Ένα βιβλίο για την ζωή…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

Του Άγγελου Πετρουλάκη

 

Πειράζει σήμερα να μιλήσουμε για βιβλία; Και συγκεκριμένα για ένα: «Το μικρό παριζιάνικο βιβλιοπωλείο» της Νίνα Γκεόργε, από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος».

Γιατί;

Ίσως γιατί η συγγραφέας λέει πολλά περισσότερα από αυτά που απασχολούν τον μικρόκοσμό μας, ίσως γιατί μας χάρισε ένα τρυφερό παραμύθι για μεγάλα παιδιά, για όλους εμάς που κρατάμε τη ζωή στα χέρια μας χωρίς να γνωρίζουμε το σχήμα και την ουσία της.

Ίσως γιατί είναι απαραίτητο ένα παράθυρο στον ήλιο μέσα στην γενική μαυρίλα της εποχής, με τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας και έξω απ’ αυτόν. Ο λόγος που κάνει απαραίτητο αυτό το παράθυρο είναι πως πέρα από μονάδες φοροαιμοδοτών, πέρα από απογοητευμένες κοινωνικο-πολιτικές μονάδες, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είμαστε ψυχούλες που θέλουν ν’ αγαπηθούν, θέλουν ν’ αγαπήσουν, συγκινούνται από την προοπτική μιας ημέρας χωρίς υποχρεώσεις και σαφώς δεν θέλουν ν’ αντιμετωπίσουν τον εφιάλτη μιας ανίατης νόσου.

Τα συγκλονιστικότερα πράγματα γράφονται με λέξεις απλές και διατυπώνονται απλά. Όπως για παράδειγμα: «…οι γονείς απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλον σαν ήπειροι». Πόσο πιο απλά μπορεί να εκφραστεί το σπάσιμο στα δυο μιας οικογένειας;

Όση ανάπτυξη κι αν χαρακτηρίζει την εποχή μας δεν έχει βρεθεί τρόπος για να γιατρεύονται οι ψυχούλες των παιδιών που αίφνης αντιλαμβάνονται πως η μαμά και ο μπαμπάς δεν είναι πια μαζί. Και κάποτε αυτές οι ψυχούλες μεγαλώνουν, ενηλικιώνονται, δημιουργούν δικές τους οικογένειες και παλεύουν με τα σύνδρομα που απόκτησαν κάποτε, βιώνοντας το ‘‘παρά φύσιν’’.

Όλα τα ερωτηματικά που φύονται στις σελίδες του βιβλίου έχουν να κάνουν με την ζωή. Περί ζωής, λοιπόν, αυτό το όμορφο παραμύθι για ενήλικες.

«Συχνά αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι δεν γράφουν περισσότερα βιβλία για τη ζωή. Ο καθένας μας μπορεί να πεθαίνει. Να ζήσει όμως;» Άραγε ζούμε την ζωή μας; Βιώνουμε τις αποχρώσεις που συνθέτουν την ζωή;

Βέβαια όλα τα ερωτηματικά περί ζωής δεν μπορεί παρά να είναι η σπουδή θανάτου, η αγωνία ή η ανησυχία απέναντι στο αναπότρεπτο τέλος. Και ο πόνος…

«Θα ήθελα να πεθάνεις πριν από μένα… Δεν θέλω ν’ αναγκαστείς να περπατήσεις μόνος σου από το πάρκινγκ μέχρι τον τάφο μου. Δεν θέλω να αναγκαστείς να με θρηνήσεις…»

Είναι η επωδός μιας απελπισίας ιδιαίτερα ερωτικής. Γιατί, κάπου στο διάβα τους, έρωτας και θάνατος συναντιούνται. Όχι για όλους, φυσικά. Αλλά εκείνοι που έχουν την τύχη μιας τέτοιας συνάντησης πρέπει να είναι γενναίοι. Αλλιώς θα βιώσουν την κατά κράτος ήττα της προσωπικότητάς τους.

Ανάμεσα στο βιώνω και στο θα ήθελα να βιώσω αιωρείται η βεβαιότητα του πόνου και η αβεβαιότητα της επόμενης στιγμής. Η Μανόν που παλεύει με τον καρκίνο της, θα γράψει: «Έχω ζήσει αρκετά πια… Έχω αγαπήσει, έχω αγαπηθεί, έχω γευτεί τα καλύτερα της ζωής. Γιατί να λυπάμαι για το τέλος; Γιατί να κρατιέμαι απ’ ό,τι έχει απομείνει; Το πλεονέκτημα του θανάτου είναι ότι πεθαίνοντας παύεις να τον φοβάσαι. Και ότι φέρνει τη γαλήνη».

Αυτά τα λέει μια γυναίκα που πολύ αγάπησε και ακόμα πιο πολύ αγαπήθηκε. Μια γυναίκα που αντιπροσωπεύει πολλές. Γυναίκες που θα ήθελαν να πουν:

«Αρκεί μια μόνο λέξη για να πληγώσεις μια γυναίκα, είναι θέμα δευτερολέπτων, ένα ανόητο, ανυπόμονο χτύπημα με το μαστίγιο. Αλλά για να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη της, μπορεί να χρειαστούν χρόνια. Και μερικές φορές απλώς δεν υπάρχει χρόνος».

Τα μικρά τεράστια της ζωής. Αυτά που υπάρχουν είτε στην κυβέρνηση είναι η Ν>Δ, είτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., είτε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. με τις κωλοτούμπες και τις ψευτοπαλληκαριές του. Αυτά τα τεράστια μικρά που ορίζουν τις συντεταγμένες μας.

«Ο φόβος μεταμορφώνει το σώμα σου με τον ίδιο τρόπο που ένας κακός γλύπτης μετασχηματίζει μια τέλεια πέτρα… Μόνο που σε τρώει κομμάτι κομμάτι από μέσα και κανείς δεν βλέπει πόσα θραύσματα και στρώσεις σού αφαιρεί. Γίνεσαι όλο και πιο λεπτότερος, όλο και πιο εύθραυστος εσωτερικά, μέχρι που η παραμικρή συγκίνηση μπορεί να σε κάνει να καταρρεύσεις. Αρκεί μια αγκαλιά για να νομίσεις ότι θα γίνεις κομμάτια και θα χαθείς…

»Να μην ακούς ποτέ τον φόβο! Ο φόβος σε αποβλακώνει».

Να γιατί σήμερα θέλησα να «μονολογήσω» για ένα βιβλίο: Γιατί η ώρα του φόβου δεν ταιριάζει με το καλοκαίρι, με τα γλυκά αυγουστιάτικα βράδια, με μια μουσική του Χατζιδάκι που φτάνει από κάπου μακριά…

Και κείνο το τραγούδι του Χατζή που μιλά για το Αιγαίο…

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 5 - 8 - 2016)