ΜονόΛΟΓΟΙ

Η παράκρουση

σφίγγει τη θηλειά στον λαιμό της χώρας…

-------------------------------------------

Γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης

-------------------------------------------

Κράτος δικαίου…

Και ξαφνικά ντροπή. Ένα καταρράκτης ντροπής. Για τους υπαλλήλους με τη στολή τού αστυνομικού, που έκαναν την προσαγωγή στην αστυνομική υπηρεσία. Για τον αστυνομικό που βεβαίωσε την παράβαση. Για τον αστυνομικό που πήρε τα αποτυπώματα. Για τη φυσική τους ηγεσία και, γιατί όχι, και για την πολιτική ηγεσία.

Δεν γίνεται άλλοι να δίνουν τη ζωή τους για την προστασία τού πολίτη και άλλοι να καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια του λειτουργήματος.

Ο νόμος και η τήρησή του;

Τρίχες. Φτηνές δικαιολογίες. Πιο εκφυλισμένος θεσμός από την τήρηση των νόμων, δεν υπάρχει στη χώρα μας. Ισοβίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, έμποροι του θανάτου πίνουν καφέ στα Κολωνάκια και αλλού, όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του θα δει την αδικία και τη βία να βασιλεύει. Όπως οι παπαρούνες στα ανοιξιάτικα χωράφια. Και χωρίς κανείς από τους αδικοπραγούντες να κοκκινίζει.

Ο δικός μου νους δεν το χωρά. Πιστεύω πως ούτε και ο νους χιλιάδων συναδέλφων τους. Είμαι βέβαιος πως χιλιάδες συνάδελφοί τους, θα προτιμούσαν να τιμωρηθούν, παρά να οδηγήσουν στο περιπολικό την υπερήλικη.

Αναρωτιέμαι: Τους απασχόλησε ποτέ το δίλημμα αν το νόμιμο είναι πάντα και ηθικό;

Οι παρέες βλάπτουν σοβαρά τη σοβαρότητα

Όχι...

Δεν με ικανοποιεί η παραίτηση της γυναίκας.

Ούτε με καίει το ότι είναι κόρη ενός μουσικού που άφησε ανεξίτηλα ίχνη στο ελληνικό τραγούδι.

Αυτή, την κομπίνα της, ασκεί χρόνια τώρα.

Και την απολαμβάνει. Διαφορετικά θα επέστρεφε τα μη δικαιούμενα χρήματα. Θα πλήρωνε και τους φόρους της, όπως τους πληρώνω εγώ, εσύ, ο διπλανός μας.

Αλλά, εκμεταλλευόμενη τη φήμη και την εκτίμηση προς το όνομα του πατέρα της, αδιαφορούσε.

Τώρα νιώθει τα σάλια να πέφτουν στο πρόσωπό της.

Ούτε πρώτη, ούτε η τελευταία είναι, και είναι δική της ευθύνη το να την φτύνουν.

Όμως, περίμενα από τον πρωθυπουργό κάτι άλλο.

Όχι να ζητήσει την παραίτησή της, αλλά να βγει δημόσια και να την καταδικάσει, και να την αποπέμψει με τις κλωτσιές, ζητώντας ο ίδιος συγγνώμην, πρώτα από τα τίμια (γιατί υπάρχουν) στελέχη του, και μετά από τον ελληνικό λαό, παραδεχόμενος το λάθος του.

Οι ηγέτες πρέπει να είναι γενναίοι και όταν σφάλουν.

Δεν το έκανε στην περίπτωση του Καλογρίτσα.

Δεν το έκανε σε πολλές ακόμα παρόμοιες περιστάσεις.

Ούτε όταν μετέτρεψε το ιερό Μέγαρο Μαξίμου σε ταβερνείο φίλων.

Δεν το έκανε και τώρα.

Αντίθετα. Έβαλε τους πυροβολητές να βάλουν κατά της αντιπολίτευσης. Λες και ο Μητσοτάκης, ή η Γεννηματά, επέλεξαν την υποψήφια για την Ευρωβουλή. Τώρα, με τι γνώσεις θα μπορούσε να υπηρετήσει την Ελλάδα στην Ευρωβουλή, αυτό είναι άλλο θέμα.

Στόχος ήταν να συγκινήσει τους ψηφοφόρους, αυτούς που ακόμα τραγουδούν στις παρέες πως «θα μεθύσουμε τον ήλιο» και όχι μόνο.

Αλλά δεν…

Αιχμάλωτος μιας παρέας, πιθανότατα, ολισθαίνει από το ένα λάθος στο άλλο. Είχε προηγηθεί το γεύμα στου Μαξίμου. Το θεώρησε σπίτι του; Πίστεψε πως επειδή η εθιμοτυπία επιβάλλει να δεξιώνεται αρχηγούς κρατών, είχε δικαίωμα να τραπεζώνει και μέλη, στελέχη ή φίλους τού κόμματος. Ποιος να ξέρει τι κυριαρχεί στο μυαλό τής παρέας που τον συμβουλεύει.

