Breaking News

Ο πικρός λόγος της Κατερίνας…



Μονολογώντας
Ο πικρός λόγος της Κατερίνας…

 Ένα ακόμα απόγευμα γεμάτο θλίψη και απογοήτευση. Μπροστά στα δελτία ειδήσεων που μιλούν για κυβερνητικές κινήσεις, για αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, για την απόγνωση των πολιτών δεν έχεις πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ή έστω αδιαφορίας. Γιατί αντιλαμβάνεσαι πόσο λάθος έχει δρομολογηθεί η ζωή σου σε μια κοινωνία που διέπεται από ένα τόσο βρομερό πολιτικό σύστημα και στιγματίζεται από τόσο εγκληματικό πολιτικό ήθος.
Ομιλούν για ανάπτυξη, αντ-ομιλούν για ανατροπή και ευαγγελίζονται μιαν άνοιξη. Ο ένας για να μείνει στην εξουσία. Ο άλλος για να γίνει εξουσία. Κι εγώ δεν πείθομαι. Δεν πείθομαι στα λόγια, δε με πείθουν οι συμπεριφορές. Δεν μπορώ να ελπίζω σε τίποτα. Τούτος ο κόσμος μπορεί και να θέλει γκρέμισμα εκ θεμελίων και χτίσιμο εξ αρχής. Αν και φοβούμαι πως το ίδιο στραβά θα χτιστεί ξανά. Και κάποιος στη συνέχεια θα φανεί για να επιβάλει σ’ αυτόν το νέο κόσμο ένα ακόμα ΕΝΦΙΑ, αλώνοντας την ψυχή και τα όνειρά του.
Λυπάμαι, που από τους ποιητές μας, η πλέον επίκαιρη φαντάζει η Κατερίνα Γώγου και όχι ο Ελύτης και ο Σεφέρης.
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού `χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.

Κάποτε πίστευα πως κάθε νέα μέρα θα βίωνα κι ένα ακόμα βήμα προς τα ψηλά και πως θ’ άνοιγε και μια ακόμα νέα σελίδα ελπίδας και ευημερίας, έτσι ώστε και ο Ελύτης, και ο Σεφέρης να έβρισκαν χώρο για την ανάσα τους… Όχι, όμως… Μόνο η Κατερίνα Γώγου μπορεί να βρει χώρο και μάλιστα στα υπόγεια της ζωής μας… Και αυτό είναι η τραγωδία μας…
Θαρρώ ότι ως πολιτικά όντα κινούμαστε στο χώρο του τραγικού. Όλοι μιλούν για λάθος πεπραγμένα, όλοι συνομολογούν μια αποτυχία, όλοι συμφωνούν σε ένα ολόμαυρο αύριο, όλοι αναγνωρίζουν ένα ρυπαρό παρελθόν και ουδείς πράττει το πρέπον. Όλοι μιλούν για λύσεις, χωρίς να προχωρούν σ’ αυτές.
Είναι τραγικό να έρχεσαι απέναντι στη μοίρα σου και ν’ ανακαλύπτεις ότι σε τίποτα δεν μπορείς να την αλλάξεις. Είναι τραγικό να μη γνωρίζεις τις συντεταγμένες της αλήθειας. Είναι απόλυτο το ότι αλήθεια δεν μπορεί να υπάρξει πέρα της μιας. Είναι παράλογο όμως να μην πραγματώνεται αυτή η αλήθεια.
Δεν γνωρίζω πού μπορεί να κουρνιάζει έστω ένα ίχνος ελπίδας για μια καλύτερη αυριανή μέρα. Η καθημερινότητά μας βομβαρδίζεται είτε από μαύρες ειδήσεις, είτε από ανόητες φλυαρίες.
Από τη μια ο χωρίς έρμα πολιτικός λόγος, που μόνο την ανασφάλεια επιτείνει: Νέοι φόροι; Αύξηση της ανεργίας; Έλλειψη ρευστότητας; Συγκάλυψη της διαπλοκής; Ατιμωρησία της διαφθοράς;
Από την άλλη ο άκρατος βερμπαλισμός του «λάιφ στάιλ»: Πρωινάδικα; Μεσημεριάτικα; Τηλεβλακείες; Τηλεπροπαγάνδες; Τηλερεζιλέματα; Όλα σε πρώτο πλάνο, έτσι για να επιβεβαιώνεται η διαφορετικότητά μας…
Κάποτε, θαρρώ πως ήταν το 1978 σε κάποιο πανεπιστήμιο των Η.Π.Α., ο Σολτζενίτσιν, είχε μιλήσει για την «εξαντλημένη Δύση», λέγοντας αλήθειες που πονούσαν. Στα χρόνια που ακολούθησαν εμείς βιώσαμε την ψευδόμενη Ελλάδα, που έχτισαν οι άθλιοι πολιτικοί μας με τους ημέτερους και τις «αυλές» τους. Σταδιακά τα ζήσαμε όλα: Την αναξιοπρέπεια, την κατάλυση των θεσμών, τον εξευτελισμό των αξιών. Δεν μπορώ να υποθέσω τι ακόμα μένει να ζήσουμε. Το σίγουρο είναι ότι δεν τολμώ να ονειρευτώ πως μπορούμε να ζήσουμε μια άνοιξη. Όσο κι αν ο χειμώνας προσφέρεται για να ονειρευόμαστε ανοιξιάτικα πρωινά και γλυκά βράδια, προσωπικά (και ίσως πολλοί άλλοι μαζί με μένα) το μόνο που περιμένω (αν και το απεύχομαι) είναι περισσότερο γκρίζο.
Άγγελος Πετρουλάκης
 

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net 7-11-2014

Δεν υπάρχουν σχόλια