Να μην πεθάνουμε πριν από την ελπίδα…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη

-------------------------------------------

(Δημοσιεύθηκε στην Larissa net στις 9-9-2016)

Ο μήνας που πέρασε…

Ο μήνας που ήρθε…

Ο ένας, που αποχαιρετώντας το καλοκαίρι, μάς χάρισε τη στυφή γεύση μιας παραπαίουσας Ελλάδας ανάμεσα σε πολιτικολογίες που δήθεν θέλουν να βάλουν σε τάξη το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, εισάγοντας στον χορό των ήδη διαπλεκόμενων και άλλους, ήδη διαπλεκόμενους σε άλλους χώρους. Ο ατελείωτος βερμπαλισμός μιας κούφιας γλώσσας που ήθελε να παρουσιάζει το μαύρο ως άσπρο και το άσπρο ως μαύρο, χωρίς να συμφωνεί ποτέ στο ότι αν όλα είναι γκρίζα κι άραχνα ευθύνη έχουν και οι πρώην, αλλά και οι νυν, που ήδη είναι αρκετά νυν για να μην έχουν καμιά δικαιολογία ότι είναι νέοι στο τιμόνι της χώρας. 

Η φοροκαταιγίδα δεν είναι προϊόν απειρίας, αλλά ανικανότητας εφαρμογής μιας αναπτυξιακής πολιτικής που θα σκόρπιζε λιγότερη απόγνωση.

Ο άλλος μήνας, που ήρθε μόλις πριν λίγες μέρες, μαζί με τη φθινοπωρινή μελαγχολία που υγράνει τα μαλλιά του, είναι φορτωμένος με τον σαρκασμό της πραγματικότητας, που μετρά νεκρούς και καταστροφές από νεροποντές, που πάντα έχουν τα ίδια θύματα: φτωχούς και ανήμπορους.

Η φύση παραμένει αδάμαστη, αλλά και η κρατική αδιαφορία επίσης. Πάλι ο λόγος για κλεισμένα ρέματα, πάλι ο λόγος για ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού. Πάλι εκφράσεις λύπης από μέρος των αρμοδίων. 

Και βέβαια όλα αυτά εν όψει της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης που από μέγα εμπορικό γεγονός κατάντησε στίβος πολιτικών αντιπαραθέσεων. Η εθιμική επίσκεψη του πρωθυπουργού κατάντησε στίβος αντιπαράθεσης με διαμαρτυρόμενους, έτσι ώστε να φτάνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των αστυνομικών να καταγγέλλουν υπέρογκα έξοδα της τάξεως του ενός εκατομμυρίου. Και τα μισά να είναι, αποτελούν αδιανόητο αριθμό όταν υπάρχουν αστυνομικά τμήματα χωρίς καθαρίστριες, ακινητοποιημένα οχήματα λόγω έλλειψης κονδυλίων επισκευή βλαβών και πολλά άλλα που αναφέρουν οι καταγγέλλοντες αστυνομικοί.

Και όλα αυτά για να πει, ο πρωθυπουργός, πόσο καλά διαχειρίζεται την εξουσία. Εδώ μπαίνουν τα γέλια. Αν τουλάχιστον παρακολουθούσαν τους γελοιογράφους μας, θα γελούσαν και οι ίδιοι. Με τα χάλια τους…

Που όμως τα πληρώνουν πικρά οι φτωχότεροι.

Που όμως τα πληρώνουν πικρά οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες. Εκείνοι που τρέχουν για διακανονισμούς, εκείνοι που προσπαθούν να επιζήσουν με τα ψέματα…

Και που ίσως ο επιχειρηματικός τους θάνατος είναι θέμα μηνών.

Μετά, το λουκέτο. Το θλιβερό τραγούδι της αναξιοπρέπειας, τα συσσίτια της Εκκλησίας.

Και οι υπουργοί που μιλάν για μιαν άλλη χώρα, όχι την δική μας πάντως, χώρα με λυμένα τα περισσότερα προβλήματα, με το προσφυγικό σχεδόν τακτοποιημένο, με τις εργασιακές σχέσεις σχεδόν τακτοποιημένες, με όλα τα τρέχοντα σχεδόν τακτοποιημένα. Όλα σχεδόν…

Τι κρίμα. Κάποτε ένας λαός κουρασμένος πίστεψε πως μπορεί να ξημερώσει ελπίδα. Ακόμα κι εκείνοι που δεν τους εμπιστεύθηκαν πίστευαν πως κάτι θ’ άλλαζε. Πως θα είχαν διδαχθεί από το παρελθόν. Και χάριζαν στους ανθρώπους αυτούς έστω μια κάποια συμπάθεια.

Σήμερα τα χαμόγελα της αθωότητας έγιναν χλευασμοί της προδοσίας. Είθε κάποτε – με μιαν άλλη κωλοτούμπα – ξαναγίνουν χαμόγελα αθωότητας. Και να χαμογελάσουμε όλοι. Άλλωστε δεν λέμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία; Αρκεί να μην πεθάνουν λίγο πριν και οι Έλληνες…

Και μια ο λόγος για τον θάνατο θα σταθώ για λίγο απέναντι στον θάνατο του Αλέξανδρο Βέλιο. Θάνατο, ούτε φυγή, ούτε ταξίδι. Δεν μου αρέσει ο εξωραϊσμός της πραγματικότητας με αυταπάτες. Ένας θάνατος είναι θάνατος και μόνον. Ούτε ταξίδι είναι, ούτε ταξίδι είναι.

Έτσι τον συνάντησε ο Αλέξανδρος. Δεν πήγε να τον βρει εκείνος. Απλά δεν προσπάθησε να καθυστερήσει την συνάντηση. Γιατί ήξερε πως ο χρόνος πριν την συνάντηση θα ήταν μια περίοδος αναξιοπρέπειας. Κι εκείνος είχε ζήσει ζωή απόλυτα αξιοπρεπή. Και είναι απόλυτα αξιοπρεπές για κάποιον να μην θέλει τον πόνο.

Οι ακέραιοι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στον θάνατό τους. Ξέρουν ότι την ζωή τους την χάρισαν οι γονείς τους και αυτούς τιμούν. Και ξέρουν πως το θέμα αυτό μπορούν να το συζητήσουν μόνο με τα παιδιά τους.

Δεν χρησιμοποίησα τον όρο ευθανασία, γιατί για δικούς μου λόγους δεν τον δέχομαι. Το «ευ» δεν το χαρίζω στον θάνατο. Είναι κακός, ούτως ή άλλως, ακόμα και γι’ αυτούς που λένε πως είναι πλήρεις ημερών.

Ούτε μ’ ενδιαφέρει μια συζήτηση περί εθελούσιου τέλους. Ο καθείς και οι αντιλήψεις του. Σέβομαι απόλυτα κάθε επιλογή. Και την επιλογή του φίλου, του συνάδελφου, του σχεδόν συνοδοιπόρου στις ιδέες, την σέβομαι απόλυτα…