Ο ευπατρίδης Λαρισαίος Ντίνος Ρουσμένης...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Ο άριστος πολίτης Ντίνος Ρουσμένης…

Την είδηση διάβασα στην τοπική εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Ο Ντίνος Ρουσμένης δώρισε περισσότερα από 650 αντικείμενα υψηλής καλλιτεχνικής και αισθητικής αξίας στο Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας. Είναι αντικείμενα που «ανήκουν κυρίως στον 19^ο  αιώνα όπως έπιπλα, πορσελάνες, έργα Τέχνης, μινιατούρες, σερβίτσια, αντικείμενα που εν πολλοίς στόλιζαν τα σπίτια της λαρισαϊκής αστικής τάξης των αρχών του προηγούμενου αιώνα, δίνοντας μια εικόνα στον σύγχρονο Λαρισαίο, για το πώς ήταν τα σπίτια των προγόνων του». Ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού Πάνος Σάπκας, στη συνέντευξη τύπου που δόθηκε, χαρακτήρισε, τιμητικά, τον Ντίνο Ρουσμένη, «πολίτη» τής Λάρισας.

Ο αξιότιμος, και ευγενέστατος πάντα, κύριος Ντίνος Ρουσμένης ανήκει στους Λαρισαίους που οφείλει να γνωρίζει κάθε κάτοικος αυτής της πόλης. Βεβαίως δεν ανήκει σ’ αυτούς που τους συναντάς στα διάφορα καφέ, αλλά αν θέλουμε αυτή η πόλη να έχει μια δυναμική και ουσιαστική ταυτότητα, πρέπει οι συμπολίτες να γνωρίζουν τα επίλεκτα μέλη της, αυτά που έχουν προσφέρει και προσφέρουν πολλά σε κάποιους τομείς που εκφράζουν είτε την ιστορία της, είτε τον πολιτισμό της.

Γνωρίζω τον Ντίνο Ρουσμένη χρόνια πολλά. Από μικρό παιδί, περισσότερα από πενήντα χρόνια, όταν ακόμα επί της Κύπρου διατηρούσε κατάστημα, αντιπροσωπεύοντας κάποιες εταιρείες. Εκείνο που με εντυπωσίαζε πάντα ήταν η ευγένειά του. Η, πάντα, καλή του διάθεση. Το χαμόγελό του. Η προθυμία του και η καταδεχτικότητά του προς όλους. Δεν είχα ανάγκη την καραμέλα που μου έδινε κάθε φορά που με έβλεπε, αλλά την χαιρόμουν σαν να ήταν η πρώτη καραμέλα που δοκίμαζα στη ζωή μου.

Τότε δεν γνώριζα το πάθος του ως συλλέκτη. Το έμαθα πολύ αργότερα, όταν έτυχε να μιλήσουμε για Τέχνη. Δυο ή τρεις φορές, του είχα προτείνει να παρουσιάσουμε τα αποκτήματά του στις «Θεσσαλικές Επιλογές». Από την αείμνηστη κυρία Λένα Γουργιώτη μάθαινα πως είχαν ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Αρνήθηκε με εντυπωσιακή ευγένεια και σεμνότητα. Τελευταία, μου είχε μιλήσει για την απόφαση της δωρεάς. Και διαβάζοντας την είδηση, αγαλλίασα…

Χαίρε ευπατρίδη Ντίνο Ρουσμένη…

Βάδισες τον δρόμο που χάραξαν και άλλοι Λαρισαίοι, μεγάλοι πολίτες. Του Γιώργου Κατσίγρα, του Γιώργου και της Λένας Γουργιώτη. Αυτόν που βαδίζει και ο Νίκος Παπαθεοδώρου. Και άλλοι…

Υπερήφανος νιώθω που είμαι πολίτης αυτής της γης. Μπορώ να μιλώ για την πόλη μου με ιδιαίτερη υπερηφάνεια. Να καμαρώνω. Να λέω πως αξίζει που ζω εδώ και που δεν την αλλάζω. Εγώ, από την πόλη μου, κρατώ τα αγαθά, αυτά που θα αντέξουν στον χρόνο και θα συνομιλήσουν με την αιωνιότητα.

Όλα αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα, που πρόσφερες, μάρτυρες και μαρτυρίες ζωής παρελθόντων γενεών, θα εξακολουθούν ν’ αφηγούνται τη δική τους ιστορία στις αίθουσες του Λαογραφικού και Ιστορικού Μουσείου, κάτω από το νηφάλιο χαμόγελο της κυρίας Λένας, που θαρρώ πως επειδή σε γνώριζε καλά, ήξερε πως εκεί θα κατέληγαν, στο δικό της σπίτι, που τόσο το ονειρεύτηκε και τόσο αγωνίστηκε γι’ αυτό.

«Όταν τα αγόραζα, ευχή μου ήταν κάποια στιγμή να τα κληροδοτήσω, όχι σε κληρονόμους, αλλά στην πόλη. Όνειρό μου ήταν να εκτεθούν κάποια στιγμή σε ένα μουσείο», διάβασα πως δήλωσε ο Ντίνος Ρουσμένης. Γνώριζα αυτήν του την επιθυμία. Τώρα, γαλήνιος θα πορεύεται ανάμεσά μας, γνωρίζοντας πως το όνειρό του έγινε πραγματικότητα.

Νιώθω ιδιαίτερη χαρά γιατί τελευταία όλο και διαβάζω ευχάριστες ειδήσεις, που είναι παράλληλα και ιδιαίτερα σημαντικές. Χορηγίες, δωρεές, πράξεις αγάπης και δημοσίου συμφέροντος. Και το έχω ξαναγράψει: Αυτή είναι η Λάρισά μας. Για όσους νομίζουν ότι η Λάρισα είναι κάτι άλλο, ας μπουν στον ελάχιστο κόπο και ας επισκεφθούν τα μουσεία της, την Πινακοθήκη της, ας παρατηρήσουν τις γλυπτικές παρεμβάσεις τής Νέλλας Γκόλαντα στις πλατείες και στους πεζοδρόμους, ας μάθουν κάτι περισσότερο για το Θεσσαλικό Θέατρο, για το Λύκειο των Ελληνίδων, για τους Λαρισαίους διανοούμενους. Και μετά ας γράψουν τις όποιες ηλιθιότητές τους…

Ντίνο Ρουσμένη…

Καταθέτω τον σεβασμό μου στην προσωπικότητά σου…

Λάρισα, 22/1/2020