Στους 16 καλύτερους…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

Στους 16 καλύτερους…

Και ξαφνικά ακούστηκε το σφύριγμα του πέναλτυ. Ύστερα ήρθε το γκολ. Ψύχραιμα, με την ακρίβεια που επιτάσσει η ορθή εκτέλεση του κορυφαίου λακτίσματος. Το αντιπροσωπευτικό εθνικό ποδοσφαιρικό συγκρότημα ήδη έμπαινε στους 16 καλύτερους του κόσμου…

Χαμογέλασα. Στιγμές χαράς, εθνικής υπερηφάνειας…

Μια χαρά που κράτησε λίγο, γιατί έτυχε να κάνω την ηλίθια σκέψη πως θα ήταν ασύλληπτα όμορφο αν είμαστε, ως χώρα, στους 16 καλύτερους του κόσμου και σε άλλους τομείς. Στην πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, για παράδειγμα. Στην αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, ας πούμε. Στην τιμιότητα των πολιτικών μας, ίσως. Στην Παιδεία, στην παραγωγικότητα, στην καταπολέμηση της ανεργίας… Πόσο τέλεια θα ήταν η πατρίδα μας;

Όμως οι πολιτικοί μας δεν έχουν ούτε την αξιοσύνη των ποδοσφαιριστών, ούτε τον επαγγελματισμό τους. Δεν έχουν το ελάχιστο της ευαισθησίας τους. Γι’ αυτό και τίποτα απ’ αυτά που θεωρούνται πεπραγμένα τους δεν μπορεί να είναι στα καλύτερα 16 του κόσμου. Αυτή την τιμή μόνο οι ποδοσφαιριστές, οι μπασκετμπολίστες, αλλά και κάποιοι άλλοι αθλητές, μας την πρόσφεραν… Ποτέ κανένας πολιτικός. Αυτοί για φτύσιμο ήταν, ομαδικό.

Αυτό, το φτύσιμο που τους αξίζει, μου ήρθε έντονα στο νου το πρωί της επόμενης. Κάπου στην οδό Καρδίτσης. Εκεί όπου οι φυλακές αποτελούν συνέχεια ενός σχολείου… Ή ένα σχολείο αποτελεί συνέχεια των φυλακών…

Η θρασύτητα της κρατικής αδιαφορίας και της εγκληματικής κρατικής συμπεριφοράς. Ούτε καν οι νόμοι που ισχύουν για τα πορνεία ισχύουν στην περίπτωση αυτή, νόμοι που απαιτούν ότι ένα πορνείο πρέπει ν’ απέχει κάποια μέτρα από σχολείο ή εκκλησία. Πλάι - πλάι, σε απόσταση αναπνοής, μαθητές και κρατούμενοι. Ισοβίτες, έμποροι ναρκωτικών, ληστές, δολοφόνοι, σχεδόν στην ίδια αυλή με τους μαθητές. Να βλέπουν τα παιδιά τις κλούβες της αστυνομίας να πηγαινοέρχονται με τις σειρήνες τους και να φρονιματίζονται προκαταβολικά. Σαν δεν ντρεπόμαστε που θέλουμε να μιλάμε για κράτος και συγκροτημένη κοινωνία. Σαν δεν ντρέπονται όλοι οι έχοντες σχέση με την πολιτική σφαίρα της πόλης, που μέχρι απεργία πείνας έπρεπε να είχαν κάνει για να φύγουν από εκεί τα σχολεία…

Για τη γειτνίαση φυλακών και σχολείων έχουν γραφεί κατά καιρούς αρκετά. Τίποτα δεν συγκίνησε τους εκάστοτε κρατούντες. Όλοι έψαχναν κάποιον προηγούμενο να ρίξουν το μπαλάκι της ευθύνης. Και τα σχολεία συνεχίζουν την πορεία τους εκεί. Με μαθητές και καθηγητές να ονειρεύονται το καλύτερο αύριο με φόντο συρματοπλέγματα.

Πόσο υπερήφανοι να νιώθουν άραγε αυτοί που βγαίνουν ως τιμώμενα πρόσωπα σε παρελάσεις; Αυτοί που πλειοψηφούν σε εκλογές; Αυτοί που γλείφουν υπουργούς και παράγοντες; Αυτοί που χρίστηκαν κατά καιρούς υπουργοί; Και κορδωμένοι δήλωναν πως θα αφιερώσουν κάθε δραστηριότητά τους στο καλό του τόπου. Ντροπή για όλους…

Με την ντροπή δεν χτίζονται σπίτια όμως, δεν γίνονται έργα, δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Για να μιλάμε για πεπραγμένα απαιτείται σοβαρότητα, υπευθυνότητα, διάθεση για προσφορά. Δε γίνεται να εκλέγεσαι βουλευτής μόνο και μόνο για να συγχαίρεις κάθε πρωί τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να τσεπώνεις τα χιλιαρικάκια που στερείται ο απλός πολίτης. Πρέπει να σε καίει που δίπλα σε φυλακές σαν κι αυτές της πόλης σου στεγάζονται σχολεία. Πρέπει να σε προσβάλει που μπαίνοντας στην Εφορία αντικρίζεις εκατοντάδες να είναι στημένοι στην ουρά και να περιμένουν ωσάν πρόβατα την εξυπηρέτησή τους. Ακόμα, ακόμα πρέπει να σε προσβάλει το ότι ένας υπουργός οικονομικών μετά τον ανασχηματισμό επιβραβεύθηκε με το να επιλεγεί διοικητής της Τραπέζης Ελλάδος. Τώρα που δε θα χρειάζεται να τρώει σούσι στο γραφείο του, τώρα που δε θα χρειάζεται κάθε τόσο να ματώνει την καρδιά του για να πάρει αντιλαϊκά μέτρα, τώρα θα μπορεί να ασκεί κριτική αφ’ υψηλού και ν’ αποφαίνεται για το πόσα χρειάζεται για να ζήσει αξιοπρεπώς ένας συνταξιούχος.

Βρε ουστ…