Κάτω τα χέρια από τη Μέρκελ…

Μονολογώντας

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Κι ενώ ο δυστυχής περίμενα έστω μια κάποια απάντηση για την κομματική τοποθέτηση της λακκούβας και για το αν τα σπασμένα παγκάκια έχουν την στήριξη της Κουμουνδούρου ή της Συγγρού, και ενώ εις μάτην περίμενα κάποιον από τους επίδοξους δημοτικούς άρχοντες να μου πει αν το ναρκοπέδιο της Νικηταρά – Γούναρη – Καραγάτση θα είναι στις προτεραιότητές του, μας προέκυψαν άλλα ναρκοπέδια. Χρυσωμένα ναρκοπέδια που έγιναν το πρόσχημα για να εγκληματήσουν ακόμα μια φορά Έλληνες εναντίον Ελλήνων.

Ως προς τις απαντήσεις των συμπολιτών επίδοξων τοπικών αρχόντων γνωρίζω πως δεν θα υπάρξουν, γιατί οι φίλοι αποφεύγουν τα ψέματα. Και προκειμένου να καταφύγουν σ’ αυτά ακόμα μια φορά, σιωπούν. Ως προς τα ναρκοπέδια, όμως, που υπονόμευσαν την οικονομία της χώρας, πολλοί ομιλούν. Οι περισσότεροι εκ των υστέρων.

Το «Παρόν», μια μικρή εφημερίδα που είχε αναφερθεί από το 2005 στην αμαρτωλή Μ.Κ.Ο. των κολλητών του πρωθυπουργού Παπανδρέου, το είχαν γράψει στα παπούτσια τους τότε. Και το πανηγύρι συνεχίστηκε. Με τον Παπανδρέου να υπερασπίζεται ως Πάπας το αλάθητο της πολιτικής του και με κάποιους ακόμα να νοσταλγούν την παρουσία του στην πολιτική σκηνή, ίσως γιατί αυτοί δεν πρόλαβαν να κλέψουν…

Οι Μ.Κ.Ο. λοιπόν ή αλλιώς η αμαρτωλή άνοιξη της κομπίνας. Φρούτο της εποχής της ρεμούλας, τότε που στη χώρα έμπαιναν ποτάμια χρήματος και τότε που ο φορολογούμενος ζούσε την ουτοπία. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες τέτοιες οργανώσεις, που αναλάμβαναν για λογαριασμό του Κράτους να μοιράσουν κουβέρτες σε πρόσφυγες πολέμου, νερά σε σεισμόπληκτους, σκηνές σε πλημμυροπαθείς, τρόφιμα σε λιμοκτονούντες, τετράδια σε αναλφάβητους, κονκάρδες σε διαδηλωτές και ό,τι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου.

Δέκα ευρώ κόστιζε η κουβέρτα στο εργοστάσιο, εκατό έβγαινε στο τιμολόγιο. Εκατό κουβέρτες αγοράζονταν στο εργοστάσιο, χίλιες έμπαιναν σε τιμολόγιο. Η ρεμούλα, της ρεμούλας. Κανείς έλεγχος, αλλά και να γινόταν τον έκανε ο αρχικλέφτης. Και οι μεζονέτες αυξάνονταν στα θέρετρα, τα πολυτελή αυτοκίνητα γέμιζαν τα πεζοδρόμια του Κολωνακίου, οι γκόμενες πουλούσαν άρωμα και εμφάνιση στους κουστουμάτους.

Ποιος πλήρωνε; Τότε ίσως κανείς. Τώρα όλοι. Οι συνταξιούχοι με τα φθαρμένα παπούτσια και τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα, οι καρκινοπαθείς που εκλιπαρούν για ένα φάρμακο, οι άνεργοι που σε λίγο θα πίνουν καφέ από ρεβίθια και όχι στις καφετέριες, αλλά στα πεζοδρόμια των εργατικών κέντρων.

Αν ποτέ κάποιος δώσει στη δημοσιότητα όλες τις Μ.Κ.Ο. και το έργο που είχαν αναλάβει θα γελάσει όχι το παρδαλό κατσίκι, αλλά ο ροζ ρινόκερος αν υπάρχει. Όμως ο λαός ξεχνά (άσχετα αν άλλο λέει το σύνθημα) και ο φίλος, ή ο γείτονας, ή ο συγγενής που τα μάγκωσε θα είναι πάλι «καλό παιδί», ενώ ο πολιτικός που του πρόσφερε πλάτες με το αζημίωτο, πάλι θα τρέχει για το καλό του λαού. Θα είναι αντιμνημονειακός, θα είναι έτσι, θα είναι αλλιώς…

Στο τέλος για όλα θα φταίει η Μέρκελ.

Η ετυμηγορία σαφέστατη. Δεν φταίει ούτε ο ανοιχτομάτης που έπαιρνε το επίδομα του τυφλού, ούτε ο διαχειριστής των προγραμμάτων για επιχειρηματικότητες, ούτε ο διαχειριστής των δήθεν εκπαιδευτικών προγραμμάτων για την καταπολέμηση της ανεργίας, ούτε ο έχων συστήσει μια Μ.Κ.Ο. για την προστασία του μαύρου μυρμηγκιού στην Ουκρανία, ούτε εκείνος που γυάλιζε τα παπούτσια του Τσοχατζόπουλου προσδοκώντας διορισμό, ούτε ο τοπικός άρχοντας που πρώτα παραλάμβανε το φάκελο με το χρήμα και μετά το έργο… Ψέματα λέω; Ας μιλήσουν οι εργολάβοι δημοσίων έργων, που δεν μιλάνε γιατί έσκυβαν στους εκβιασμούς των υπαλληλίσκων, σαν χανουμάκια… Ας μιλήσουν όσοι λάδωσαν… Το γρηγορόσημο το ξεχάσαμε; Μόνο η Μέρκελ υπάρχει στο προσκήνιο;

Και τώρα τι; Αλλάζει κάτι; Αποκτήσαμε παιδεία; Μας έγινε το πάθημα μάθημα; Μήπως αποφάσισαν κάποιοι να εφαρμόσουν το νόμο και δεν το μάθαμε; Γιατί μόλις χθες που περπατούσα στους πεζόδρομους θυμήθηκα μια ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου που μιλούσε για πάταξη παρανομιών, αυθαιρεσιών κ.λ.π. και γέλασα, μα γέλασα πολύ…