Μη λυπάσαι...

Ως άνεμος παγιδευμένος κάτω απ’ το λευκό σου πουκάμισο, να χαϊδεύω το στήθος σου, να εισχωρώ στα κύτταρά σου, να προχωρώ στις μυστικές πτυχές του ονείρου και να υπόσχομαι στις νύχτες σου πως θα υπάρχω, έστω ως έσχατος θεατής των παραστάσεών σου...

       

Ώρες παρελθόντος

ανερμήνευτες με τους κώδικες

των καθημερινών διαδικασιών.

Κάθιδρες μνήμες σε μετόπες ναών

και ναοί προς τιμήν της μνήμης σου.

Μνημονεύω το αβέβαιο βήμα σου,

το τρέμουλο των χειλιών σου,

το δάκρυ που έπαιρνα με τα χείλη

από ρείθρα των ματιών σου.

Μη λυπάσαι.

Υπάρχεις ακόμα στις ανατολές της Μονεμβασιάς,

στα ρόδινα και τα πορτοκαλιά,

στα φούξια και στα μενεξεδιά,

ανεμίζοντας έναν οργασμό συντελειακό.

Μη λυπάσαι.

Υπάρχεις ακόμα στις στροφές των δρόμων,

με τα στήθη σου γυμνωμένα στους πόθους

και στα βλέμματα των γλάρων.

                                  

Εσύ το μεγάλο και το μικρό μιας ουσίας ζωής

εγκλωβισμένης στ’ ανάγλυφα που σμίλεψε η επιθυμία μου.

------------------------------- 

Από τη συλλογή "ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια θύμηση",

Λάρισα 2011,

με σχέδια του Χρήστου Παπανικολάου