Ανηθικότητα και αθλιότητες χωρίς τέλος.

-------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-------------------------------------

Ανηθικότητα και αθλιότητες χωρίς τέλος.

‘‘Στον Δυτικό κόσμο, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, χωρίς έλεγχο και χωρίς επιπτώσεις», είχε πει σε ομιλία του ο Σολζενίτσιν, στο Χάρβαρντ, λίγο μετά την εγκατάστασή του στις Η.Π.Α. Ήταν η εποχή που οι διαφωνούντες Ρώσσοι διανοούμενοι και επιστήμονες κατέφευγαν στη Δύση, καταγγέλλοντας όσα βίωνε η πατρίδα τους με το πρόσχημα της λαϊκής δημοκρατίας.

Τριάντα, σχεδόν, χρόνια πριν, ο Νίκος Ζαχαριάδης, εγκαταλείποντας την Ελλάδα, αφού πρώτα την είχε ποτίσει με άφθονο αδελφικό αίμα, είχε πει πως ο πόλεμος δεν τελείωσε. Τότε ακριβώς γεννήθηκε το σύνδρομο της ήττας, που τον Ιανουάριο του 2015 θέλησε να πάρει το αίμα του πίσω.

Από τον Ιανουάριο του 2015 η ελληνική κοινωνία έμαθε πολλά. Το πρώτο και κυριότερο ότι υπάρχουν «εμείς και αυτοί».

Επίσης, πως ανάμεσά της δραστηριοποιούνται «γερμανοτσολιάδες».

Πως απέναντι στο αμαρτωλό παρελθόν μιας επάρατης Δεξιάς, που έπινε το αίμα του λαού, ορθώνεται το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, η οποία «με έναν νόμο», θα άλλαζε τα δεδομένα και θα χάριζε την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας.

Ο κόσμος θ’ αναποδογύριζε με έναν νόμο. Πόσο πιο καθαρά θα μπορούσε να το εκφράσει αυτό ένας ηγέτης, όταν ο κ. Τσίπρας είχε ήδη ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητές του: «Η μόνη ρεαλιστική και σωτήρια εναλλακτική πρόταση είναι η κατάργηση με ένα νόμο και σε ένα άρθρο, όλων των μέτρων λιτότητας» (11/11/2012);

Η «τρόικα» θα έφευγε με τις κλωτσιές. Οι αυτοκτονίες θα σταματούσαν. Οι πεινασμένοι θα χόρταιναν. Τα κόκκινα δάνεια δεν θα έστελναν τα σπίτια στα χέρια των τραπεζιτών. Κι ένας γενναίος υπουργός, με αντισυμβατικά πουκάμισα και λαλιά επαναστάτη, θα κατατρόπωνε τους Ευρωπαίους ομολόγους του, που λήστευαν και έπιναν το αίμα τής χώρας.

Άλλος υπουργός, ο Νίκος Παππάς, στις 21/1/2015 δήλωνε στα ΝΕΑ: «Είναι δέσμευσή μας ότι ο ΕΝΦΙΑ του 2015 δεν θα εισπραχθεί». Ως προς το «δέσμευση» αλήθεια έλεγε. Το είχε δηλώσει κατ’ επανάληψη ο πρωθυπουργός. Ως προς την «είσπραξη» είχαν «αυταπάτες». Μόλις χθες, ο πρωθυπουργός, δήλωνε: «Δεν θα ξεπλέξουν εύκολα με την Αριστερά». Ξέχασε να δηλώσει πότε θα ξεμπλέξουμε με τον ΕΝΦΙΑ, που θα τον τελείωνε την επομένη των εκλογών τού Ιανουαρίου του 2015.

Την ίδια στιγμή, η… αναλφάβητη ελληνική κοινωνία μάθαινε νέες λέξεις και έννοιες: αναπλαισίωση, δημιουργική ασάφεια, υποκατώτατος μισθός, κάπιταλ κοντρόλς (27/6/2015), βοθροκάναλα, δηθενάδες, ψεκασμένοι, στα τέσσερα, μενουμεευρωπαίοι, συλλογικότητες, δολοφόνοι προσωπικοτήτων (κάτω τα χέρια από Φίλη, Σπίρτζη/Καλογρίτσα), μονταζιέρα, χρυσόψαρο, μερκελιστές και άλλες πολλές.

Σήμερα (που γράφεται αυτό το σημείωμα) είναι η μαύρη επέτειος του κλεισίματος των τραπεζών. Πρώτη φορά για την μεταπολεμική Ελλάδα. Γι’ αυτήν την επέτειο ‘‘μούγκα’’. Αντίθετα, ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε τη θητεία του ως θητεία που η Ελλάδα πήγε μπροστά, ενώ πριν η Ελλάδα πήγαινε πίσω. Πώς πήγε μπροστά η Ελλάδα; Με την εικονική πτώση τής ανεργίας; Με το γελοίο παραμύθι τής ανάπτυξης, που ανθίζει μόνο στα όνειρά του; Με τα τεράστια χρέη τού Δημοσίου προς τους ιδιώτες; Με τους χρεοφειλέτες να διογκώνονται; Με την μπαχαλοποίηση των κρατικών υπηρεσιών; Με την απελευθέρωση των εγκληματιών, που του έδωσαν το 80% των ψήφων τους; Αυτούς τους νόμους είχε ανάγκη η χώρα; Ήταν όλα τα άλλα τακτοποιημένα και έλλειπαν οι κακοποιοί από την κοινωνία; Οποία ντροπή!

