ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α12.

Σταυρωμένος
σε πετάγματα τόσα όσα οι μέρες της οδύνης,
συντριμμένος
σε πετάγματα τόσα όσα οι μέρες της μοναξιάς
και όσα τα «γιατί» και τα «μη»
και τ’ αναρίθμητα «κατηγορώ».

Σταυρωμένος,
συντριμμένος κι ελεύθερος
στο ποτάμι της αιώνιας σκέψης,
εγκυμονώ το νέο λόγο,
τις λέξεις που θα οριοθετήσουν σε κάποιο αύριο
το «Εσύ» και το «εγώ»,
το λάξευμα του έρωτα απ’ τον ανένταχτο πόνο μου.

Με γραφές για σένα και για είδωλα
για βλέμματα αποτυπωμένα σε πανάρχαιες κουρτίνες.

Με γραφές για σένα,
που προχωρούσες στο αίνιγμα ολόφωτη,
που προχωρούσες στο χθες μ’ ολόκλειστα τα πέταλα,
ολόγυμνη στον άνεμο,
με τις χούφτες σου ολάνοιχτες στη σιωπή μου...

Με γραφές για σένα
και για είδωλα,
για προσωπεία θεών και συστημάτων
που έζησαν τυλιγμένα σε μύθους
καλλιεργώντας το δικό μας θάνατο.