Θάνατος και αποκαΐδια...

------------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

------------------------------------

«Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

περπατώντας η Δόξα μονάχη

μελετά τα λαμπρά παλληκάρια

και στην κόμη στεφάνι φορεί

γινωμένο από λίγα χορτάρια

πούχαν μείνει στην έρημη γη».

Διονύσιος Σολωμός

Στων «Ψαρών την ράχη» ήταν οι Τούρκοι, που σκόρπισαν τον θάνατο.

Στης Ηλείας «τη ράχη», ποιος;

Και ποιος στης Αττικής;

Και ποιος σε κάποια άλλη «ράχη», αύριο;

Εικόνες εφιαλτικές. Η πραγματικότητα ακόμα πιο εφιαλτική. Κάποιες ευμεγέθεις κίτρινες σακούλες.

Όλες με μια ζωή σταματημένη. Απανθρακωμένα πτώματα στη σειρά. Αριθμοί που ανέβαιναν.

Εφιαλτικό και το γύρω σκηνικό.

Τα μαύρα κλαριά των καμένων δέντρων, σαν χέρια τεντωμένα προς τον ουρανό να εκλιπαρούν για βοήθεια.

Τα πυρπολημένα σπίτια που κάπνιζαν ακόμα. Τα αυτοκίνητα – καμένες λαμαρίνες. Απουσία φωνής, απουσία ζωής. Μόνο αριθμοί νεκρών. Και μια διάχυτη αγωνία για τους αγνοούμενους.

Στην Ελλάδα του 2018. Όπως και η Μάντρα, στην Ελλάδα του 2017, με τους είκοσι δυο πνιγμένους.

Εκεί έχτιζαν μέσα στα ρέματα. Εδώ έχτιζαν μέσα στα δάση.

Η βροχή έπνιξε τα ρέματα, τα ρέματα τους ανθρώπους.

Η φωτιά τών εμπρηστών έκαψε τα δάση. Τα φλεγόμενα δάση, τούς ανθρώπους. Τίποτα πιο απλό, αλλά και τίποτα πιο σύνθετο.

Ο Έλληνας ήθελε ένα σπίτι, κάπου στην εξοχή. Χρυσές εποχές υπήρχαν, ευκαιρίες υπήρχαν, υπάλληλοι που έκλειναν τα μάτια στην παρανομία και άνοιγαν τις τσέπες τους για λάδωμα, υπήρχαν. Ένας μετά τον άλλον δημιουργήθηκαν οι οικισμοί. Όχι μόνο στην Αττική.

Και αφού δημιουργήθηκαν οι οικισμοί, οι καταστάσεις θεωρήθηκαν τετελεσμένες. Η επαναφορά στην τάξη είχε κόστος. Πολιτικό. Όλοι αυτοί που έχτιζαν, ψήφιζαν συνάμα. Ποιος θέλει να δυσαρεστεί τους ψηφοφόρους;

Ήταν προτιμότερο το μπάλωμα: Υπηρεσίες Πολιτικής Προστασίας, αντιπυρικά μέτρα, σχεδιασμοί αντιπυρικής προστασίας, κάποιοι νόμοι που μέχρι να εφαρμοστούν εξευτελίζονταν. Και πολιτικοί ηγέτες που άλλοτε έριχναν την ευθύνη στους προηγούμενους, άλλοτε στον «στρατηγό άνεμο» (Πολύδωρας), άλλοτε όπου έβρισκαν πρόχειρο.

Και εν τω μεταξύ, οι πυρκαγιές έκαιγαν, κάθε που έπαιρνε να φυσά ισχυρός άνεμος. Ξέρουν οι εμπρηστές πότε η πράξη τους θα έχει αποτέλεσμα. Με άπνοια δεν βάζουν φωτιά. Τζάμπα κόπος. Το πρώτο αεροπλάνο θα τη σβήσει. Ο στόχος δεν θα επιτευχθεί.
Οι μόνοι που γνώριζαν την απόλυτη αλήθεια ήταν κάποιοι ιερωμένοι, όπως ο Αμβρόσιος των Καλαβρύτων, και μιλούσαν για τιμωρία τού Θεού, αλλά οι άθλιοι του εκκλησιαστικού συστήματος είναι ούτως ή άλλως πικρή ιστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Αυτήν την φορά οι φωτιές είχαν νεκρούς, πολλούς. Όχι δυο – τρεις βοσκούς, αλλά δεκάδες ιδιοκτήτες σπιτιών ή παραθεριστές. Μέχρι την ώρα αυτή οι διαπιστωμένοι νεκροί φτάνουν τους εβδομήντα έξι. Ίσως φτάσουν τους εκατό, ίσως και τους διακόσιους, αφού όλο και περισσότερο αυξάνονται οι αγνοούμενοι. Στην Ηλεία το 2007 είχαν μετρηθεί εξήντα τρεις. Σε άλλες, όπως στην Εύβοια έξι, τη Λακωνία έξι και την Αχαΐα τρεις.

Οι λοιπές διαπιστώσεις σχεδόν όμοιες. Δεν κινήθηκε έγκαιρα ο μηχανισμός, έγιναν παραλείψεις στην εφαρμογή του σχεδιασμού, εναέρια μέσα καθηλώθηκαν λόγων βλαβών ή και έλλειψης ανταλλακτικών, κρουνοί δεν υπήρχαν ή δεν λειτούργησαν… Οι ευθύνες μπαλάκι, μια από εδώ, μια από εκεί. Μπάχαλο και στις αποζημιώσεις.

Η ζωή αποζημιώνεται όμως;

Γράφω αυτές τις γραμμές σ’ ένα μπαλκονάκι μιας γκαρσονιέρας στον Αγιόκαμπο της Λάρισας. Πίσω μου το Μαυροβούνι και ο Κίσσαβος. Πυκνοδασωμένα βουνά, αλλά και «φυτεμένα» με εξοχικές κατοικίες.

Δεν ξέρω ποια μέτρα πυρασφάλειας έχουν ληφθεί. Δεν ξέρω πόσες φορές έγινε συγκέντρωση κατοίκων / παραθεριστών για το πού θα καταφύγουν αν συμβεί κάτι το ίδιο δυσάρεστο, αν έχουν σχεδιαστεί δρόμοι διαφυγής, αν έχουν δημιουργηθεί κρουνοί ανεφοδιασμού των υδροφόρων, αν έχουν οριστεί τόποι συγκέντρωσης του πληθυσμού.

Δεν ξέρω αν έχουν επιλεγεί οι χώροι ανάπαυσης των πυροσβεστών που ίσως έρθουν να συνδράμουν το έργο των τοπικών υπηρεσιών, το πώς και πού αυτοί οι άνθρωποι θα βάλουν κάτι στο στόμα τους, ή θα ξαπλώσουν για λίγο, για να πάρουν δυνάμεις και να συνεχίσουν τον αγώνα τους στα δύσβατα φλεγόμενα δάση.

Εύχομαι, απλά και μόνο να είμαι εγώ αυτός που να μην ξέρει, αλλά όλα αυτά, και άλλα ακόμα, να έχουν προβλεφθεί από αρμόδιους, όπως και οι κάτοικοι να έχουν ενημερωθεί. Όμως, όταν ρώτησα κάποιους μόνιμους κατοίκους και ιδιοκτήτες εξοχικών, με βεβαίωσαν πως κι εκείνοι δεν ήξεραν. Κανείς δεν τους συγκέντρωσε για να τους δώσει οδηγίες πώς πρέπει να ενεργήσουν, αν ξαφνικά δουν δίπλα τους να ξεπετάγονται φλόγες.