Ανηθικότητας το ανάγνωσμα...

Μονολογώντας

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 10-3-2017)

---------------------------------------------------------------------------

Τούτη τη φορά είχα αποφασίσει να μην εστιάσω στην Πολιτική. Ήθελα να γράψω κάτι για την Άνοιξη, κάτι για τα ελπιδοφόρα μαρτιάτικα πρωινά, για την προσδοκία κάποιων αισιόδοξων ημερών.

Όμως μια είδηση που βγήκε μέσα από τους διαδρόμους της Βουλής, μ’ ανάγκασε να βρίσω ξανά την τύχη μου που ζω σ’ αυτόν τον τόπο, και που ανέχομαι τα σκύβαλα τα οποία κατοικοεδρεύουν στο Κοινοβούλιο. Είκοσι πέντε, λέει, βουλευτές έχουν κόκκινα δάνεια – απ’ αυτά που χορηγεί η Βουλή. Στην αρχή πίστεψα πως αυτοί οι 25 ή κατ’ άλλους 49, ανήκουν στο κίνημα «Δεν πληρώνω», αλλά οι διευκρινήσεις τού προέδρου τής Βουλής μ’ έπεισαν πως πρόκειται για κοινούς μπαταχτσήδες.

Κουίζ: Ποιες οι ομοιότητες μεταξύ του «Βουλευτής» και το «Μπαταχτσής». Η κατάληξη «ης», σίγουρα. Και η ουσία της ιστορίας. Το απλήρωτο άτοκο δάνειο που πήρε ο καθένας απ’ αυτούς σε καιρούς χαλεπούς. Βέβαια, το συνολικό ύψος των 700.000 δεν είναι και κάποιο σοβαρό ποσό, όταν η εταιρία του κ. Καλογρίτσα μόνο σ’ έναν χρόνο πήρε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ με 39 διαφορετικά δάνεια. Εδώ μιλάμε για τρικούβερτο γλέντι∙ στην ηθικότητα ή νομιμότητα των δανείων της Βουλής θα κολλήσουμε;

Αμ’ αυτές οι φορολογικές ελαφρύνσεις προς πολιτικό προσωπικό, κοινοβουλευτικούς και λοιπούς αιρετούς και διευθυντές υπουργείων; Με ποιο δικαίωμα στην εποχή της καθολικής πτώχευσης να υπάρχουν πρόσωπα που δικαιούνται αυτών των ευεργετημάτων;

Από τη μια οι μπαταχτσήδες βουλευτές, από την άλλη ο Καλογρίτσας, κολλητάρι του Παππά και των άλλων. Στη μέση οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί των 500 ευρώ. Απέναντί τους οι ευνοημένοι από τον φορολογικό νόμο.

Σιγά τα λάχανα. Τους 500ευρους θα κοιτάμε τώρα; Άλλωστε το μέγιστο πρόβλημα είναι με ποιον θα κάνει αλλαξοκωλιά ο ΣΥΡΙΖΑ για να έχει την εξουσία και στο μέλλον. Ο κύριος Φίλης, στον οποίο έχουν ανατεθεί τα πιο δύσκολα, το έχει εκφράσει καλύτερα αυτό. Ούτως ή άλλως, ο Καμένος μάς τελείωσε. Είτε αύριο γίνουν εκλογές, είτε σε δυο χρόνια, στο πολιτικό του φέρετρο έχει από τώρα μπει. Άρα;

Αντιλαμβανόμαστε πλέον πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κομματικό σύστημα που υπάρχει μόνο για τον εαυτό του και την ανεγκέφαλη αναπαραγωγή του.

Αυτά δείχνουν περίτρανα ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά ηθική επίσης, στις αιτίες της, πολιτισμική και διανοητική.

Ηθική κ. Τσίπρα δεν είναι μόνο το να μην φοράς κέρατα στη σύζυγό σου. Είναι και να μην ευνοείς τους κατέχοντες την ίδια στιγμή που στύβεις σαν λεμόνι τους φτωχούς, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους. Αν δεν σου το έμαθε αυτό ο μπαμπάς σου ή οι ψευδομαρξιστικές μαθητεύσεις σου, σου το φωνάζω εγώ, μήπως και το ακούσεις και ντραπείς.

Επίσης ηθική ν’ αναγκάσεις τον μέντορά σου κ. Φλαμπουράρη, ν’ ανακαλέσει όσα είχε πει για ανθρώπους που δεν ψάχνουν πια στα σκουπίδια, ν’ ανακαλέσει κι εκείνος ο γελοίος βουλευτής σου, που μας έκανε μάθημα περί αργεντινέζικου παράδεισου, αλλά και να γίνουν σεμνότεροι οι διοικούντες την κρατική τηλεόραση, αφού πληρώνονται από τον Έλληνα φορολογούμενο.

Είναι ηλίθιο για έναν λαό να εκλιπαρεί δανεικά από τον Γερμανό υπουργό οικονομικών και να μην απαιτεί εδώ και τώρα συμμάζεμα των δαπανών σε όλους τους χώρους της δημόσιας διοίκησης. Και είναι δυο φορές ηλίθιο να μην αντιλαμβάνεται ο πρώην «αγανακτισμένος» της όποιας πλατείας ότι μια από τις μεγάλες κακοδαιμονίες μας είναι πως πολλά απ’ αυτά, που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα, είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα κάποιων, με πρώτους και καλύτερους τους βουλευτές, τους πέριξ αυτών και τους διάφορους υψηλόβαθμους της κρατικής μηχανής.

Είμαστε τελειωμένοι. Αυτή η αλήθεια δεν ανατρέπεται με συνθήματα και φανφάρες. Πριν ο γραφικός υφυπουργός υγείας βάλει τρία μέτρα κάτω από τη γη δημοσιογράφους, συνολικά η κυβέρνηση έβαλε τρία μέτρα κάτω από τη γη κάθε τίμιο πολίτη, κάθε αγωνιστή και ανήσυχο επιχειρηματία. Άφησε πάνω από τη γη τα λαμόγια.

Με τον κύριο Κουβέλη να σέρνει τον χορό της ανηθικότητας ως την πλέον κραυγαλέα περίπτωση διαπλοκής, με την αξιολόγηση να γίνεται γιοφύρι της Άρτας, με στρατιές από τζάμπα μάγκες, αυτός ο τόπος βαδίζει σ’ ένα μαύρο άγνωστο, χωρίς μέλλον πια, χωρίς μια ελπίδα για τα νέα παιδιά που εντός ολίγου θα ψάχνουν για άλλη πατρίδα.

Άγγελος Πετρουλάκης