Ευεργέτες υπάρχουν ακόμα...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Άφησε το δάκρυ σου να τρέξει, κύριε Στέλιο…

Πρώτα ανοίγω την μηχανή του καφέ. Μετά τραβώ την κουρτίνα και κοιτάζω στην αυλή. Δεν βρέχει. Θα βρέξει ειδήσεις, λίγο μετά, μόλις μπω στις ηλεκτρονικές εφημερίδες…

Οι νεκροί στους 27. Ο εφιαλτικός κατάλογος μεγαλώνει. Και των κρουσμάτων επίσης, όπως και των διασωληνωμένων. Στις χώρες, στα δεξιά και αριστερά μας, οι αριθμοί είναι πιο μαύροι. Ιδιαίτερα στην Ιταλία. Τρομάζουν…

Χθες διάβαζα τον Φρανκενστάιν. Στο f/b είχα διαβάσει κάποιους γελοίους ν’ ανατρέχουν στο «1984» του Όργουελ. Ζουν στα μεσάνυχτα της ιδεοληψίας τους. Αυτούς, η Λογοτεχνία, τους δίδαξε μόνο τις συνωμοσίες. Η εποχή τού «Μεγάλου Αδελφού» πέθανε το 1992. Ακόμα δεν το κατάλαβαν.

Νιώθω έτοιμος να γράψω. Ξέρω το θέμα. Από χθες το απόγευμα, που διάβασα στο LarissaPress για την δωρεά δυο κλινών ΜΕΘ στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο από τα αδέλφια Γιάννη και Εύη Καντώνια.

Ξέρω πως όταν το διαβάσουν θα γκρινιάξουν. Θα νιώσουν άβολα. Και ίσως μου τηλεφωνήσουν για να μου πουν πως δεν έπρεπε. Το έχει κάνει και παλαιότερα ο Γιάννης, σε άλλη περίπτωση. Το έχουν κάνει και άλλοι δυο συμπατριώτες, ευεργέτες και αυτοί. Ο ευγενής κύριος Λευτέρης Σαΐτης και ο σεμνός Ηλίας Βαλαβάνης.

Δεν γράφω «κάποιος» ή «ένας». Οι καλές πράξεις πρέπει ν’ ακούγονται. Τα ονόματα πρέπει να ταξιδεύουν στις συνειδήσεις. Η πόλη να έχει τη δική της ταυτότητα. Πόλη τών χορηγών, των δωρητών, των γενναιόδωρων ανθρώπων…

Και ενώ ανταλλάσσουμε ματιές με την λευκή οθόνη, οι αναμνήσεις με κατακλύζουν. Το έχω γράψει και πριν λίγες μέρες πως το παρελθόν είναι σαν ένα σπίτι με πολλές πόρτες, πολλά παράθυρα και πολλά δωμάτια. Ανοίγεις και μπαίνεις…

Δεν θυμάμαι ποια χρονιά ήταν. Πάνε πολλά πολλά χρόνια. Θυμάμαι, όμως, πως σε σχετικά μικρή χρονική απόσταση, δυο ευπατρίδες τής πόλης μας είχαν κατασκευάσει και είχαν προσφέρει από έναν παιδικό σταθμό. Ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, πίσω από την οδό Λαγού, και ο Στέλιος Καντώνιας, στην Νεάπολη.

Φίλοι αδελφικοί μεταξύ τους. Τα πειράγματα του ενός προς τον άλλον, ατελείωτα. Παρέα τους και ο Σωτήρης Ζιαζιάς. Και οι τρεις, ευεργέτες τής πόλης. Τους θυμάμαι στο «Αλεξάντερ», στο «Μιλάγκρος», στο «Γκρέτα Γκάρμπο». Και στον επάνω, από το γραφείο μου, όροφο τής εφημερίδας. Οι αναμνήσεις με κατακλύζουν. Ξέφυγα, επιστρέφω…

