Παίζοντας με μια γραβάτα…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

             -----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

Δεν ήθελα να γελάσω, αλλά γέλασα. Πικρά, όμως. Δυστυχώς. Βλέποντας τη φιέστα στο Ζάππειο και τα χειροκροτήματα που συνόδευαν την ομιλία τού πρωθυπουργού.

Αναρωτήθηκα: Τι να χειροκροτούν άραγε; Τις νέες περικοπές; Την ομολογία πως το χρέος της χώρας μένει το ίδιο, απλά παρατείνεται η αγωνία του Έλληνα; Το στέγνωμα της τσέπης των μικρομεσαίων;

Τι, άραγε, χειροκροτούσαν;

Μήπως χειροκροτούσαν την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ κι εγώ παρανόησα;

Μήπως χειροκροτούσαν την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα επίπεδα του 2010, ή έστω του 2014, κι εγώ είχα παρακούσει;

Μήπως χειροκροτούσαν κάποιον απολογισμό των αναπτυξιακών μέτρων που αποδείκνυε ότι στη χώρα ιδρύθηκαν και λειτουργούν έστω δέκα νέα εργοστάσια, που απορρόφησαν κάποιες εκατοντάδες ανέργων;

Τι χειροκροτούσαν που διέφυγε της δικής μου προσοχής;

Θα διακινδυνεύσω να καταθέσω μια λύπη μου: Θαρρώ πως χειροκροτούσαν μια ακόμα αυταπάτη. Ή, σωστότερα, μιαν ακόμα απάτη. Είθε να διαψευστώ.

Προσπαθώ ν’ ανακαλέσω στη μνήμη μου κάτι απ’ όσα ειπώθηκαν την περασμένη Παρασκευή στο Ζάππειο, που να δικαιολογεί τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Καμία αναγγελία για το γύρισμα μιας κάποιας σελίδας. Ήδη αυτά που έρχονται και που δεν είναι παρά περικοπές, έχουν αποφασισθεί, έχουν ψηφιστεί και είναι η πραγματικότητα που μας περιμένει.

Πιθανότατα, όταν θα υλοποιούνται, ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να είναι αντιπολίτευση, οπότε και θα ωρύονται για όσα θα συμβαίνουν και θα καλούν τους πολίτες στις γνωστές τους εξεγέρσεις.

Οι πολίτες δεν θα θυμούνται ποιοι ψήφισαν αυτά τα μέτρα και θα μετατρέπονται σε αγανακτισμένους. Μια από τα ίδια, δηλαδή. Γιατί δυστυχώς, στον τόπο μας, ο λαϊκισμός είναι η μόνη καλλιέργεια που ευδοκιμεί με το τίποτα.

Η έπαρση και η αμετροέπεια ξεπέρασε κάθε προβλέψιμο κατήφορο στο Ζάππειο της γραβάτας. Το γάντζωμα στις καρέκλες τής εξουσίας αποδείχθηκε ιδιαίτερα ανθεκτικό υλικό. Η ανίερη συμμαχία έδειξε ικανότατη να προπαγανδίζει με τόσο θράσος και να προκαλεί μια άνευ προηγουμένου εσωτερική εκβαρβάρωση της πολιτικής ζωής.

Παρακολουθώντας την ευτελή φιέστα του Ζαππείου, ανακλήθηκε στη μνήμη μου ένα εκπληκτικό κείμενο ενός από τους σοβαρότερους διανοούμενους της μεταπολεμικής Ελλάδος, που βέβαια, όπως είναι η μοίρα των σοβαρών διανοουμένων της χώρας, γρήγορα πέρασε στα αζήτητα των κατοπινών: Του Ρόδη Ρούφου, το «Μεταμορφώσεις του Αλάριχου», του 1963.

Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από τη σκέψη τού Ρόδη Ρούφου: «Ζώντας με το ένα πόδι στην ελληνική διοίκηση και το άλλο στα ελληνικά γράμματα έχω παλιά γνωριμία μαζί του, τον συναντάω διαρκώς μπροστά μου. Τον θυμάμαι να τορπιλίζει κάθε ανορθωτική προσπάθεια, να χτυπάει με λύσσα το δημοτικισμό, το Βενιζέλο, το Συκουτρή. Τον έχω βρει πολιτικό, δημοσιογράφο, κομμουνιστή, χωροφύλακα, υπαρξιστή, ποδοσφαιριστή, καθηγητή πανεπιστημίου, πρωτοποριακό καλλιτέχνη και στέλεχος θρησκευτικών οργανώσεων. Ανήκει σ’ όλα τα κόμματα, τα επαγγέλματα, τις ιδεολογίες. Μεταμφιέζεται ακόμα και σε φανατικό ηγέτη των αντιπάλων του, γράφει άρθρα κατά των βαρβάρων, υμνεί τον ‘‘ελληνοχριστιανικό’’ (ή το ‘‘λαϊκοδημοκρατικό’’) πολιτισμό κι είναι έτοιμος να πετσοκόψει όσους διαφωνούν μαζί του, να κάψει τα βιβλία τους...»

