ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

-------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-------------------------------------

Το αφήγημα του μίσους…

Είναι κάτι περισσότερο από κακό να δείχνει το ρολόι μεσάνυχτα και ο συνομιλητής σου να δείχνει τον ουρανό να σου λέει: «Κοίτα τι ωραία που λάμπει ο ήλιος στον ουρανό». Αναρωτιέσαι αν διαβάζεις κάποιο θεατρικό τού Μπέκετ ή του Ιονέσκο, αν διαβάζεις κάποια νουβέλα του Γιώργου Χειμωνά, ή κάποιον υπερρεαλιστή ποιητή. Στη Λογοτεχνία ο υπερρεαλισμός είναι ένα ρωμαλέο κίνημα, αλλά στη ζωή τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Το βράδυ τής Κυριακής τών Ευρωεκλογών σίγουρα δεν είχαμε να κάνουμε με τη Λογοτεχνία, αλλά με την ίδια τη ζωή. Είχαμε να κάνουμε με την πραγματικότητα, η οποία και χλευάστηκε βάναυσα ακόμα μια φορά. Διασύρθηκε…

Αλλά, ας πάμε λίγο πιο πίσω. Στην περίοδο που χαρακτηρίστηκε ως προεκλογική για τις επιλογές τών πολιτών σε σχέση με το Ευρωκοινοβούλιο. Είναι νωπές οι αναμνήσεις από τις ομιλίες τού πρωθυπουργού για τα δωράκια οίκτου προς τους συνταξιούχους, αλλά και τα ταξίματά του για ακόμα κάτι. Για την Ευρώπη ήταν η αναμέτρηση, τις ευρωπαϊκές προθέσεις μας υποτίθεται πως έπρεπε να ξεδιπλώσουμε, ιδιαίτερα αυτές που θα είχαν σχέση με την ανάπτυξη, αλλά εμείς μοιράζαμε καραμέλες στους ξεδοντιασμένους συνταξιούχους. Ωσάν να είμαστε γένος γερόντων, χωρίς μέλλον. Οι δε καραμέλες δεν είχαν καμιά σχέση με το τι πρόσφερε κάθε συνταξιούχος, πόσα χρόνια δούλεψε, πόσες κρατήσεις είχε. Το κριτήριο είχε τα απόλυτα χαρακτηριστικά τής ελεημοσύνης.

Η συζήτηση για το μέλλον τής Ευρώπης, απούσα. Η συζήτηση για το μέλλον τής Ελλάδας στην αυριανή Ευρώπη, επίσης απούσα. Μάταια η αντιπολίτευση προσπαθούσε να στρέψει τη συζήτηση στις προοπτικές. Το σύνθημα περί πολλών και λίγων κυριαρχούσε στη ρητορική τού μίσους. Σαν η Δημοκρατία να μην είναι για όλους, παρά μόνο για τους πολλούς. Οι μειοψηφίες να εξαφανιστούν. Ευτυχώς που εννοούσε, ο πρωθυπουργός, μόνο τις μειοψηφίες ως προς τις κομματικές επιλογές. Γιατί, μειοψηφία είναι και οι ομοφυλόφιλοι, οι μη ορθόδοξοι Χριστιανοί, και πολλοί άλλοι. Αυτοί εξαιρέθηκαν. Το σαρκαστικό αστείο, όμως, ήταν πως το βράδυ τής Κυριακής, μειοψηφία αποδείχθηκε το κόμμα τού πρωθυπουργού. Οι πιστοί του μετρήθηκαν και βρέθηκαν λίγοι, ή έστω λιγότεροι.

Όμως αυτή η περίοδος που χαρακτηρίστηκε ως προεκλογική είχε και άλλα χαρακτηριστικά, με κυρίαρχο την έπαρση. Μια οίηση διάχυτη μόλυνε τις ημέρες μας. Χλευασμοί απέναντι σε δημοσκοπήσεις, καταρράκωση του πολιτικού ήθους. Αντιστροφή τής πραγματικότητας. Από το Μάτι και το ξαναζεσταμένο φαγητό, μέχρι και τις διακοπές στη θαλαμηγό της φίλης. Ευτυχώς που δεν ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός πως «ήταν παιδιόθεν φίλη». Βέβαια, ούτε ο ίδιος, ούτε η φίλη, ομολόγησαν τι είδους φιλία ήταν αυτή. Επικαλέστηκαν το δικαίωμα στην προσωπική ζωή. Δεν είχαν διδαχτεί ότι τα δημόσια πρόσωπα έχουν μόνο δημόσια ζωή και ότι το πρώτο από τα καθήκοντα εκείνου που θέλει να διαδραματίσει ρόλο στη δημόσια ζωή, είναι να θυσιάσει την προσωπική του.