Ίσως, η Ελλάδα, να πήγε μπροστά με κάποια έργα που εγκαινιάστηκαν πολύ πριν τελειώσουν, από τις φωτογραφίες τους. Μπορεί να πήγε μπροστά και με την μετατροπή τών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε παρασκευαστήρια μολότωφ και αποθήκες ναρκωτικών.

Τον έβλεπα να μιλά σε συγκέντρωση κάπου στην Αθήνα και να εκφοβίζει πως ο πολιτικός του αντίπαλος θα πιει το αίμα τού λαού. Θυμήθηκα μια του ομιλία το καλοκαίρι τού 2015 στην Κρήτη, όταν έλεγε πως θα βαράει τον ζουρνά και θα χορεύουν οι αγορές και οι τοκογλύφοι. Σκαλίζω τη μνήμη μου μήπως και βρω πότε ανάγκασε τους δανειστές να χορέψουν. Τόση ψευτιά πώς την αντέχει τούτη η χώρα;

Γελώ σαν αναλογίζομαι τους λεονταρισμούς για το «ντιπέιτ». Εκείνο που θα είχε κορυφαίο δημοκρατικό ενδιαφέρον θα ήταν ένας δημόσιος διάλογος Τσίπρα – Βαρουφάκη, Τσίπρα – Κωνσταντοπούλου, Τσίπρα – Καμμένου (που θα τα έκανε Κούγκι – για όσους δεν έχουν καλή μνήμη). Να μάθει η ελληνική κοινωνία λεπτομέρειες για το πώς πορεύτηκε η χώρα. Να μάθουμε τα πριν και τα μετά των διαζυγίων. Γιατί αυτά τα ‘‘πριν και τα μετά’’ είναι που πληρώθηκαν άγρια από τον ελληνικό λαό.

Βέβαια, η έννοια ‘‘ελληνικός λαός’’ περιλαμβάνει πολλούς, ανάμεσά τους κι εκείνους που διορίστηκαν ως μετακλητοί, και τους άλλους που έγιναν εισοδηματίες επιδομάτων… Περιλαμβάνει κι εκείνους που ηδονίζονταν όταν άκουγαν τον Πολάκη να βρίζει (ο οποίος πήρε εντολή να χρησιμοποιεί σιγαστήρα μέχρι τις εκλογές), τη Θεανώ Φωτίου να δηλώνει πως ηγέτης σαν τον Τσίπρα γεννιέται κάθε εκατό χρόνια (άλλωστε ποιος άλλος θα τολμούσε να υποθηκεύσει τη χώρα για τόσες δεκαετίες, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι) και να χαρακτηρίζει τα ‘‘γεμιστά’’ εθνικό φαγητό, τον Μπαλτά, τον Φίλη και τον Γαβρόγλου να ξεθεμελιώνουν την αριστεία, που δεν θυμούνται τον Μανώλη Γλέζο να δηλώνει πως «Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ' αυτή την ψευδαίσθηση», που εκστασιάζονται ακόμα ακούγοντας τον Κατρούγκαλο να δηλώνει «κομμουνιστής» και τον Ζουράρι να αυτοπροσδιορίζεται ως «αρχαίος Έλλην κομμουνιστής» και που περιφέρουν με εθνική υπερηφάνεια το σύνθημα «Αλλάζουμε την Ελλάδα, αλλάζουμε την Ευρώπη».

Οι υπόλοιποι ζούμε αυτήν την αλλαγή, διαπιστώνοντας πόσο άδειες είναι οι τσέπες μας, πόσο ρημαγμένη εξακολουθεί να είναι η ζωή μας. Άλλωστε εμείς ίσως να ανήκουμε στις «ελίτ» σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό που ανήκει στις λαϊκές μάζες, διατηρώντας, όμως, το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και στις παρέες τών εκατομμυριούχων, γιατί έχει πονόψυχους φίλους, που κατανοούν την κούρασή του και του προσφέρουν κάτι παραπάνω από χλιδάτες διακοπές…

Κουρασμένοι πρωθυπουργοί… Άλλη μια κατάντια του πολιτικού βίου. Τι να τον κούρασε, άραγε, τον νεαρό πρωθυπουργό; Το ότι προσπαθούσε να κάνει πράξη αυτό που είχε δηλώσει στις 2/5/2014: «Go back κυρία Μέρκελ, κύριε Σόϊμπλε, κυρίες & κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο»; Το ότι προσπαθούσε, με τους επικοινωνιολόγους του, να βγάλει λάδι όλους όσοι απέκρυψαν την αλήθεια για την τραγωδία στο Μάτι, λίγες μέρες πριν; Και γιατί, άραγε, να τους βγάλει λάδι; Γιατί το πρωί τής επομένης δεν τους ξήλωσε όλους; Πώς ανέχτηκε τα παραμύθια τους; Μήπως του είχαν πει την αλήθεια και με δική του πρωτοβουλία παραποίησε την πραγματικότητα; Τα ξέχασε αυτά; Σε λίγες ημέρες θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από εκείνον τον όλεθρο. Πάλι τα βοθροκάναλα θα φταίνε;

Νιώθω την αηδία να με πνίγει για μια ακόμα φορά. Είχα αποφασίσει να μην γράψω αράδα μέχρι την ημέρα των εκλογών, ούτε αυτά, ούτε για τη Συμφωνία τών Πρεσπών, ούτε για τα σκάνδαλα, ούτε…, ούτε…

Ολίσθησα και έγραψα, μην αντέχοντας την τόση δημαγωγία, την τόση αλητεία…

Λάρισα, 27/6/2019