Μπροστά μου έβλεπα όχι μόνον έναν Αλάριχο, αλλά πολλές δεκάδες.

Άραγε όλοι αυτοί είχαν ξεχάσει εκείνους τους καταστροφικούς έξι μήνες που βύθισαν τη χώρα σ’ ένα ακόμα δραματικότερο χρέος;

Είχαν ξεχάσει πως τα μνημόνια δεν σκίστηκαν μ’ έναν μόνο νόμο, αλλά χρειάστηκαν ακόμα τρία χρόνια ακατάσχετης αιμορραγίας και πλέον αντικαθίστανται από μια επιτήρηση, το ίδιο σκληρή, μέχρι το 2060;

Είχαν ξεχάσει πως ακόμα υπάρχουν συσσίτια, πλειστηριασμοί, λουκέτα, κόκκινα δάνεια, εργοστάσια - φαντάσματα και άλλα πολλά;

Όλα τα είχαν ξεχάσει και ζούσαν την εικονική πραγματικότητα μιας άλλης χώρας. Παίζοντας με μια γραβάτα, όπως είχαν παίξει μ’ ένα «ΟΧΙ», και όπως έπαιξαν με μια κάλπικη γιορτή στις Πρέσπες.

Έδιναν συγχαρητήρια στον εαυτό τους, μη λογαριάζοντας πόσοι απ’ αυτούς που τους παρακολουθούσαν είχαν απλήρωτο το ηλεκτρικό ρεύμα, είχαν απλήρωτες εισφορές, είχαν απλήρωτο φόρο εισοδήματος, είχαν απλήρωτο ΕΝΦΙΑ, είχαν απλήρωτες τις δόσεις του στεγαστικού τους δανείου.

Χειροκροτούσαν, γελούσαν μέσα σε πλήρη ευδαιμονία τον νέο Αλάριχο, που δεν είχε φροντίσει ούτε να μάθει πως τη γραβάτα τη βγάζουν λύνοντας εντελώς τον κόμπο.

Εκείνο, όμως, που μ’ εξαγρίωσε περισσότερο και στη συνέχεια σχηματοποιήθηκε σε αγανάκτηση, ήταν όσα διάβασα τις επόμενες ημέρες από τους αφεντικογράφους, που καταχρώνται την ιδιότητα του δημοσιογράφου.

Πού την είδαν την αλλαγή της σελίδας; Πού είδαν τον δρόμο της ανάπτυξης; Άκουσαν πως θα κατατεθεί κάποιος νόμος που θα μειώνει τη φορολογία; Τι ξέρουν που δεν ξέρουμε όλοι οι άλλοι;

Πώς τόσο εύκολα ξέχασαν αυτά που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά κανείς Έλληνας;

Πώς ξέχασαν ότι το 2012 ο ίδιος άνθρωπος έλεγε σε ομιλία του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ πως η τότε κυβέρνηση «…προσπαθεί να περάσει ως επιτυχία το δωράκι της επιμήκυνσης. Μιας επιμήκυνσης, όμως, που δεν είναι κάτι καινούργιο, ένα μπαγιάτικο δωράκι. Είχε προταθεί από το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Τρόικα, πριν από ένα χρόνο και είχε απορριφθεί, θυμίζω, από την ίδια την κυβέρνηση Παπαδήμου. Και τώρα, βεβαίως, παρουσιάζεται ως η σωτηρία, ως αυτό που θα ελαφρύνει τον πόνο του Ελληνικού λαού. Εμείς, όμως, γνωρίζουμε ότι η επιμήκυνση δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη δυνατότητα να μακρύνει λίγο περισσότερο το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστούμε…» (Για τους δύσπιστους υπάρχει το σχετικό βίντεο στο YouTube, αρκεί να αναζητήσει «Όταν ο Τσίπρας έλεγε για το σχοινί που είναι η επιμήκυνση…»)

Όλα τα ξέχασαν και ξέσπασαν σε αγκαλιές και φιλοφρονήσεις. Κανένας πόνος που σε λίγους μήνες η περικοπή των συντάξεων να κάνει φτωχότερους τους φτωχούς. Μα τόση ξεδιαντροπιά;

Είχαμε και στο παρελθόν κυβερνήσεις συνεργασίας. Τέτοια γέλια και αγκαλιές δεν έχουν, όμως, καταγραφεί ποτέ. Μάλλον σκυθρωπούς, θυμούμαι, τους εταίρους, σαν να έσερναν μια τεράστια ενοχή που συνεργάζονταν για να δώσουν λύσει σε αδιέξοδα.

