Ο έρωτας είναι ακόμα εδώ...

Πέντε φωτογραφίες τού Μανώλη Μπαρδάνη

για πέντε ποιήματα του Άγγελου Πετρουλάκη.

Μαζεύω τ’ απομεινάρια τής χθεσινής μέρας:

                 

Ένα φιλί που ξεστράτισε

και χορεύει αδέσποτο

στον ουρανό.

Τη θύμηση της γλώσσας,

που επίμονα έψαχνε τον ουρανίσκο.

Τα χείλη που υγράνθηκαν

και γυαλίζουν στον ήλιο.

         -Να με θυμάσαι όταν θα γίνω βροχή...             

Τα στήθη,

που τόξευαν με τις ρώγες

το στερέωμα του πόθου,

ή αυτό που συνήθιζα να ονομάζω

σώμα τού έρωτα...

         -Να με θυμάσαι όταν θα γίνω ακρογιάλι...

                                       (ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι, 2001 - απόσπασμα)

                              ***

         Εγώ,
         ο συλλέκτης των στιγμών σου...
         Εσύ,
         στιγμές ασύνορου χωροχρόνου.

Με το κορμί σου πυρακτωμένο
από ήλιο θεσσαλικό,
σε κάμπο φλογισμένο.

Τα χέρια άδεια
και η ζωή σου εγκαταλειμμένη
σε τοπίο έρημο.

Έτσι, ολομόναχη,
στις καλαμιές,
με τους ρυθμούς σου ναυαγισμένους,
α κ ί ν η τ η
στην αράγιστη αρχιτεκτονική τής πεδιάδας,
στην ακλόνητη αρμονία τών στιγμών.

         Τις εικόνες σου συνάζω
         και προσεύχομαι στο άγνωστο αύριο,
         το σχισμένο στα δυο.

Α κ ί ν η τ η,
είτε διπλωμένη στα δύο,
είτε ως τόξο τεντωμένη!

Να σημαδεύεις την προσδοκία κατάστηθα,
να σημαδεύουν,
εσένα,
πυξίδες τόσες.

------------------------------------------
                                       ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια σιωπή (απόσπασμα)

                              ***

         Άρωμα ορχιδέας πάλλευκης
         για τις εικόνες σου...

Εκείνες,
που προχωρούσες στους δρόμους
ως μικρός ατίθασος άνεμος,
γέρνοντας άλλοτε στο ένα φτερό
και άλλοτε στο άλλο.

         Άρωμα ανεμώνης μοβ
         για τις εικόνες σου...

Εκείνες,
που έγερνες με το στήθος ξέσκεπο,
γυμνό,
ολόγυμνο στα μάτια μου,
σαϊτεύοντας με τις ρώγες σου
τις εσχατολογικές μου αγωνίες...
-----------------------------------------
                                       (ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι, 2001 - απόσπασμα)

                              ***

                                       Κ υ ρ ί α...

που προχωρούσες τη νύχτα στη θάλασσα

αναζητώντας τους ήχους ενός σαξόφωνου,

τους λυγμούς τής Νίνα Σιμόνε...

                                        ...να θυμάσαι, άραγε,

                                       πόσα πορτρέτα σου,

                                       ζωγράφισα στην άμμο;

Λατρεμένη σε ώρες δύσκολες,

σε νύχτες εφιαλτικές,

από μάτια που έψαχναν το πρόσωπό σου,

από δάχτυλα που τα ’καιγε η απουσία,

από χείλη κατάπικρα...

                                       Είχες πει

                                       πως σε πληγώνουν κάποιοι ήχοι

                                       και κάποια χρώματα...

Τα χρώματα ανασαίνουν την αγωνία μας.

Τα χρώματα περιχαρακώνουν τις θλίψεις μας.

Τα χρώματα γλιστρούν λαθραία

στις αγρύπνιες της βροχής,

στο μεγάλο θέατρο σκιών,

στις παλάμες μας,

που δε γνωρίζουν γεωγραφία...

-----------------------------------------

                                       ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια σιωπή (απόσπασμα)

                                         ***

                     Ντύθηκα τη σιωπή

                     και προχώρησα στα δειλινά της απουσίας,

                     εξευμενίζοντας ένα χθες

                                       με δάκρυα ανομολόγητα.

                     Ικέτης μιας αγωνίας ακατονόμαστης

                     περιμαζεύω τα κουρέλια του έρωτα

                     να ’χω ένα ντύμα για τον χειμώνα,

                                       για όταν θα βρέχει λησμονιά...

                   

                                                  Αυτή η νύχτα έχει ανθρώπινο σχήμα:

                                                 Σου μοιάζει.
 --------------------------------------------------------------------
                                                         (ΛΟΓΟΣ και αιτία για ένα ταξίδι, 2001 - απόσπασμα)