Γελάτε; Χανόμαστε…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

-----------------------------------

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-----------------------------------

Είναι και για γέλια, και για κλάματα. Πολλά, σχεδόν όλα.

Από την επίσκεψη Ρουβά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για τα γαμήλια συγχαρητήρια, που θα μπορούσαν, εφ’ όσον ήταν ιδιωτική υπόθεση, να μην είχαν πάρει δημοσιότητα. Θα μπορούσαν να το ήξεραν μόνο πέντε – δέκα άτομα που υπηρετούν στην Προεδρία τής Δημοκρατίας, τα οποία και θα εξασφάλιζαν το απόρρητο…

Άραγε τον Μουρσελά να τον είχε ακούσει ο κ. Πρόεδρος;

 Μέχρι το μαύρο καλαμπούρι που θέλει τον κ. Καμμένο να μεσολαβεί για λογαριασμό τού υπουργού Δικαιοσύνης, σε συζητήσεις με τον βαρυποινίτη τού πλοίου που μετέφερε ναρκωτικά. Είπαμε… Αφελείς, ναι. Όχι και ηλίθιοι. Αυτό θα πρέπει να το καταλαβαίνουν όλοι. Ή ο κ. Καμμένος ήταν καλύτερος διαπραγματευτής, ή τον εμπιστευόταν λόγω ήθους ο ισοβίτης. Παρακαλώ;

Η κυρία που τηλεφωνεί για να ενημερώσει ότι η δόση τού δανείου καθυστερεί, πληροφορεί τον συνομιλητή της ότι η συνομιλία καταγράφεται και φυλάσσεται για ένα χρόνο. Γίνεται ένας κορυφαίος υπουργός να συνομιλεί με έναν κακοποιό και να μην ηχογραφείται η συνομιλία, έτσι ώστε αν σκαλώσει κάτι, να μπορεί ο υπουργός να πει: «Ακούστε τι συζητήσαμε. Είμαι καθαρός!»;

 

Περί αξιοπρεπείας, όλη η ιστορία...

Αντ’ αυτών, δικαιολογίες και κραυγές. Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν.

Ανάμεσα στο πρώτο (την επίσημη πρόσκληση  Ρουβά) και στο δεύτερο (υπόθεση Καμμένου), μια αμαρτωλή σιδηροδρομική γραμμή με σταθμούς -  κοπροσυλλέκτες.

Η Δικαιοσύνη που δεν αποφασίζει καλά, για τούτο και θα κληθούν ν’ αποφασίσουν άλλοι δικαστές, δηλαδή δικαστές που θα εκδώσουν την απόφαση που επιθυμεί η κομματική γραμμή. Γιατί η κομματική γραμμή πρέπει να θεραπεύει τις απαιτήσεις των οπαδών. Αυτών που έφεραν το κόμμα στην εξουσία. Είναι η ίδια γραμμή που θεραπεύει και την δραστηριότητα όσων κάνουν ρημαδιό την Αθήνα, εμποδίζοντας την Αστυνομία να κάνει το αυτονόητο. Και τι έγινε; Μήπως εκείνοι που είδαν τα καταστήματά τους κατεστραμμένα, ψήφισαν το κόμμα; Άλλα κόμματα θα ψήφισαν οι έμποροι της Ερμού, κάψτε τους.

Καταστροφές σε 70 καταστήματα; Χεστήκαμε!!!!!!!!!!!

 Άλλος σταθμός: Ο ήρωας που επιστρέφει στην πατρίδα του και που, οι νησιώτες συμπατριώτες του, τον υποδέχονται ως θεό τής επικαιρότητας. Όλοι; Αρκετοί για να δώσουν αίγλη στο νησί. Άλλωστε η αίγλη που είχε δώσει ο Παπαδιαμάντης έχει σκουριάσει πια. Τη σκέπασε η πατίνα τού χρόνου. Πια τον Παπαδιαμάντη, αν ρωτήσουμε εκατό, οι δέκα θα τον έχουν ακούσει. Οι δυο θα τον έχουν διαβάσει. Εδώ δεν ξέρουν αν ο Κολοκοτρώνης πολέμησε το 1821 ή το 1940, θα ξέρουν τον Παπαδιαμάντη; Ή μήπως οι Λαρισαίοι ξέρουν τον Αγήνορα Αστεριάδη; Άλλωστε και από τους δέκα αναγνώστες της λογοτεχνίας, σήμερα, οι εννιά πιστεύουν πως σ’ αυτόν τον χώρο υπάρχουν μόνο αυτά τα βιβλία που τα χαρακτηρίζουν οι εκδότες τους ως ‘‘μπεστ σέλλερ’’. Αν τους ρωτήσεις για κάτι παραπάνω, θεωρούν ότι τους ρωτάς για την αρχαιότητα. Εντάξει, ξέρουν και τον Ελύτη. Τον εμφανίζουν σαν τσίχλα στο ‘‘φέις-μπουκ’’. Όποτε θέλουν να εκφράσουν τον ανεκπλήρωτο έρωτα και να δηλώσουν την ανεπάρκεια του/της συζύγου, πετάν και κάτι ‘‘Ελυτικό’’.