Η πρόσφατη φιέστα αστεϊσμών και γελώτων έδειξε περίτρανα πως εκείνοι που συγκεντρώθηκαν στο Ζάππειο δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της εξαθλίωσης που μαστίζει τη χώρα. Δεν έχουν αντιληφθεί πως το παραγωγικό τμήμα του πληθυσμού ζει με την αγωνία πως δεν ξέρει τι το περιμένει αύριο.

Όπως δεν έχουν αντιληφθεί οι αφεντικογράφοι/δημοσιογράφοι ότι όταν καταργηθεί ο έλεγχος επάνω στην εξουσία, ή ελαττωθεί σε ουσιώδη βαθμό, σταματάει η λειτουργία της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης. Αυτό, όμως, το σταμάτημα της λειτουργίας της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, που είναι έμφυτες στον άνθρωπο, είναι μια κατάσταση αφύσικη. Είναι ωσάν να ζει ένα ον κρατώντας την αναπνοή του. Η χώρα, όπου δεν υπάρχει επαρκής έλεγχος επί της εξουσίας, όπου δηλαδή δεν λειτουργεί η Ελευθερία, είναι μια χώρα με σταματημένα ρολόγια, με σταματημένες καρδιές μέσα στα στήθη.

Αυτό το σταμάτημα θανατώνει τη σκέψη του ανθρώπου. Ελέγχω, σημαίνει σκέπτομαι. Και σκέπτομαι, φυσικά, σημαίνει υπάρχω. Κι όσο πιο πολύ σκέπτεται κάποιος, τόσο πιο πολύ υπάρχει.

Επί πλέον, όσο πιο πολύ σκέπτεται ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ αξίζει. Όσο πιο πολύ είσαι ελεύθερος, τόσο πιο πολύ αξίζεις. Η ανάπτυξη του ελέγχου, είναι ανάπτυξη των δικαιωμάτων, άρα ανάπτυξη του ίδιου του ανθρώπου. Αυτά τα βασικά για τη λειτουργία τής δημοκρατίας σε μία χώρα, τα έχουν πετάξει στους σκουπιδοτενεκές οι  αφεντικογράφοι/δημοσιογράφοι, που βλέπουν πως «αλλάζουν πολλά, επιτέλους στη χώρα μας».

Τίποτα δεν άλλαξε και, αν κάτι αλλάξει στο εγγύς μέλλον, θα είναι προς το χειρότερο. Όσο υπάρχει το σύνθημα «ή εμείς, ή αυτοί», η χώρα θα σέρνεται. Όσες γιορτές και να διοργανωθούν στα Ζάππεια του εξευτελισμού.

Εκτός αν από αύριο το πρωί αρχίζουν και ξεφυτρώνουν εργοστάσια παραγωγής, αν δούμε στην πόλη μας τη βιομηχανική περιοχή να ξαναζωντανεύει, αν δούμε ν’ ανθίζουν ξανά οι κατασκευαστικές εταιρείες, αν δούμε να ασφυκτιά ο κάμπος από νέες καλλιέργειες και να πολλαπλασιάζονται οι εξαγωγές, χωρίς να σκοντάφτουν στη σκουριασμένη γραφειοκρατία…

Γι’ αυτά και για άλλα πολλά όμως, ούτε λέξη στο Ζάππειο. Οι πανηγυρισμοί αφορούσαν στο ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι πάντα μαζί και μαζί θα εξαντλήσουν την τετραετία. Σαν η εξάντληση της τετραετίας θα έδινε κάτι παραπάνω στις τσέπες των πολιτών, θα μείωνε τους κόκκινους λογαριασμούς της ΔΕΗ, θα μείωνε τον αριθμών των κόκκινων δανείων.

Καλά τα παραμύθια, αλλά μόνο για τα παιδιά, αν και αυτά σήμερα όλο και λιγότερο, τα παιδιά, μυρίζουν το άρωμά τους. Στους μεγάλους τα παραμύθια βλάπτουν σε πολλά. Ιδιαίτερα αν μ’ αυτά δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στην εφορία.

Χρέος του ελεύθερου πολίτη και ακόμα περισσότερο του δημοσιογράφου είναι να καλεί τις συνειδήσεις σε συναγερμό, όταν η ανθρωπιά και η αλήθεια κινδυνεύουν. Κάποιες απ’ αυτές θα τον ακούσουν. Είναι μεγάλη η δύναμη του πνεύματος όταν φυσήξει πάνω στα λιμνάζοντα νερά…