Διαβάζω πολλά, αλλά μεταφέρω ένα μόνο. Μια ανάρτηση του Νίκου Παππά: «Στην Καβάλα είχε άδειες εξέδρες. Στη Λάρισα πήγε σε μια γωνία μιας μικρής πλατείας. Στα Χανιά δεν μάζεψε κόσμο. Συγκέντρωση στην Αθήνα δεν μπορεί να κάνει. Τους ήρθαν τα μαντάτα. Από ‘‘θρίαμβο’’ προσδοκούν ‘‘έστω και μία ψήφο διαφορά’’. Θα τρίβουν τα μάτια τους το βράδυ των εκλογών (20/5/2019)». Τελικά η διαφορά δεν ήταν μια ψήφος αλλά ….. ψήφοι. Μόνο που τις λιγότερες είχε το κόμμα που ανήκει ο κομπορρήμονας προπαγανδιστής. Ο οποίος απέδωσε την ήττα στην… αποχή!!!

Αλλά παρόμοια διακήρυσσε και ο πρωθυπουργός. Με διχαστικές ομιλίες. Με ομιλίες που παρουσίαζαν το μαύρο ως άσπρο. Με εγκαίνια ανύπαρκτων έργων.

Όμως αυτό μπορεί και να μην ήταν τόσο κακό. Τα συμφέροντά του προσπαθούσε να προστατεύσει, τον μύθο του να υπερασπισθεί. Το χυδαίο είναι το μετά. Το θράσος να ρίχνει, αυτός και το επιτελείο του, την ευθύνη οπουδήποτε αλλού, εκτός από την πολιτική τους.

Μιλιά για το αισχρό δημοψήφισμα και το προσκύνημα σ’ εκείνους που απειλούσαν πως θα τους κάνουν να χορεύουν.

Μιλιά για τις πικρές ημέρες τών κάπιταλ κοντρόλ.

Μιλιά για το δάχτυλο του συντρόφου τους, που ειρωνευόταν και απειλούσε τους δανειστές.

Μιλιά για την πλήρη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, για την καταστροφή των μικροεπιχειρηματιών.

Μιλιά για όσα δεινά επισώρευσαν οι ημέρες τους.

Μιλιά για τις ύβρεις τού υπουργού τους.

Μιλιά για την ποδηγέτηση τής δικαιοσύνης.

Μιλιά για την ανομία και την αναρχία.

Μιλιά για την ανικανότητά τους να βρουν κατάλληλη αίθουσα να ολοκληρωθεί, επί τέλους, η δίκη τού φιλοφασιστικού κόμματος. Τόσα χρόνια ολόκληρο κτήριο έχτιζαν από τα θεμέλιά του.

Μιλιά για τη διαπλοκή, με επιχειρηματίες που ήθελαν να γίνουν καναλάρχες, ή αμαρτωλές δανειοδοτήσεις.

Μιλιά για πολλά ακόμα.

Παρατηρώντας την εικόνα του, λίγο πριν τα μεσάνυχτα τής Κυριακής, θυμήθηκα ένα παλιό λαϊκό τραγούδι: «τώρα κλαις, γιατί κλαις;» Τις ημέρες που ακολούθησαν, παρακολουθώντας δηλώσεις πρώην στελεχών τού ΠΑΣΟΚ, το θυμήθηκα αρκετές φορές. Οι πολιτικοί αυτοί οφείλουν την πολιτική τους ύπαρξη στο ότι, κάποτε, κάποιο ισχυρό ΠΑΣΟΚ τούς έθρεψε στους κόλπους του. Χωρίς το τότε ΠΑΣΟΚ θα ήταν ένα πολιτικό τίποτα. Το έφτυσαν, όμως.

