Breaking News

Η ανάπτυξη που κατάντησε κοροϊδία



ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ
 (Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 26-8-2016)

Μια ακόμα Ολυμπιάδα ανήκει στο παρελθόν. Πίσω της άφησε τα παρατράγουδα, τις ενστάσεις, τις κριτικές για τις σκοπιμότητες, τις αποκαλύψεις για το μαύρο παρασκήνιο, ακόμα και πολιτικές φανφάρες, λαϊκίστικους αφορισμούς. Σαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες να πρέπει να είναι συνάντηση αγίων και ελεύθερων αθλητικών  ενασχολήσεων.
Δεν είναι και το ξέρουμε.
           Βεβαίως ευχής έργο θα ήταν να επρόκειτο για μια Ολυμπιάδα όπως την είχαν φανταστεί ο αρχαιολάτρης Πιερ ντε Κουμπερτέν (1863-1937), αλλά και ο δικός μας, ο λογοτέχνης Δημήτρης Βικέλας (1835-1908), ο οποίος και διατέλεσε πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
Ας είναι όμως. Το δηλητήριο του γιγαντισμού ξεκίνησε από το Τόκιο του 1964 και δεν είναι δική μας υπόθεση. Οι Ιάπωνες, είχαν επίσης, τότε ν’ αντιμετωπίσουν μια ταραγμένη διεθνή σκηνή. Ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς της Ρώμης (1960), υψώνεται στο Βερολίνο από τους Ρώσους το περίφημο μνημείο του ψυχρού πολέμου, το Τείχος του Αίσχους (1961), ενώ στη συνέχεια δολοφονείται ο Πρόεδρος των Η. Π. Α. Τζον Κένεντι (1963) και αρχίζει ο πόλεμος στο Βιετνάμ (1964). Οι Ιάπωνες θέλησαν ν’ αποδείξουν πως μέσα σ’ ένα κλίμα διεθνούς αγωνίας και ψυχρού πολέμου, μπορούν να διοργανώσουν μια λαμπρή αγωνιστική γιορτή και ν’ εντυπωσιάσουν τους πάντες δημιουργώντας εκπληκτικά στάδια και πρωτόγνωρες αθλητικές εγκαταστάσεις. Και το πέτυχαν, ανεβάζοντας τον πήχη των δαπανών σε δυσθεόρατα ύψη και παρασέρνοντας κάθε επόμενη διοργανώτρια πόλη να δαπανά αστρονομικά ποσά για να ξεπεράσει σε αίγλη κάθε προηγούμενη διοργάνωση.
Μαζί όμως με τον γιγαντισμό των υποδομών γεννήθηκε και η δημιουργία των υπερ-αθλητών. Και βέβαια σε αρκετές περιπτώσεις αναπτύχθηκε η διαπλοκή και η διαφθορά, αφού εν τέλει όλα υποκύπτουν στον ανίκητο εχθρό: Το παντοδύναμο χρήμα.
Ποιο κομμάτι της δημόσιας ανθρώπινης δραστηριοποίησης δεν εμπεριέχει την διαπλοκή και την διαφθορά;
Όμως, σταματώ στις εκφράσεις που έβλεπα στα πρόσωπα των αθλητών. Μου αρκούν αυτές. Θέλω να πιστεύω ότι αγωνίστηκαν για το υπέρτατο. Άλλωστε κάθε αγώνας με συγκινεί. 


Η ακινησία με απωθεί, η κριτική των κακόβουλων με αηδιάζει. Χόρτασα κρίσεις, απόψεις, διδασκαλίες ειδικών, γνώμες ειδημόνων. Μου αρκεί το ότι αισθάνομαι, το ότι ζω μέσα σ’ ένα γίγνεσθαι εξελίξεων, το ότι μπορώ να βλέπω, δίπλα στα διαμελισμένα σώματα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, τα παιδιά που ζωγραφίζουν ήλιους και αμμουδιές.
Αν μπορούσα θα σταματούσα την βία και τον θάνατο, μα δεν δύναμαι. Δεν μπορώ να σταματήσω την προέλαση του θανάτου, να αλλάξω την διαδρομή της ιστορίας. Μπορώ όμως ν’ αλλάξω το βλέμμα με το οποίο δημιουργώ την δική μου διαλεκτική για την ζωή, αφήνοντας έξω την λασπουριά που φρόντισαν να δημιουργήσουν αυτοί που καταστρέψανε την χώρα μου: οι πολιτικοί.

