Έξω από μάς αρχίζει η ερημία τού θανάτου

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Πριν να είναι αργά…

Δεν έχουμε αντιληφθεί τον όλεθρο. Ίσως το ότι οι περισσότεροι από τους θανάτους αφορούν άτομα μεγάλης ηλικίας και με πολλά προβλήματα υγείας, να είναι αυτό που εμποδίζει πολλούς να κατανοήσουν το μέγεθος της απειλής.

Όλοι μιλούν πως οι προσπάθειες των ειδικών αποσκοπούν στο ν’ αντέξει το σύστημα υγείας και να μην καταρρεύσει. Κάτι ξέρουν. Απ’ αυτά που ξέρουν, διαισθάνομαι, πως το σημαντικότερο είναι το ότι το σύστημα υγείας έπασχε. Κάτι που, λίγο – πολύ, το ξέραμε όλοι μας.

Να μην ξεχνάμε πως υπήρξαν εποχές, όχι μακρινές, που συγγενείς ασθενών πήγαιναν σεντόνια, χαρτιά υγείας και άλλα συναφή, από τα σπίτια τους.

Όμως, διαβάζοντας για ομαδικούς τάφους σε άλλες χώρες, συλλογίζομαι, πώς θα αντιδρούσαμε σαν πολίτες, αν αυτό συνέβαινε, ή συμβεί, στη δική μας χώρα;

Πώς θα αντιδρούσαμε αν ο Καθηγητής Τσιόδρας ανακοίνωνε πως «σήμερα είχαμε 120 νέους θανάτους»;

Τι θα έλεγε ο γκαραζιέρης που σήμερα κάνει τον μικροβιολόγο, τι θα έλεγε ο φωτογράφος που σήμερα κάνει τον λοιμωξιολόγο, τι θα έλεγε ο ξοφλημένος συνταξιούχος δημοσιογράφος που σήμερα κάνει τον πνευμονολόγο – πολιτικό αναλυτή, τι θα έλεγε ο κάθε ηλίθιος της κοινωνικής ζωής που βγαίνει και μιλάει άλλοτε ως συνταγματολόγος, άλλοτε ως δικαστής, άλλοτε γιατρός, ενώ σε όλη του την ζωή έκλεβε την εφορία, έκρυβε εισοδήματα και άλλα παρεμφερή.

Απέναντι στους αριθμούς των νέων νεκρών, των νέων κρουσμάτων και των νέων εισαγωγών στις εντατικές, που ανακοινώνονται κάθε ημέρα από άλλα κράτη, νιώθω αμηχανία και τρόμο.

Πώς θα αντιδρούσαμε αν κάθε μέρα από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο τής πόλης μας έβγαιναν 10 ή 15 φέρετρα;

Διαβάζω: Έρημοι οι δρόμοι τής πόλης μας.

Πάλι καλά, σκέφτομαι.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν κυκλοφορούσαν μόνο νεκροφόρες; Ο ξοφλημένος συνταξιούχος δημοσιογράφος με το βαμμένο μαλλί στα εβδομήντα φεύγα του, τι θα έλεγε αν τραυματιοφορείς τον έβαζαν στο ασθενοφόρο και έπαιρνε τον δρόμο για το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, ακούγοντας την εφιαλτική σειρήνα του να ουρλιάζει; Ποιες εξυπνάδες θα έβρισκε να ψελλίσει αν η ανάσα του κοβόταν και τον έκαιγε ο πυρετός; Πόσα «λάικ» θα προσδοκούσε να εισπράξει; Με πόσα «λάικ» θα αντάλλασσε την υγεία του;

Λένε πως στον Ισημερινό στοιβάζουν τα πτώματα σε κοντέινερ – ψυγεία. Στην Ιταλία πομπές στρατιωτικών φορτηγών μεταφέρουν πτώματα. Στην Τουρκία χωματουργικά μηχανήματα ανοίγουν τάφους. Στην Γαλλία δεν προλαβαίνουν να μετρούν νεκρούς στα γηροκομεία.

Κάποιοι γελούν σαρδόνια. «Και τι έγινε. Θα γλιτώσει μερικές συντάξεις το κράτος»…

Αυτοί είμαστε; Αυτοί θέλουμε να είμαστε;

Κάποιοι σχολιάζουν, έχοντας βουτήξει στο φαρμάκι την γλώσσα τους, σε βάρος τών δωρητών. Μόνο υστεροβουλία βλέπουν. Πώς αντέχεται τόση μοχθηρία;

«Έξω από μάς αρχίζει η ερημία τού θανάτου», γράφει ο ποιητής Γιώργος Θέμελης, στον οποίο έκανα αναφορά χθες. Μέσα μας, όμως, μέσα στην ψυχή κάποιων ανθρώπων, φυτρώνει ένας άλλος θάνατος, πιο τρομακτικός. Το μίσος για τον διπλανό.

Μου γράφουν ή μου λένε διάφοροι φίλοι ή γνωστοί: «Όταν όλα περάσουν η κοινωνία θα είναι αλλιώς. Θα έχουν αλλάξει πολλά».

Γελώ πικρά με την αφέλειά τους. Τίποτα δεν θα έχει αλλάξει. Οι κακόβουλοι θα παραμένουν κακόβουλοι. Οι μίζεροι, μίζεροι. Οι κακοήθεις, κακοήθεις. Άνθρωποι που κάνουν κηρύγματα, την ίδια στιγμή που το «σπίτι» το γράφουν «σπίτη», θα συνεχίσουν να κάνουν κηρύγματα και προπαγάνδες.

Αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτή είναι η κοινωνία, αυτός είναι ο κόσμος. Το να είσαι καλός ή κακός, να είσαι αγαθός ή εμπαθής, δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο.

Απαισιόδοξες σκέψεις; Σίγουρα. Μα πώς να είμαι αισιόδοξος όταν δεν βλέπω μόνο μπάζα δίπλα μου, αλλά και περιττώματα, που δηλητηριάζουν την δημόσια ζωή με την μπόχα τους.

Η ανθρωπότητα βιώνει έναν εφιάλτη. Έχει βιώσει, βεβαίως, πολλούς παρόμοιους (και χειρότερους ακόμα) στο παρελθόν, αλλά τότε δεν υπήρχε η πληροφόρηση, ούτε η γνώση. Σήμερα, απλά μαθαίνουμε πως η Ισπανική γρίπη είχε δεκάδες εκατομμύρια θύματα. Τότε ήξεραν μόνο πόσα θύματα είχε το χωριό τους. Σήμερα, που το στραβοπάτημα του «τάδε» γίνεται κοινωνικό γεγονός, τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Έναν αιώνα μετά την Ισπανική γρίπη απαιτούμε από το κράτος να είναι φιλόστοργο, να είναι κράτος πρόνοιας, να κάνει σε έναν μήνα ό,τι δεν έγινε δεκαετίες ολόκληρες. Την ίδια στιγμή δυσανασχετούμε να εφαρμόσουμε αυτά που επιτάσσει το κράτος, περιφρονούμε το κοινό καλό, προτάσσουμε το ρυπαρό «εγώ» μας…

Όλοι;

Όχι, ευτυχώς…

Λάρισα, 5/4/2020