Ήταν τα εγκαίνια του παιδικού σταθμού στην Νεάπολη. Η τελετή είχε τελειώσει. Αποχωρούσαμε. Χαιρετώντας τον αείμνηστο Στέλιο Καντώνια, του είπα: «Η ψυχή τού μακαρίτη Αντώνη θα χαμογελά από ψηλά…» Η δωρεά είχε γίνει στην μνήμη τού αδελφού του Αντώνη. Κάτι πήγε να πει ο αείμνηστος, αλλά ένας κόμπος σταμάτησε την φωνή του. Είδα στα μάτια του ένα δάκρυ…

Ίσως και τώρα να δάκρυσε. Παιδιά που τιμούν τον πατέρα τους…

Να υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη χαρά; Να υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη χαρά και για την σεμνή και ευγενική δέσποινα κ. Λίτσα;

Η δωρεά τού Γιάννη Καντώνια και της αδερφής του Εύης Καντώνια, στην μνήμη τών γονιών τους Στέλιου και Λίτσας Καντώνια, δυο κλινών ΜΕΘ στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο τής πόλης μας, ανοίγει τον δρόμο για όμοιες πράξεις. Η χώρα έχει ανάγκη αυτές τις πράξεις αγάπης και φιλοπατρίας. Ιδιαίτερα όταν οι εποχές απαιτούν συστράτευση όλων για να επιτευχθούν αγαθοί σκοποί.

Πριν λίγες ημέρες, νταλίκες τής EXALCO είχαν ξεφορτώσει στον Έβρο υλικά για την ενίσχυση της περίφραξης των συνόρων. Η οικογένεια παρούσα. Όχι στην «κοσμική» ζωή τής πόλης, αλλά στην καθημερινότητα που πονά. Όχι με λόγια συμπαράστασης διανθισμένα από λογοτεχνικά τερτίπια, αλλά με πράξεις.

Διάβασα προχθές μια δημόσια επιστολή τής κληρονόμου Δημητρακοπούλου, εναντίον τού πατέρα της, που μεταξύ τών άλλων ανέφερε πως η Εκκλησία συμπαραστάθηκε στον αείμνηστο Τάκη Δημητρακόπουλο και ξέσπασα σε πικρά, ολόπικρα γέλια.

Ο Τάκης Δημητρακόπουλος άνοιγε το πορτοφόλι του και έδινε στην Εκκλησία. Με ιερείς και αρχιερείς κουβέντες δεν είχε. Ούτε μία. Άκουγε τα αιτήματά τους αμίλητος. «Σοφία…», φώναζε, μετά, την καλή συνάδελφο και πιστή του γραμματέα Σοφία Φούντα. «Να δώσουμε (έλεγε το όνομα της εκκλησίας) τόσα…». Κατ’ εξαίρεση αυτά. Γιατί, τα τακτικά ήταν κάθε 6 Ιανουαρίου, στην κοπή τής πίτας. Αλλά, αυτά είναι άλλη ιστορία… Το ανέφερα απλά γιατί ήθελα να βάλω την διάκριση μεταξύ λόγων και πράξεων, αν και από μόνο του το γεγονός εκφράζει και την ποιοτική διαφορά τού χαρακτήρα τών απογόνων.

Τίμησαν την μνήμη τών γονιών τους ο Γιάννης και η Εύη. Τίμησαν ολόκληρη την οικογένεια. Από τον γενάρχη τους μέχρι και τα παιδιά τους. Ιδιαίτερα αυτά. Τους ανήκει κάθε εύσημο.

Τίμησαν και την πόλη τους. Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό. Θυμάμαι τον πρωθυπουργό να λέει πως σ’ αυτήν την μάχη όλοι είναι απαραίτητοι και χρήσιμοι. Τα παιδιά τού Στέλιου και της Λίτσας έδωσαν το παρόν. Οι γιατροί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ξέρουν καλά τι σημαίνουν δυο κλίνες…

Λάρισα, 27/3/2020