Η νεαρή αθλήτρια που ανέβασε την σημαία της πατρίδας μου τόσο ψηλά ώστε να την δουν εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατές, ομολόγησε μια αλήθεια: Δεν γνωρίζει την ύπαρξη εφημερίδας με τον τίτλο «Αυγή». Γιατί άλλωστε να την γνωρίζει; Μέχρι που έγινε κυβερνητικό όργανο ενημέρωσης δεν είχε ξεπεράσει ποτέ τα δυο χιλιάδες φύλλα. Αν οι αριθμοί λένε την αλήθεια, τότε αυτήν είναι ολόπικρη.
 
Ολόπικρη, όμως, είναι και η αλήθεια της φτωχοποίησης των αδύναμων εδώ και δυο χρόνια στο όνομα της Αριστεράς. Κάποτε ο απροστάτευτος ονειρευόταν πως όσα του στερούσαν οι συντηρητικές ή σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, θα του το χάριζε η Αριστερά, αν κάποτε ανέβαινε στην εξουσία. Τώρα προς τα πού θα κοιτάξει; Οι σοσιαλιστές τον πρόδωσαν, οι συντηρητικοί δεν τον προστάτευσαν. Οι Αριστεροί τον διαμέλισαν. Προς τα πού να κοιτάξει;
Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στον κρίσιμο μήνα, όπως όλοι τον χαρακτηρίζουν. Σεπτέμβρης μήνας και ένας χρόνος από τις δεύτερες εκλογές, αυτές που δίνουν το δικαίωμα στην κυβέρνηση να ισχυρίζεται πως ψηφίστηκε ξανά για να εφαρμόσει αυτά ακριβώς που κάνει τώρα. Η αρχή της πλειοψηφίας ορίζει την δημοκρατία. Και η πλειοψηφία – τον Σεπτέμβριο του 2015 - αποφάσισε την παρούσα φορολογική πολιτική, την μείωση μισθών και συντάξεων, την απαξίωση της αριστείας, όλα όσα βιώνουμε δηλαδή. Οφείλουμε σεβασμό. Θα μας το υπενθυμίσει και ο κ. πρωθυπουργός αυτό στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης. Ας τον ακούσουμε με προσοχή, ίσως επιτεθεί και πάλι στην ανάλγητη Ευρώπη και ικανοποιήσει έτσι το αίσθημα της θυματοποίησής μας. Άλλωστε τώρα πέρα από τον κ. Καμμένο με την θαρραλέα φωνή και την εύκαμπτη μέση, έχει στην τσέπη του έναν ακόμα εταίρο, τον κ. Λεβέντη. Πριν τον καταπιεί η ιστορία, όπως κατάπιε τόσους και τόσους, πολύ θα ήθελε να καταπιεί ο ίδιος ένα κομματάκι, μια μπουκίτσα εξουσίας. Αν δεν το κάνει στα 65 του, πότε θα το κάνει;
Εν τω μεταξύ τα λουκέτα αυξάνονται στην αγορά. Ένας μετά τον άλλον, έμποροι και κάθε λογής επιχειρηματίες, κατεβάζουν ρολά και φορούν κατάσαρκα την απόγνωση. Η ανάπτυξη ταυτίζεται πλέον με την κοροϊδία και ηχεί ως χλευασμός για όσους ήθελαν να ελπίζουν…
Άγγελος Πετρουλάκης



Δεν υπάρχουν σχόλια