Συνομιλώντας με τον φακό του Μανόλη Μπαρδάνη

Επτά φωτογραφίες του Μανόλη Μπαρδάνη...

Επτά ανέκδοτα ποιήματα του Άγγελου Πετρουλάκη...

----------------------------------------------------------------------- 

Φυσάει έρωτας

στα μονοπάτια τής σιωπής.

Χιονίζει θάνατο στα μάτια.

Το σώμα,

το μοναδικό,

σε σαρκοφάγο να βρεθεί,

ακέραιο,

από τους τυμβωρύχους τών ονείρων.

Να μαραθούν τα δάκρυα στο στήθος.

Να ορφανέψουν από φιλιά οι ρώγες.

Να ξεκρεμάσω κι απ’ τον απέναντι τοίχο

τη θάλασσα που με κοιτάζει.

Χορταριασμένα μονοπάτια.

Πέτρες.

Αποσκευές μιας μνήμης,

που ξέχασε την ορθογραφία τής επιστροφής.

Στα κοχύλια αφηγούμαι

την πτώση τού Ίκαρου.

---------- 

Βρέχει λυγμούς, απόψε.

Αξημέρωτους λυγμούς και αποτσίγαρα.

Η νύχτα σχισμένη στα δυο

ακούει Σοπέν και θυμάται.

Επιστρέφω στο σώμα μου

και ταξιδεύω σε φλέβες και αρτηρίες.

Ανηφορίζω στο χαλί,

αναζητώντας το περίγραμμα των ιχνών σου.

Περιπλέω τις πολυθρόνες,

αγγίζοντας τη σχηματοποιημένη απουσία.

Στο νεκρό μπαλκόνι

ανακαλύπτω απομεινάρια ονείρων

μαζί με πετρωμένες εικόνες.

Βρέχει λυγμούς απόψε.

CHOPIN, Piano Etude, opus 10-12, Revolutionary

σε επανάληψη συνεχή,

έτσι για να μη γυρίζουν άσκοπα οι λεπτοδείχτες τής ζωής.

Να πιάσω απ’ τα μαλλιά τις αναμνήσεις,

να τις πετάξω έξω, στη βροχή,

να λιώσουν -μικρά ρυάκια- να χαθούν...

Η νύχτα ανατρέπει κι ανατρέπεται

κι εγώ εισχωρώ ακόμα πιο πολύ στο σώμα μου.

 

Ακόμα πιο βαθιά από βαθιά

μ’ ανακαλύπτει ένα τραγούδι:

«Τα δυο σου χέρια πήρανε...»

------------

                          

                                   

                                                 Σώμα...

                                                Το σώμα σου...

Το σώμα σου ξωκλήσι τού έρωτα,

εγώ ο προσκυνητής του.

                                          Να σκύψω...

Ν’ αφήσω στο στήθος σου

το αποτύπωμα των χειλιών μου.

Στις ρώγες σου έναν αναστεναγμό

και στο κοχύλι τής ήβης σου

τρεις νότες - ακροκέραμα του πόνου.

Με αστρική ταχύτητα να ταξιδέψω

στον συμπαντικό σου κόσμο,

φορώντας κατάσαρκα επιθυμίες ανομολόγητες.

Δεν με αντέχει η νύχτα, πια,

και ούτε μπορώ να ζω

ξεφλουδίζοντας τις αναμνήσεις.

Δακρύζω μ’ έναν σπασμό…

«Ποτέ δε θα μπω σ’ άλλο σώμα…»

------------------------ 

Στο σώμα σου ταξιδεύω...

Περιπλέω τις ακρογιαλιές τής σάρκας σου.

Μένω μετέωρος ανάμεσα σε δυο μικρές κραυγές

κι ένα λαχάνιασμα.

Φυλακίζω στο όνειρο ένα στήθος φορτωμένο άνοιξη,

για να φωλιάζει εκεί

το αγαπημένο κονσέρτο τού Αρανχουέθ

σ’ ένα αντάτζιο που καταρρέει

ανάμεσα στα χείλη σου…

Το σώμα σου έξω από τον κόσμο.

Μια ανάσα αιωνιότητας στα χέρια μου.

Ένα τραγούδι που ξεπερνά

την αγωνία τής αγρύπνιας τού ατελέσφορου.

                          Υπάρχεις πάνω από τον θάνατο.

Σ’ αγαπώ

και τη σάρκα σου ραίνω

με λέξεις που μαδώ σαν μαργαρίτες.

--------------------------- 

                                Βρέχει – μ’ ακούς;

Κι εγώ σε μυρίζω παντού.

Σε πίνω.

Τα πρωινά μιλώντας με το πορτρέτο σου,

εκείνη τη φωτογραφία

που κρατά το ανθισμένο σου χαμόγελο.

Σε ταξιδεύω στις σιωπές μου.

Ζηλότυπα σε κρύβω.

Και θέλω να υπάρχεις...

Θέλω να ’χουν χρώμα οι νύχτες που σε ψάχνω.

Να έχουν τα φεγγάρια μουσικές.

Να βλέπω ήλιους στα μάτια σου.

Να διαβάζω τον κόσμο απ’ την αρχή.

Θέλω να έχει δέρμα η απουσία σου,

να έχει αναμνήσεις με γεύσεις κρασιού.

Υπήρξες το τελεσίδικο χθες…

----------------------------

Σ’ έναν τοίχο έγραψα πως

ανήκω σ’ εκείνους που θα φύγουν

με την εικόνα σου,

πως ανήκεις στους γαλαξίες

που δε θα ταξιδέψω.

Δεν ήξερα, τότε, πως

μια νύχτα σαν την αποψινή

θα άνοιγα ξανά το συρτάρι τών αναπολήσεων

με μια ακόμα φωτογραφία σου

να μιλά γι’ αρχαία φθινόπωρα.

Σου είχα πει:

Αναπνέω μια σιωπή.

Αυτήν την σιωπή σχηματοποιώ

σε μάτια και χείλη,

σε γήινες εκφράσεις που θέλουν ν’ αποδράσουν

στην μεταφυσική τών ανεκπλήρωτων ερώτων.

Εσχατολογική αναζήτηση πια

το καταβύθισμα στα μάτια σου,

αφού καμιά ιστορία δεν θα σταθεί

στο άσημο των ημερών μου.

Άκου:

Η δική μας μικρή ιστορία

δεν μπορεί να είναι το εγωιστικό υπόλοιπο

των προσθαφαιρέσεων που εγκλώβισαν τη ζωή μας.

Ίσως και να είναι μια μουσική από κάποια σονάτα

που έτυχε ν’ ακούσουμε ανάμεσα σε δυο τσιγάρα.

 

BEETHOVEN

Violin sonata, opus 30 )1 -b- Adagio molto espressivo

---------------------- 

Τώρα σε μια φωτογραφία ανασκάπτω τον χρόνο.

Φορώ ανάποδα μήνες και εποχές,

οσφραίνομαι νύχτες αγρύπνιας

και συνομιλώ με συμπαντικές νοσταλγίες.

Υπήρξαμε μετεωρίτες…

Συλλαβίσαμε τον έρωτα

γδέρνοντας πεποιθήσεις και εικόνες.

Μελαγχολικά απογεύματα

που ταξινομούσαν τα ‘‘αντίο’’

σύμφωνα με τις προηγηθείσες υποσχέσεις.