Τα αδέλφια Σαράντη δείχνουν τον δρόμο...

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

Συγχαρητήρια κύριοι του «ΟΛΥΜΠΟΣ»…

Στα περισσότερα από πενήντα χρόνια «θητείας» μου στα ΜΜΕ, απόκτησα κάποιες κακές… συνήθειες. Να αηδιάζω με δημοσιογραφούντες (ούτε εγώ τους αναγνώρισα ως συναδέλφους, ούτε εκείνοι εμένα), που έψαχναν να βρουν ψεγάδια στο κοινωνικό σώμα και να τα κάνουν σημαία επικρίσεων.

Υπήρξα πολύ σκληρός στις κοινωνικές κριτικές μου. Χιλιάδες «ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ» από το 1982 το αποδεικνύουν αυτό. Στην πολιτική κριτική μου ακόμα πιο σκληρός. Όμως, εκείνο που πάντα ήταν πρώτο στην αίσθηση ευθύνης απέναντι στους αναγνώστες, ήταν η κοινωνική δικαίωση. Η ανάδειξη της ευεργεσίας. Η προβολή του καλού. Πίστευα και πιστεύω πως η κοινωνία μας έχει ανάγκη τις φωτεινές ημέρες, τα λαμπρά παραδείγματα, τις όμορφες πράξεις. Το κακό δεν μας διδάσκει. Αντίθετα, το καλό μπορεί να μας πάει πολλά βήματα πιο ψηλά, μπορεί να μας οδηγήσει κάπου απ’ όπου μπορούμε να δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, όπως μας είπε και ο Γιώργος Σεφέρης…

Θυμάμαι τα καλά χρόνια της εφημερίδας στην οποία πρόσφερα τη νιότη μου, της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ». Θυμάμαι, και δακρύζω, τον μέγα ευεργέτη μας (των εργαζομένων, εννοώ), Τάκη Δημητρακόπουλο, άνθρωπο άλλης γενιάς, άλλης κοπής λίρα, γνήσια, όχι κάλπικη.

6 Ιανουαρίου, κάθε χρόνο, ημέρα της γιορτής των Φώτων. Το βράδυ, όλοι οι εργαζόμενοι, πελάτες, διαφημιστές, συνεργάτες της εφημερίδας στη μεγάλη δεξίωση στις «Βερσαλίες». Τον «κ. Τάκη» μας, από τραπέζι σε τραπέζι, με ένα ανέκδοτο για όλους. Χωρίς διακρίσεις.

Αλλά, πριν νυχτώσει, πριν βάλουμε τα κουστούμια και τις γραβάτες μας, 10 η ώρα το πρωί, όλοι είμασταν στα γραφεία της εφημερίδας. Με τις συζύγους και τα παιδιά μας. Η πολυπόθητη ώρα.

Ήταν η πιο επιθυμητή ώρα του χρόνου. Η ανακοίνωση του δώρου. Εκεί, με φωνή τρεμάμενη από συγκίνηση, πριν το κόψιμο της πίτας, ο Τάκης Δημητρακόπουλος ανακοίνωνε πόσα χρήματα μοίραζε η εφημερίδα στους εργαζομένους. Όλοι το ίδιο ποσό. Ο απόλυτος κομμουνισμός. Από τον διευθυντή μέχρι την καθαρίστρια ίδιος φάκελος. Τα χαμόγελα άνθιζαν στα πρόσωπα όλων.

Ο Τάκης Δημητρακόπουλος αίφνης ψήλωνε. Δεν ήταν ο άνθρωπος με το 1.70 ύψος, αλλά ένας τεράστιος, ένας πατέρας όλων, ένας παντοκράτορας. Και όλοι (ή τουλάχιστον όλοι) από καρδιάς ευχόμασταν να ζει αυτός ο άνθρωπος πάντα, να μην πεθάνει ποτέ.

