Στον χορό της ανευθυνότητας

Μονολογώντας

Το βράδυ της 17^ης  Ιουνίου 2012, ημέρα Κυριακή, Αντώνης Σαμαράς πλειοψηφούσε στις βουλευτικές εκλογές με το ισχνό 29,7% έναντι του 26,9% του ΣΥΡΙΖΑ και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο διαλαλούσε ότι είναι ο πρωθυπουργός της χώρας με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ που είχε λάβει 12,3% και της ΔΗΜΑΡ που είχε πάρει το 6,26%. Έτσι λοιπόν το παιδικό του όνειρο να κυβερνήσει την Ελλάδα, ως ένδοξος δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, γινόταν πραγματικότητα και ο ίδιος έδινε ένα κάποιο σημαντικότερο νόημα στην μέχρι τούδε, μάλλον ανιαρή, ζωή του.

Η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά ως πρωθυπουργού έβαλε τέλος στις διορισμένες πρωθυπουργίες του Λουκά Παπαδήμου και του Παναγιώτη Πικραμένου, που επιχείρησαν να φρενάρουν την διολίσθηση στο κενό της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, εκείνου του εξηντάχρονου παιδιού, που βαρούσε το χέρι του στο τραπέζι αντιλέγοντας στον Κώστα Καραμανλή πως «λεφτά υπάρχουν».

Τα λεφτά αυτά δεν τα είδε ποτέ ο ελληνικός λαός ή τουλάχιστον ο Έλληνας πολίτης, ο οποίος – αντίθετα – είδε το εισόδημά του να μειώνεται δραματικά, τους φόρους του ν’ αυξάνονται, επίσης δραματικά, την ανεργία να σκαρφαλώνει στο επίσης δραματικό 30%, και ταχύτατα αυτός ο ίδιος ο πολίτης διαισθάνθηκε πως ζει μια ιδιόμορφη Κατοχή, στην οποία έπρεπε να πληρώνει τα πάντα και τους πάντες, ενώ την ίδια στιγμή όπως σε προηγούμενη Κατοχή, κάποιοι άλλοι – τότε δοσίλογοι και μαυραγορίτες – τώρα επιτήδειοι (αχαρακτήριστοι) να ξεφεύγουν και να συσσωρεύουν χρήμα και ασυλία.

Ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Παναγιώτης Πικραμένος, ζουν πλέον στο απυρόβλητο, ο Αντώνης Σαμαράς ισχυρίζεται ότι επιτέλους κατάφερε να πετύχει την ανάκαμψη και την ανάπτυξη, ενώ ο απλός πολίτης μπαίνει στην ουρά στα ενοποιημένα υποκαταστήματα των Τραπεζών και περιμένει με τις ώρες καρτερικά να πληρώσει το κατά κεφαλή χαράτσι που δεν έχει καμιά σχέση με τον δεκαδικό φόρο που επέβαλαν οι Τούρκοι κατακτητές, ο οποίος προέβλεπε μόνο το ένα δέκατο, ενώ οι σημερινοί στοχεύουν σ’ ολόκληρο το εισόδημα, αν και σε κάποιες περιπτώσεις σε ακόμα παρισσότερα.

Κατά τα άλλα η ανάπτυξη κυκλοφορεί στους διαδρόμους του ΟΑΕΔ χέρι – χέρι με τους κουρασμένους άνεργους, μας ειρωνεύεται με τα διαρκώς αυξανόμενα λουκέτα των πεθαμένων επιχειρήσεων, μας λοιδορεί στα νοσοκομεία και στο ανύπαρκτο σύστημα υγείας και περίθαλψης που ψάχνει να βρει μέχρι γάζες κι επιδέσμους, μας εμπαίζει καθώς βγαίνει από τα χείλη των ανδρείκελων που για μια ακόμα φορά ετοιμάζονται να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που τους απογοήτευσε, προκειμένου να μην χάσουν λίγους μήνες πριν τη βουλευτική τους αποζημίωση.

Η υπόθεση θα είναι για κλαυσίγελο αν παρά τις προσδοκίες του Αντώνη Σαμαρά η κυβέρνηση συρθεί σε εκλογές, είτε τώρα (πράγμα απίθανο), είτε με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (πράγμα πιθανότατο) και χάσει την πλειοψηφία (επίσης πιθανότατο έως και βέβαιο). Οι ηττημένοι θα ισχυρισθούν ότι το εκλογικό σώμα δεν εκτίμησε τις θυσίες τους, το όραμά τους, τον σωτήριο ρόλο τους. Βεβαίως οι νικητές θα ομιλούν περί άλλων, πριν κι αυτοί επιχειρήσουν να δικαιολογήσουν την ανικανότητά τους (μελλοντικά) ρίχνοντας την ευθύνη στους προηγούμενους. Γιατί;

Απλούστατα ο Έλληνας πολιτικός δεν ανήκει στο είδος των ανθρώπων που αναλαμβάνει ευθύνες, ούτε συμπάσχει με το λαό. Το μόνο που τον καίει είναι η καριέρα και το βόλεμά του. Η αλήθεια είναι πικρή, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η πολιτική ιστορία του τόπου και ιδιαίτερα οι μαύρες της σελίδες το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα.

Άγγελος Πετρουλάκης

(Δημοσιεύθηκε στη Larissanet στις 3-10-2014)