Στης Ελλάδας την ολόμαυρη ράχη…

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

-------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-------------------------------------

Τα δάση δεν έχουν ανθρώπινη λαλιά για να καταγγείλουν την αλήθεια. Αν είχαν, θα μαθαίναμε πολλά. Όχι για τον «στρατηγό άνεμο». Ούτε για όσους έχτισαν λαθραία σ’ αυτά, καταπατώντας τους νόμους, μη αφήνοντας δρόμους και άλλα. Αυτά τα τόσο… χρήσιμα θα μας τα έλεγαν σοφοί πολιτικοί, εκλεκτοί εκλεγμένοι τού ελληνικού λαού. Τα δάση θα μας έλεγαν άλλα…

Ίσως μας έλεγαν πως άλλοι πολιτικοί, επίσης εκλεκτοί εκλεγμένοι σε άλλες εποχές, έκλεισαν τα μάτια στην καταπάτηση και την παράνομη δόμηση. Επίσης, πως άλλοι πολιτικοί, επίσης εκλεκτοί εκλεγμένοι σε άλλες εποχές, έβαλαν την υπογραφή τους και νομιμοποίησαν τις αυθαιρεσίες αυτές.

Αλλά, το σπουδαιότερο απ’ όλα που θα μας έλεγαν, θα ήταν ότι οι 99 στις 100 πυρκαγιές είναι εμπρησμοί. Στις 100, μια, σίγουρα οφείλεται σε κάποιο βραχυκύκλωμα καλωδίων τής ΔΕΗ ή σε κάποια παράνομη χωματερή. Αυτό, τουλάχιστον, πιστεύω εγώ. Είθε να κάνω λάθος. Αλλά, όταν ξεσπούν πέντε, δέκα, είκοσι, εξήντα εφτά ταυτόχρονες πυρκαγιές, κάποιες απ’ τις οποίες στο ίδιο σημείο, το νοσηρό μυαλό μου πηγαίνει στις εγκληματικές συμπεριφορές. Αν τα δάση είχαν λαλιά, θα με επιβεβαίωναν.

Λίγες μέρες μετά την φονική πυρκαγιά στην Ηλεία με τους δεκάδες νεκρούς, επισκέφθηκα την Αρχαία Ολυμπία. Από εκεί ανηφόρισα στις Βάσσες, στον Ναό τού Επικουρίου Απόλλωνος. Και στη συνέχεια, μέσω Μεγαλόπολης κατηφόρισα στη Μεσσηνία.

Ένα ατελείωτο μαύρο σκέπαζε τις γύρω περιοχές και τις ράχες τών βουνών που διασχίζαμε. Δέντρα – κάρβουνο υψώνονταν ως άψυχα χέρια στον ουρανό. Η θλίψη και η απόγνωση απλώνονταν παντού. Εκεί που κάποτε άνθιζε η ζωή και ο άνθρωπος έμενε εκστατικός μπροστά στην ομορφιά τού αρκαδικού τοπίου και στη σαγήνη τών απαλών καταπράσινων λόφων τής Ηλείας, έβλεπα μόνο τον θάνατο.

Μέρες τώρα παρακολουθούμε αυτό που συμβαίνει στην Εύβοια. Και δεν είναι μόνο η Εύβοια. Το ευτύχημα είναι πως δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Άλλωστε, οι ζωές που πριν ένα χρόνο χάθηκαν στο Μάτι… φτάνουν για πολλά πολλά χρόνια.

Παρακολουθώ και την αντίδραση των κυβερνητικών στελεχών, και του κρατικοί μηχανισμού. Δεν θέλω να μπω σε συγκρίσεις, ο καθείς ας κάνει τις δικές του. Όμως, συλλογίζομαι, πως η αναίδεια και η θρασύτητα, που περπάτησαν χέρι χέρι στις καμένες περιοχές τού Ματιού, σίγουρα δίδαξαν πως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για ν’ αντιμετωπίσεις τις επιπτώσεις μιας καταστροφής. Απαιτείται περίσκεψη και σεμνότητα. Το ποιος την έχει και ποιος δεν την έχει, επίσης ας κρίνει ο καθένας.

Αγιόκαμπος Λάρισας, 15/8/2019