Στον επόμενο σταθμό πωλούν κάστανα. Καθαγιασμένα. Εδώ δεν μπορεί να υπάρξει σχολιασμός. Το τρένο σταματάει και ξεκινάει χωρίς να σφυρίξει. Σιωπηλό. Με τον εσωτερικό κόσμο τού ανθρώπου δεν χρειάζεται κανείς να ξιφομαχεί. Απλά, τον σέβεται. Άλλωστε ο επόμενος σταθμός έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ενωμένοι στη μάχη κατά της ανεργίας, ενωμένοι στη χαρά της επιτυχίας...

 Τον υποδέχθηκε τον κ. πρωθυπουργό, η νεαρά υπουργός, ως όφειλε. Προϊστάμενός της είναι, σ’ αυτόν χρωστά την αίγλη της, καλό είναι να πίνει νερό στ’ όνομά του. Δεν χρειάζεται να είναι αχάριστη. Όμως…

Οι δηλώσεις για την ανεργία, όμως, ποιον ήθελαν να πείσουν; Δεν είπε κανείς στο αυτί ούτε του ενός, ούτε της άλλης, πως η ανεργία δεν ορίζεται μόνο από τα στατιστικά στοιχεία; Την ορίζει η πραγματικότητα. Ιδιαίτερα αυτή. Το να είσαι πέντε χρόνια άνεργος και να βρεις μια δουλειά με τριακόσια ευρώ, σημαίνει ότι έπαψες να είσαι άνεργος; Κάποιοι θα διαβάσουν για τριακόσια ευρώ και θ’ αγανακτήσουν. ‘‘Μακάρι να βρούμε, έστω με τριακόσια ευρώ, μια δουλειά’’, θα πουν. Ιδού το δράμα. Να ξέρεις πως μόνος ο ιδιωτικός τομέας μπορεί ν’ αντιμετωπίσει και να εξαφανίσει την ανεργία, με βιοτεχνίες, βιομηχανίες και άλλες παραγωγικές επιχειρήσεις κι εσύ να τον σταυρώνεις. Να ξέρεις πως πληγή για το κράτος είναι ο αντιπαραγωγικός υπάλληλος και να βάζεις δίπλα του ακόμα έναν αντιπαραγωγικό. Για γέλια ή για κλάματα;

"Μαζί τα κάναμε...", άλλοι τα πλήρωσαν.

 Πάντως για κλάματα ήταν όσα προκάλεσε η νέα εμφάνιση του τέως υπουργού κ. Βαρουφάκη. «Όλοι ήξεραν τα πάντα», δήλωσε. Τουλάχιστον τον διακρίνει η ευθύτητα. Τους άλλους όμως; Τους «όλους»; Που δεν τολμούν να παραδεχτούν πως το Βατερλώ των πρώτων μηνών, που έδωσε τη χαριστική βολή στην οικονομία, ήταν προσχεδιασμένο, προμελετημένο και προαποφασισμένο; Αυτός ο σταθμός είναι ίσως και ο πλέον τραγικός σταθμός τού καλοκαιριού, δυο χρόνια μετά το καλοκαίρι τής δυστυχίας και της απάτης. Την τραγικότητά του επιχειρεί να απαλύνει το νέο ξέσπασμα αγάπης τού αντιμνημονιακού κ. Καμμένου για τον αντιμνημονιακό κ. Τσίπρα, με τους βουλευτές τού πρώτου να ρεύονται ευτυχισμένοι και χαρούμενοι, όπως μετά από ένα πλούσιο γεύμα…

Το τρένο όμως δεν σταματά να σφυρίζει… Κι άλλοι σταθμοί το περιμένουν, που ο χώρος δεν είναι αρκετός να τους αναφέρει…