Breaking News

Γκρέκο μασκαρά…



Μονολογώντας

Γκρέκο μασκαρά…

«Σκληρές διαπραγματεύσεις για την επιστροφή της Τρόικα. Οι δανειστές δεν πείθονται…»
Αυτά!
Δεν πείθονται. Λίγες λέξεις μας αρκούν ως απάντηση, που άλλωστε την ξέρουμε από τα μικράτα μας: Γκρέκο μασκαρά.
Και γιατί να πεισθούν; Εμείς δεν παίρναμε δανεικά για να βουλώσουμε τις τρύπες στα κεραμίδια που έσταζαν. Τα παίρναμε για λούσα, για επίχρυσα πόμολα, για μεταξωτές γραβάτες, για αστακομακαρονάδες. Τα κεραμίδια έμειναν μισοσπασμένα να στάζουν, το σπίτι μέσα να μισογκρεμίζεται, να ξεφλουδίζουν οι τοίχοι από την υγρασία.
Σκούριαζαν οι ατομικοί και λοιποί τομογράφοι στα νοσοκομεία, όμως κάποιοι γιατροί έκαναν βίλες. Βάλτωναν τα δημόσια έργα, όμως κάποιοι που ήταν στα κόλπα έφτιαχναν πισίνες, που στην Εφορία τις δήλωναν ως στέρνες ποτίσματος.
Και άλλα πολλά, ασύλληπτα πολλά.
Και οι δανειστές το ήξεραν ή το μάθαιναν. Και είπαν «στοπ». Πάρτι με τα λεφτά μας όχι πια. Και δεν πείθονται, πλέον. Άντε χάσου Γκρέκο μασκαρά. Που δεν πρόλαβε ν’ αποκαλυφθεί το ελάχιστο στην Αμφίπολη και βγήκαν οι «επιστήμονες» και άρχισαν πόλεμο, ο ένας κατά του άλλου, ο ένας εναντίων όλων, ή όλοι εναντίων ενός. Λες και ήταν εκεί παρόντες όταν γίνονταν οι ταφές στο μνημείο, λες κι έπαιρναν μάτι ποιος πηδούσε ποιον στους επίγονους του Αλέξανδρου. Άντε χαθήτε, κοπριές, που προκειμένου να σας δείξει η τηλεόραση φλυαρείτε χωρίς ουσία…
Πόσα ξέρουν άραγε αυτοί οι καταραμένοι δανειστές απ’ αυτά που δε θέλουμε να ξέρουμε εμείς; Ξέρουν πως πολλά σ’ αυτόν τον τόπο στηρίζονται στην απάτη και στην κατάχρηση. Στο δανεισμό και τη διαφθορά. Από παλιά. Από τότε που ακόμα δεν είχαμε κράτος. Το πρώτο δάνειο δόθηκε στα 1824, όταν ο απελευθερωτικός αγώνας βρισκόταν σε κρίσιμη φάση. Ήταν άμεση η ανάγκη εξοπλισμών και κυρίως η ενίσχυση του στόλου. Ο τότε πρόεδρος του Εκτελεστικού, ο αγγλόφιλος Γεώργιος Κουντουριώτης, προσέφυγε στους «προστάτες» Άγγλους, οι οποίοι πρόθυμα χορήγησαν δύο δάνεια, µε το αζημίωτο βέβαια. Δεν τα έδωσαν για να ενισχύσουν τον αγώνα εναντίον των Τούρκων, διότι τότε η Αγγλία υποστήριζε το δόγμα της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στόχευε όμως να προλάβει τυχόν απόπειρα «προστασία» μας από τη Γαλλία και τη Ρωσία, όπως και τελικά πέτυχε!
Το πρώτο δάνειο που πήρε η Ελλάδα από τους Άγγλους ήταν ονομαστικής αξίας 800.000 λιρών, αλλά µόνο 308.000 λίρες και εφόδια αξίας 11.900 λιρών δόθηκαν στην Ελλάδα. Από το δεύτερο δάνειο, το 1825, ονομαστικής αξίας 2.000.000 λιρών, εισπράχθηκαν µόνο 1.100.000. Κρατήθηκαν για προηγούμενα δάνεια 529.000 λίρες και τα υπόλοιπα για τόκους, μεσιτικά και έξοδα!
Από εκεί και πέρα ο χορός των δανείων αγριεύει µε κύριους πιστωτές τη Hambro του Λονδίνου, την Banque de Paris, την Brleishrober του Βερολίνου και την Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης του Ανδρέα Συγγρού. Ο τελευταίος – ως βουλευτής την περίοδο Τρικούπη – είπε, μετά την πτώχευση, το αµίµητο «και η χρεοκοπία θέλει την τέχνη της». Βέβαια ο Τρικούπης αξιοποίησε και επένδυσε με τον καλύτερο τρόπο τα δάνεια, επιτελώντας τεράστια έργα στη χώρα, αλλά κι αυτόν τον κατάπιε η δημαγωγία του Θεόδωρου ∆ηλιγιάννη.
Από τη μια ο Δηλιγιάννης, από την άλλη ο βασιλιάς Γεώργιος και ο Τρικούπης αναγκάζεται τον ∆εκέµβριο 1893 να δηλώσει στη Βουλή ότι το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τα εξωτερικά δάνεια και ότι τα τοκοµερίδια θα πληρωθούν κατά 30%. Στη συνεδρίαση εκείνη αποδίδεται και η ιστορική φράση «Κύριοι, δυστυχώς… επτωχεύσαµεν». Βέβαια εμείς συχνότερα ενθυμούμαστε το «επτωχεύσαμε» παρά το ότι ο Γεώργιος κατέθετε αμύθητα ποσά στα πόδια της διάσημης ηθοποιού Σάρας Μπερνάρ, ενώ παράλληλα είχε και επενδύσει σε ελληνικά χρεόγραφα, και έπαιζε παρέα µε τους άλλους κερδοσκόπους σε βάρος της οικονομίας της ίδιας του της χώρας.
Από εκεί και πέρα τα πάντα επαναλαμβάνονται. Το πάρτι με τα ξένα χρήματα ολοένα και πιο πολύ αγριεύει. Το πάρτι της διαφθοράς χοντραίνει. Η κατασπατάληση των δανείων γίνεται ο άγραφος οδικός χάρτης των περισσότερων κυβερνήσεων, με τους δανειστές να χαμογελούν σατανικά αφού είχαν δεμένη τη χώρα χειροπόδαρα, προκειμένου να παίρνουν πίσω τα λεφτά τους. Όχι που θα άφηναν ελεύθερο τον Γκρέκο μασκαρά να ροκανίζει επ’ άπειρο τα λεφτά τους.
Μελετώντας κανείς την ιστορία των δανείων μόνο να κλάψει μπορεί και ν’ αγανακτήσει. Τα περί εθνικής υπερηφάνειας πάνε περίπατο. Και το ξέρουν αυτό οι κομματικοί παράγοντες, είτε βρίσκονται στην εξουσία, είτε τη διεκδικούν. Ξέρουν όλοι πως το μέλλον των παιδιών μας είναι καταλυτικά υποθηκευμένο, αλλά δεν το δηλώνουν. Γιατί η εξουσία και η μάσα – χάψα είναι γλυκύτατες καταστάσεις…

Άγγελος Πετρουλάκης

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net 21-11-2014

Δεν υπάρχουν σχόλια