Σε μια γωνιά του γραφείου τα παιδιά έπαιρναν τα δικά τους δώρα. Οι κυρίες του λογιστηρίου πρόσφεραν, στις συζύγους, το δικό τους δώρο, πάντα ακριβά αρώματα. Η γυναίκα μου κρατά ακόμα μπουκάλια από εκείνη την εποχή…

Και, πρωί σήμερα, διαβάζω για την γιορτή τών αδελφών Σαράντη τής βιομηχανίας «ΟΛΥΜΠΟΣ» και την προσφορά τού δώρου τού 1.2 εκατομμυρίων ευρώ στους εργαζόμενους, αλλά και συνεργάτες. Και μέσα στην απόλυτη σιωπή τού γραφείου μου, αξημέρωτα ακόμα, ανακαλώ τον Οδυσσέα Ελύτη και τον ακούω να λέει: «Είμαστε από καλή γενιά».

Συγχαρητήρια κύριοι…

Δεν σας γνωρίζω. Μια φορά σας έχω δει από μακριά. Ούτε εσείς με γνωρίζετε. Αλλά, αυτή η χειρονομία σας έπρεπε να κυριαρχεί ως είδηση. Διαβάζαμε άλλα χρόνια για την βιομηχανία «ΚΑΡΕΛΙΑ» και λέγαμε «μπράβο». Τώρα διαβάζουμε για σας. Ίσως να είναι και άλλες επιχειρήσεις, που δεν αποτέλεσε μια παρόμοια χειρονομία τους είδηση και δεν το μάθαμε. Χίλια συγχαρητήρια. Θα μπορούσατε τα χρήματα αυτά να τα κάνατε δική σας περιουσία, αλλά τα προσφέρατε στους πολλούς, ένδειξη ότι αναγνωρίζετε την προσφορά τους.

Σας ανήκει ο χαρακτηρισμός τού ευπατρίδη, του αριστοκράτη. Να είστε σίγουροι πως πολλοί εργαζόμενοι εύχονται για σας, ανάβουν κερί στην ευαισθησία σας, όπως άναβα εγώ κάποτε για τον Τάκη Δημητρακόπουλο.

Ίδιες κουβέντες, όμοια συγχαρητήρια ανήκουν σε όλους όσοι προβαίνουν – το κατά δύναμη ο καθένας – σε όμοιες πράξεις. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν. Απλά εγώ, αποκομμένος πλέον από την επικαιρότητα, δεν το έχω πληροφορηθεί. Ή, ίσως κάποιοι δεν θέλησαν να δημοσιοποιηθεί το γεγονός.

Εγώ, βέβαια, είμαι αντίθετος προς αυτού του είδους την σεμνότητα, την οποία όμως σέβομαι. Και είμαι αντίθετος, γιατί την επικαιρότητα δεν πρέπει να μονοπωλεί το κακό, το ευτελές, το χυδαίο. Χειροκροτούν, στα μεσημεριάτικα προγράμματα της τηλεόρασης, τα διάφορα ανθρωποειδή και καθηλώνονται, οι ανεγκέφαλοι τηλεθεατές, στα εμετικά που διαδραματίζονται στις οθόνες τους, ενώ πράξεις ύψιστης κοινωνικής ηθικής μένουν στα σκοτεινά.

Συγχαρητήρια κύριοι του «ΟΛΥΜΠΟΣ». Αφού πήρατε στα χέρια σας μια νεκρή επιχείρηση, την αναστήσατε, την κάνατε μεγάλη, δώσατε και δίνετε ψωμί σ’ εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες εργαζόμενους και επί πλέον αναγνωρίζετε την προσφορά τους. Είθε να σας μιμηθούν και άλλοι.

Έτσι μπορεί να ελπίζουμε σε μιαν άλλη Ελλάδα, αυτήν που μας αξίζει, όχι την Ελλάδα του Γαβαλά και την Ελλάδα των κομπιναδόρων.

Λάρισα, 14/1/2020