Πώς ντύνεσαι τη σιωπή

Πόνος άναρθρος τ’ απομεσήμερα της απουσίας.

Πώς ντύνεσαι τη σιωπή κατάσαρκα

κι επιχειρείς να χορέψεις

μ’ ένα κονσέρτο για δυο πιάνα του Mendelssohn;

Αποφλοιώνομαι

με φωνή παθητική,

απόλυτα παθητική,

όπως η υπομονή

και όπως οι ταπεινοί πανσέδες,

όπως το δάκρυ του ενός

ή το λευκό χαρτί που φαντάζει απροσπέλαστο.