Δεν είναι κακό ν’ αλλάζεις ιδέες. Δεν είναι κακό να μπαίνεις σε μιαν άλλη οπτική. Κακό είναι να χρησιμοποιείς τα ρούχα που σου δώρισαν για να υποδύεσαι κάποιον άλλον για χάρη κάποιου αξιώματος. Κακό είναι να μην αποσύρεσαι σε μια τίμια σιωπή και να μην ευγνωμονείς αυτούς σε έκαναν κάτι.

Κανέναν δεν έβλαψε η σεμνότητα.

Κανένας δεν κέρδισε από τις ύβρεις.

Πάντα από τους διχασμούς, μέγας ζημιωμένος υπήρξε ο τόπος. Και αυτοί οι διχασμοί κρατούν καλά εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Η Ιστορία αποδείχτηκε ανίκανη να μας διδάξει. Ή εμείς για να διδαχτούμε απ’ αυτήν.

Το "εμείς ή αυτοί" ποτέ δεν έφερε την άνοιξη.

Μπορεί να τάισε τους αφεντικογράφους, αλλά πάντα για λίγο χρόνο. Ο δε "κιτρινισμός" πάντα ήταν καρκίνωμα.

Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί ουδέποτε έδειξαν καλλιέργεια και απέδειξαν πως εκείνος που τους χρησιμοποιεί, μόνο για τη ρηχότητα και την εμπάθειά του διακρίνεται.

Η υστεροβουλία κάποια στιγμή μένει γυμνή και περιφέρεται άψυχη στους δρόμους τής νύχτας.

Η λάσπη κάνει κακό στο πολιτικό ήθος. Αν έχει απομείνει σε κάποιους.

Το γεγονός, όμως, είναι πως ενώ η εποχή εξελίσσεται ραγδαία σε κάποια άλλη, που απαιτεί κατανόηση των αλλαγών και εγρήγορση, στον τόπο μας παρατηρούνται φαινόμενα που οδηγούν τη σκέψη 50 ή και 100 χρόνια πίσω, όταν στους δρόμους συμπλέκονταν «Ευαγγελικοί και μη» ή «Δημοτικιστές και μη».

Το πού οδηγείται η κοινωνία ή η αγορά εργασίας με την όλο και περισσότερο εφαρμογή τών δυνατοτήτων τών ηλεκτρονικών υπολογιστών, λίγους απασχολεί.

Απασχολεί από ποιο πηγάδι θα ανασύρουμε ψήφους. Αν αυτοί που ψηφίζουν γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή, δεν μας απασχολεί. Αν πλήρωσαν έστω ένα ευρώ φόρο ή εισφορές, δεν μας απασχολεί.

Δεν μας απασχολεί το ότι κάποιες χιλιάδες ψήφισαν για Ευρωβουλή, έχοντας στην τσέπη τους ένα "σταυρωμένο" ψηφοδέλτιο, χωρίς ποτέ να έχουν ακούσει στη ζωή τους τις λέξεις Βρυξέλες ή Λούβρο. Και αυτοί συναποφασίζουν για την τύχη μας.

Κατάντια; Εκφυλισμός; Διασυρμός τής Δημοκρατίας;

Αντίθετα, δεν ψηφίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι Έλληνες επιστήμονες που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να ζήσουν τίμια, για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, για να μην ζουν με επιδόματα ανεργίας.

Εκεί, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα, να διαπρέπουν, να ξεχωρίζουν, να είναι οι εκλεκτοί κι εδώ, στον τόπο τους, να έχουν κλειστές τις πόρτες τού δικαιώματος να οικοδομήσουν τη νέα Ελλάδα.

Να έχει δικαίωμα να ψηφίζει κάθε αντικοινωνικό στοιχείο που βρίσκεται έγκλειστο στις φυλακές και να μην έχουν λαμπροί Ελληνόπαιδες, που τιμούν την πατρίδα τους στην ξενιτειά.

Σήμερα, μια άλλη μέρα, ανοίγει ένα παράθυρο στον προβληματισμό.

Τουλάχιστον για εκείνους που έμαθαν γραφή και ανάγνωση.