Αναζητάω τα ίχνη μιας άλλης ανάβασης.

         

Στη Μονεμβασιά, το βράχο τον ανυποχώρητο, όπου για χιλιετίες  ευδοκιμούσε μόνο η πέτρα και η φραγκοσυκιά, κάθισα κι έκλαψα, ξέροντας πως προχωράω πια στο χρονικό του πόνου. 

 

Πήρα το δρόμο της επιστροφής, έχοντας απέναντί μου τον ήλιο, που ανατέλλει ερήμην της αγωνίας του ανθρώπου, διαιωνίζοντας έτσι την τραγικότητα των αναπάντητων ερωτηματικών.

Αναζητάω τα ίχνη μιας άλλης ανάβασης.

Το τοπίο ίδιο,

οι πέτρες ακίνητες.

Τουρίστες

που πάνε κι έρχονται στα καλντερίμια.

Σε θολωτές,

μισογκρεμισμένες καμάρες,

μπαίνω,

αναζητώντας τα χνάρια σου.

Στον Ελκόμενο Χριστό

εντοπίζω το πρόσωπό σου

σε μαυρισμένη αγιογραφία.

Έξω απ’ το σπίτι του ποιητή,

μια φοβισμένη σαύρα

ομολογεί πως η «Εαρινή Συμφωνία»

πέρασε στ’ αζήτητα των ανθρώπων.

                         

                             Στα δικά σου αζήτητα εγώ.