Οι φωτογραφίες τής ντροπής εκείνου του μεσημεριού, του ανήκουν. Όπως και οι ανόητοι φανφαρονισμοί με τη γραβάτα, παλιότερα, στο Ζάππειο και στις Πρέσπες.

Όπως και οι εναγκαλισμοί του με τον Καμμένο, όταν καταδικάζει τα ακροδεξιά κινήματα στην Ευρώπη.

Ο εκφυλισμός χωρίς όρια. Αν ακόμα υπάρχουν σκεπτόμενοι Έλληνες, θα πρέπει να διεκδικήσουν τη δική τους αξιοπρέπεια.

Η Ύβρις και η Νέμεσις…

Η Μακεδονία δεν έγινε ξακουστή από τον Αλέξανδρο και τους διαδόχους του.

Ούτε από τον Αριστοτέλη.

Η Μακεδονία δεν έγινε ξακουστή από τη Βεργίνα, όταν ο Μανόλης Ανδρόνικος, το 1977, έφερε στο φως τις Αιγές.

Ούτε από τους Φιλίππους, ούτε από την Πέλλα, ούτε από το Δίον.

Ούτε από τα τόσα και τόσα αναρίθμητα ευρήματα.

Ούτε από τον εγκυρότατο Nicholas Hammond και δεκάδες ακόμα ξένους επιστήμονες διεθνούς κύρους.

Η Μακεδονία έγινε ξακουστή από τους... γείτονες Σκοπιανούς.

Τάδε έφη ο υπουργός Νίκος Παππάς, στενός φίλος και συνεργάτης τού Αλέξη Τσίπρα.

Ένας άνθρωπος, που μεγάλωσε στην Καισαριανή, μίλησε στους Μακεδόνες, επιχειρώντας να τους μάθει πώς και από τι έγινε ξακουστή η Μακεδονία. Ο λαλίστατος υπουργός που δεν γνώρισε τις ομίχλες τής Καστοριάς, δεν γνώρισε τις πολικές θερμοκρασίες τού Νευροκοπίου, δεν γνώρισε τα χιόνια τού Πισοδερίου και του Καϊμακτσαλάν, δεν έζησε τη μοναξιά τών Πρεσπών, δεν άναψε ένα κερί στα κοιμητήρια του Βόιου, των Κορεστίων…

Με τον εγωκεντρισμό της εξουσίας μίλησε.

Θρασύτητα; Υποτέλεια;

Πόσο τυχερός είναι που δεν ζει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Μανόλης Ανδρόνικος…

Απορώ για τη σιωπή τού σεβαστού κ. Παντερμαλή, που εκεί, στους πρόποδες του Ολύμπου, ξέθαψε το Δίον.

Όμως, σιωπούν ή όχι κάποιοι διανοούμενοι, η Ύβρις έκανε την εμφάνισή της από τη Θεσσαλία και πάνω. Σε κάποια στιγμή, είναι βέβαιο, πως θα ακουστούν και κάποια άλλα βήματα στους κάμπους και στα βουνά τής Μακεδονίας. Αργά ή γρήγορα η Νέμεσις θα είναι εδώ…

Όταν ο Τσιρώνης ονειρεύτηκε…

Σπούδασε χημικός και εκκολάφθηκε πολιτικά στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Η αμοιβή του ήταν η υπουργοποίησή του από τον πρωθυπουργό, για να δώσει ώθηση στην οικολογία και να προσφέρει υπηρεσίες στην προστασία τού περιβάλλοντος. Πιθανόν, όμως, στα όνειρά του να έβλεπε πως είχε σπουδάσει διεθνείς σχέσεις, διπλωματία, και πως, η χώρα του, είχε εμπιστευθεί στις ικανότητές του το υπουργείο των Εξωτερικών. Όταν ξύπνησε το είχε ήδη αποφασίσει. Ήταν όνειρο, θα γίνει πραγματικότητα. Και προχώρησε στις γνωστές δηλώσεις του για το Αιγαίο και το Καστελόριζο.

Από τους 153, που στήριξαν την κυβέρνηση, αντέδρασε ένας. Ίσως αντιδράσουν και ένας δύο, ακόμα, μελλοντικά. Μπορεί και δέκα, μπορεί και είκοσι. Η αυτόματη, όμως, αντίδραση από τα πλέον επίσημα χείλη, δεν υπήρξε. Γιατί;

Δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτά που δήλωσε ήταν κατ’ εντολή τού πρωθυπουργού. Αλλά, αν δεν ήταν, γιατί οι λαλίστατοι, σε άλλες περιπτώσεις, κυβερνητικοί παράγοντες, δεν βγήκαν να τον πυροβολήσουν; Τους απασχολούσε η «ανθρωποφαγία» τής κυρίας και πώς θα βρουν αντισταθμίσματα; Ή, μήπως, η σκέψη πως στη δύσκολη πορεία προς τις κάλπες, όλοι είναι χρήσιμοι, ακόμα και τα σκουπίδια. Αυτά, ίσως, ακόμα πιο πολύτιμα.