ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α2. (Άλλοτε παίζοντας τους κλέφτες)

Άλλοτε παίζοντας τους κλέφτες
κι άλλοτε τους κουρσάρους,
με την Άνοιξη στεφάνι στο μέτωπο
και τον Έρωτα να βολοδέρνει στα στήθη
κοχύλια κλέβαμε.

Μα εγώ,
σ’ ένα κοχύλι βολεύοντας τη σιωπή
και το σώμα της νιότης σαϊτεύοντας,
πετροβολούσα κερασιές και θάλασσες
καρτερώντας κατάρτια από το πέλαγος.

Τα πανιά μας φουσκωμένα με όνειρα
και τ’ αμπάρια γεμάτα αγάπες,
τις φουρτούνες περιμέναμε.

Γερά σκαριά...
Τις γοργόνες λέγαμε θα συναντήσουμε
γιορντάνια στο λαιμό τους
τα μάτια να περάσουμε.
Τις γοργόνες
κι αν ψάξαμε δε βρήκαμε,
παρά μονάχα
κάποια ξωτικά της θάλασσας
συνηθισμένα να φεύγουν
κάθε που έπιανε καιρός.
(Αυτά μας έκλεψαν τις νύχτες
που θέλαμε να χαρίσουμε
στην `Άνοιξη...)

Σε λιμάνια σκοτεινά μείναν τα μάτια μας...