Η αλητεία των Μ.Μ.Ε

Μονολογώντας / Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissanet στις 2 Φεβρουαρίου 2015

Οι εκλογές τελείωσαν. Η αλητεία έμεινε. Όχι των πολιτικών. Των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Όχι όλων. Αρκετών. Μια δημοσιογραφική αλητεία που πλήγωσε και εξακολουθεί να πληγώνει, που εξουθενώνει τον πολίτη, αυτόν που έστω για λίγο καταφεύγει στη συσκευή τής τηλεόρασης είτε για να ενημερωθεί, είτε για να σπάσει την απραξία ή τη μονοτονία των ωρών του.

Κάποτε το λέγαμε υπερβολή. Μετά εξελίχθηκε σε προσβολή της αισθητικής. Πρόσφατα πήρε όλα τα χαρακτηριστικά της αλητείας, την προκλητικότητα, την εριστικότητα, την αμετροέπεια. Τις περισσότερες φορές φορά γραβάτα, ατσαλάκωτο κοστούμι. Και γίνεται πιο επικίνδυνη.

Δημοσιογραφία δεν είναι ο χλευασμός, η αντιδικία, η κατασκευή λασπολογιών. Είναι η αντικειμενική παρουσίαση, ο ρεαλισμός, η αυστηρή κριτική, η παράθεση της αλήθειας, η ανατροπή των ειδώλων, το ξεσκέπασμα της διαπλοκής, ο έλεγχος της διαφθοράς. Με ή χωρίς γραβάτα. Όμως πάντα υπεύθυνα, πάντα με επιχειρήματα, πάντα με σεβασμό στο συνομιλητή, πάντα με ψυχραιμία και γενναιοδωρία.

Η δημοσιογραφία «αγαπά» το χιούμορ, συγχωρεί τη δηκτικότητα, ανέχεται τη μαχητικότητα, ενίοτε την ενθαρρύνει. Ουδέποτε όμως θεραπεύτηκε από τη χυδαιότητα. Αυτήν που ζήσαμε προεκλογικά, αυτήν που βιώνουμε μετεκλογικά. Αν οι πολιτικοί έχασαν το ήθος, οφείλουν οι δημοσιογράφοι να το αναδείξουν και να τους το διδάξουν. Οφείλουν να τους διδάξουν τη σεμνότητα και να συντρίψουν τον εγωισμό τους. Με το διάλογο, την ψυχραιμία, την ευπρέπεια που δεν πρέπει να χαθεί για χάρη της τηλεθέασης. Αξίες που οικοδομήθηκαν από δημοσιογράφους - οι οποίοι ανάδειξαν τη δημοσιογραφία ως λειτούργημα - είναι φρικτό να θυσιαστούν επειδή πρέπει να πουλήσουν οι εκπομπές και τα θέματα. Είναι ολίσθημα σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Ο «αυριανισμός» του έντυπου τύπου, που τόση ρυπαρότητα πρόσθεσε στη δημόσια ζωή, πέρασε και στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία και πλέον δηλητηριάζει ως βόμβα θανατηφόρων μικροβίων τις ζωές μας.

Αλλά βέβαια τον «αυριανισμό» είχαν θεραπεύσει - τότε στις δόξες του – και πολιτικές προσωπικότητες ιδιαίτερης ακτινοβολίας, όπως ο Θ. Πάγκαλος που είχε δηλώσει ότι: «Η Αυριανή είναι μια απ’ τις ελάχιστες καθολικά πολιτικές εφημερίδες που απομένουν και η σημασία της για τη δημόσια ζωή είναι τεράστια», αλλά και ο Φώτης Κουβέλης, με το εξής εγκώμιό του: «Η Αυριανή καταξιώθηκε σαν έπαλξη του ελεύθερου τύπου με τους αγώνες της μέσα στην οντολογία του πολιτικού και του κοινωνικού μας γίγνεσθαι». Ήταν τότε που μόνος πολέμιος της «Αυριανής» είχε σταθεί ο Μάνος Χατζιδάκις. Και ο μεν Μάνος Χατζιδάκις πέρασε στην παγκόσμια αθανασία και τιμά μοναδικά τη χώρα μας, ο δε Θ. Πάγκαλος πέρασε στα πολιτικά σκουπίδια που δε θα θέλουν να θυμούνται οι νεότεροι Έλληνες. Όσο για το Φώτη Κουβέλη… Είναι νωρίς ακόμα για να εισπράξει πλήρως το αντίτιμο της πολιτικής ανανδρίας…

Το σημερινό όμως «αυριανισμό» των τηλεοπτικών καναλιών ποιος θα αντιπαλέψει; Ποιος θα τους πει ότι δεν έχουν δικαίωμα να σκορπίζουν τον τρόμο από το πρωί στις 6 μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα, στον όντως κουρασμένο πολίτη, τον τσακισμένο από άφρονες πολιτικές; Ποιος θα δικάσει τους καναλάρχες για ηθική αυτουργία σ’ αυτό το έγκλημα; Ποιος θα τους ζητήσει πίσω τα δάνεια, ποιος θα τους ζητήσει να πληρώσουν τα χρέη προς το Δημόσιο, ποιος θα αποκαλύψει τις διαπλοκές και τις βρόμικες συμφωνίες τους με το πολιτικό κατεστημένο;

Ο αρχηγός της νέας κυβέρνησης, στην πρόσφατη εκστρατεία του στην Ευρώπη, τόνισε με έμφαση ότι στη χώρα μας επικρατεί η διαφθορά και η διαπλοκή. Άραγε, επιστρέφοντας, θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της διαφοράς και της διαπλοκής και θα ξεσκεπάσει τα δόλια συμφέροντα; Οι ξεκάθαρες απόψεις του υπουργού κ. Βαρουφάκη περί «λιτού βίου» και οι υπαινιγμοί του για την κοινωνία του εύκολου πλουτισμού, θα γίνουν πράξη καθάρσεως; Το μέλλον είναι ο μεγάλος και αειφόρος δικαστής που αργά ή γρήγορα απονέμει δικαιοσύνη…

 Άγγελος Πετρουλάκης