Το ανήθικο έγινε πλέον εθιμικό δίκαιο

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

---------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

---------------------------------------

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή, 6-7-2018)

 Το είπε ξεκάθαρα. «Ήταν μια κακή συμφωνία». Και: «Θα ρίξω την κυβέρνηση…» Ξεδιάντροπα. Λες και όταν έδινε ψήφο εμπιστοσύνης δεν ήξερε πως σε λίγες ώρες ο πρωθυπουργός του θα υπέγραφε αυτήν την κακή συμφωνία. Σαν εκείνους τους συζύγους που κάνουν πλάτες στη γυναίκα τους να εκδίδεται για να εισπράττουν οι ίδιοι τα έσοδα. Μέχρι τότε, η σύζυγος που εκδίδεται είναι αγία. Όταν δηλώσει ότι τα έσοδα θα τα δώσει σε άλλον, τότε γίνεται πόρνη. Μια χαρά. Η ηθική και η τραγικότητά της. Μα πού φτάσαμε, λοιπόν;

Υπάρχουν πολλά που συγχωρούνται στην πολιτική. Υπάρχουν, όμως, και κάποια που μένουν ως θανάσιμα αμαρτήματα. Οι κατά καιρούς δηλώσεις τού υπουργού Καμμένου καταγράφονται στην πολιτική ιστορία τού κράτους, από τη σύστασή του μέχρι τώρα, ως οι πλέον αισχρές. Θα είναι μαζί στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, οι συνέταιροι, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, ωστόσο μη συμφωνώντας μεταξύ τους. Και βέβαια με τη συνοδεία δηλώσεων άλλου κυβερνητικού προσώπου, του υφυπουργού Υποδομών Μαυραγάνη, που ευθαρσώς (ή θρασύτατα) δήλωσε: «Είναι ανίσχυρη η υπογραφή της συμφωνίας…», δήλωση που ευθέως ακυρώνει τα όσα έγιναν στις Πρέσπες. Το ερώτημα: Πότε υφυπουργός αμφισβήτησε πράξεις της κυβέρνησής του και αυτός ο υφυπουργός συνεχίζει να έχει την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού του;

Γιατί τόση αλητεία; Γιατί τόσος εμπαιγμός; Γιατί με τόση φρίκη να έχουν φορτωθεί οι πολιτικές συμπεριφορές;

Ο Καμμένος και κάποιοι ακόμα από την παρέα του αποδεικνύονται, με τον πλέον ηχηρό τρόπο, ως αισχρότατοι περιφρονητές τής λογικής και της πολιτικής ευθιξίας, οι οποίοι, έχοντας τελειοποιήσει στο έπακρο τις κομματικές ταχυδακτυλουργίες, παρουσιάζονται ως πιστοί στις αρχές τους. Μα αν κάποιος πιστεύει πως κάτι είναι κακό, πώς στηρίζει αυτό το κακό με νύχια και με δόντια; Υπάρχει η απάντηση: Όταν θα έρθει η ώρα, που θα έρθει όταν πια δεν θα υπάρχει προοπτική επανεκλογής, τότε θα παραχωρηθεί το μαξιλαράκι τής στήριξης στον έτερο συμπαίκτη, αυτόν που δεν διστάζει ν’ αλλάξει τον ρου τού «Ποταμιού», τον Σταύρο Θεοδωράκη. Μέχρι τότε, όμως, ας γεμίζει η τσέπη και ας απολαμβάνουμε τα προνόμια. Άλλοι πληρώνουν…

Άλλοι πληρώνουν! Αυτή είναι η αλήθεια, η μοναδική. Άλλωστε τώρα γίναμε πιο έμπειροι σε έννοιες. Γιατί το προξενιό Τσίπρα – Καμμένου στήθηκε πάνω σε αντιμνημονιακή βάση, που όμως τρία χρόνια τώρα εφάρμοσαν πειθήνια τα μνημόνια, δηλώντας πλήρη υποταγή σ’ αυτούς που τα επέβαλαν. Και συνεχίζουν να τα χειροκροτούν, αποφασίζοντας και ψηφίζοντας αντιλαϊκά μέτρα και για τα χρόνια που θα έρθουν, αποσπώντας την εύνοια των δανειστών, των θεσμών, των εταίρων.

Υπάρχει μεγαλύτερη εθνική προδοσία απ’ αυτές τις πολιτικές;

Οι πολιτικοί αναλυτές τού μέλλοντος δεν θα τολμούν να χαρακτηρίσουν τη γελοιότητα των τριών τελευταίων χρόνων. Θα έχουν εξαντληθεί οι λέξεις. Θα περιγράφουν το δράμα που βιώνουμε με φράσεις των Ευρωπαίων, που πλέον τρίβουν τα χέρια τους, αφού κατάφεραν να γονατίσουν τους πολίτες, που βλέπουν με απόγνωση να πνίγονται στα χρέη και στην αναξιοπρέπεια. Σ’ αυτό το έγκλημα – που Τσίπρας και Καμμένος το βάφτισαν έξοδο από τα μνημόνια – ο Πάνος Καμμένος είχε αναλάβει τον ρόλο τού δήμιου. Ανάλγητοι και οι δυο, έπαιξαν με το δάκρυ μας, μας τάισαν περιττώματα και δηλώνουν αιώνια πίστη στη συμπαιγνία τους.