Breaking News

«Δείξε το κεφάλι μου στον λαό! Αξίζει τον κόπο!»





ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net, στις 31-3-2017)
 
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη
 
Ήμουν βέβαιος πως η συνέντευξη του τέως πρωθυπουργού θα είχε προσυμφωνημένους όρους. Άλλωστε, κάθε πρώην, όταν βγαίνει από το περιθώριο για να πει κάτι, το κάνει για να δικαιωθεί. Αυτό είναι κανόνας. Μόνο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον είχε ανατρέψει, παραδεχόμενος και λάθη του.
Παρ’ όλα αυτά παρακολούθησα με ιδιαίτερη προσοχή τη συζήτηση. Άλλωστε ο κ. Κώστας Σημίτης διακρίνεται και για τη σοβαρότητά του και για τον σκεπτικισμό του. Βεβαίως δεν πήρα απάντηση, ούτε για την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου, ούτε για τις διαπλοκές που κάποιοι από τους συνεργάτες του έχουν κατηγορηθεί.

Και έμεινα με τη στυφή γεύση τού έργου που έχω ξαναδεί και ξαναδεί…
Κάποτε πίστευα πως τούτος ο τόπος είχε μπει σε μια ιστορία υγιούς ανάπτυξης. Ενηλικιώθηκα μέσα στη δικτατορία και έζησα την κατάρρευσή της και τη γέννηση της Μεταπολίτευσης. Μουδιασμένη η χώρα έκανε τα πρώτα βήματα σ’ ένα περιβάλλον δημοκρατικό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με αντιλήψεις εντελώς ευρωπαϊκές, προσπαθούσε να βάλει τα θεμέλια μιας άλλης Ελλάδας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως ανανεωτικός άνεμος ευαγγελιζόταν ακόμα περισσότερη δημοκρατία. Η Ελλάδα άφηνε πίσω τον παλιό κακό εαυτό της και προχωρούσε. Προχωρούσε; Κι αν ναι, προς τα πού;


Τα χρόνια περνούσαν. Μάταια περίμενα να ζήσω την εποχή που όλοι ενωμένοι θα έστηναν το ελληνικό θαύμα. Τι τους χώριζε άραγε;
Μέρες αγωνίας μέχρι να γίνει εκείνη η κυβέρνηση Συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και Συνασπισμού τής Αριστεράς. Μέρες αγωνίας στη συνέχεια μέχρι να φτάσουμε στην Οικουμενική Κυβέρνηση υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Προσωρινή ανακούφιση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που όμως δεν ευδοκίμησε, αφού ο τότε υπουργός του Αντώνης Σαμαράς είχε άλλη βούληση. Ο ήρεμος και χωρίς εξάρσεις λόγος του με καθησύχαζε. Αλλά…
Επάνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου και εμφάνιση του Κώστα Σημίτη. Σταθεροποίηση. Το καράβι «Ελλάς» με ανοιχτά τα πανιά του έβαλε για τα καλά πλώρη για την Ευρώπη. Ανάσα για όλους, μέχρι που κι αυτός αρχίζει να ξεθωριάζει για να περάσει στη συνέχεια στ’ αζήτητα της ιστορίας και να δώσει τη θέση του στον Κώστα Καραμανλή.

Αυτός έφερνε ένα βαρύτατο όνομα στις πλάτες του. Είχε υποσχεθεί και επανίδρυση του κράτους. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πως ο άνθρωπος αυτός θ’ ανεχόταν διαπλεκόμενες συμπεριφορές συνεργατών του. Όμως από την επανίδρυση του κράτους, περάσαμε στα σουβλάκια, στον Ρουσόπουλο, τον Βουλγαράκη, τον Ζαχόπουλο, που από το πήδημα εκείνης της κυρίας έφτασε στο πήδημα στον κοινόχρηστο της πολυκατοικίας. Ρεζίλια…
Δεν ήταν ανεύθυνος για όλα αυτά και πολλά άλλα ο κύριος τέως. Το λυπηρό όμως γι’ αυτόν, όπως και για τους άλλους, ήταν πως ποτέ δεν ομολόγησε τις αμαρτίες του. Το ιλαρό, δε, είναι ότι τώρα που οι δικαστές αποφάνθηκαν πως για το Βατοπέδι ούτε γάτα , ούτε ζημιά, εκείνος, φουσκώνοντας σαν γαλοπούλα, διατυμπανίζει: «Δικαιώθηκα…»
Δεν δικαιώθηκε. Οι ευθύνες του είναι μεγάλες. Ακόμα και για το ότι κράτησε πολιτικά ζωντανόν τον υπουργό Εσωτερικών που τον Δεκέμβριο του 2008 τα είχε κάνει μαντάρα. Τον Δεκέμβριο του 2008 επικαλέσθηκε – συν τοις άλλοις – ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν αρνήθηκε να δώσει θετική ψήφο στον κάποτε ομόσταβλό του κ. Παυλόπουλο για την εκλογή του στην Προεδρία των Ελλήνων.
Δεν δικαιώθηκε, λοιπόν, ο Κώστας Καραμανλής επειδή οι δικαστές απάλλαξαν τους Βατοπεδινούς από τις εγκόσμιες αμαρτίες τους. Όπως δεν δικαιώθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου που έσυρε τη χώρα στα μνημόνια, ο οποίος κι αυτός με τη σειρά του δεν ζήτησε την ελάχιστη συγγνώμην για τον όλεθρο που προκάλεσε, παρ’ όλο που οι τέως υποτακτικοί του, σήμερα, σε μια κίνηση τακτικισμού ξανανοίγουν την αγκαλιά τους και τον δέχονται στο κόμμα που απείλησε μ’ εξαφάνιση.
Ούτε ο Σαμαράς ζήτησε συγγνώμη που γρήγορα μετατράπηκε σε Δον Κιχώτη και δεν αναγνώρισε ποτέ τα λάθη του. Ούτε – πολύ περισσότερο - ο Τσίπρας.
Το έχουν οι κυβερνήτες. Για όλα υπαίτιοι είναι οι άλλοι, ποτέ οι ίδιοι. Κανείς τους δεν είπε σε δημοσιογράφο: «Δείξτε τις αμαρτίες μου στον λαό. Αξίζουν τον κόπο», όπως είπε στις 5 Απριλίου του 1794, λίγο πριν καρατομηθεί από τη λαιμητόμο, ο όχι και τόσο ενάρετος Δαντόν στον Σαρλ – Ανρί Σανσόν, τον δήμιό του: «Δείξε το κεφάλι μου στον λαό! Αξίζει τον κόπο!».

Δεν υπάρχουν σχόλια