Πέρα εκεί στις φυλακές, στο σχολείο της ντροπής…

Πέρα εκεί στις φυλακές,

στο σχολείο της ντροπής…

Πριν τρεις εβδομάδες είχα την εγκληματική αφέλεια να γράψω για τη γειτνίαση ενός σχολικού συγκροτήματος με τις φυλακές της πόλης. Ασχολούμενος με τη δημοσιογραφία από το 1968 ήξερα ότι αυτό που έγραφα ούτε καν θα ενδιέφερε κάποιον απ’ αυτούς που εκπροσωπούν το κράτος ή όποια άλλη αρχή σ’ αυτήν την πόλη. Ήμουν σίγουρος πως ακόμα κι αν έπεφτε στα μάτια κάποιου «αρμόδιου» θα το χαρακτήριζε «μαλακίες» και θα το ξεπερνούσε.

Και όντως έτσι έγινε.

Ουδείς να συγκινηθεί. Και γιατί, άλλωστε;

Αφού κάποιο φωτεινό μυαλό αποφάσισε ότι εκεί έπρεπε να στεγαστούν αυτές οι σχολικές μονάδες, γιατί κάποιος άλλος να ανακινήσει το θέμα;

Όλα καλά, λοιπόν, για την Παιδεία μας που κάθε τόσο τη σώζουν σοφές κεφαλές και κάθε τόσο βάζουν θεμέλια για το αύριό της.

Μαζί με τα θεμέλια δημιουργούν κι ένα σχολείο κολλητά με τις φυλακές για να υπενθυμίζουν στους μαθητές ότι η έννοια του κράτους – τιμωρού είναι πανταχού παρούσα στις μέρες τους. Αυτή είναι η αισθητική των ανθρώπων που μας εξουσιάζουν, αυτή είναι η ανθρωπιά τους, αυτή είναι η υπεύθυνότητά τους. Δίπλα στα κάγκελα της φυλακής τα κάγκελα στα παράθυρα ενός αντιαισθητικού κτηρίου. Να βγαίνει διάλλειμα ο μαθητής και ν’ ακούει τα μεγάφωνα της φυλακής να καλούν κρατουμένους για να παραλάβουν το ταχυδρομείο ή οτιδήποτε άλλο. Να βρίσκεται στον εξωτερικό χώρο του σχολείου και να βλέπει τις αστυνομικές κλούβες να περνούν.

Θα μου πείτε: Και τι έγινε;

Τσαλακώνεται το φρόνημα ή η ψυχολογία των μαθητών;

Προσβάλλεται η αισθητική τους;

Σιγά τα ωά. Τόσα άλλα που συμβαίνουν γύρω τους δεν τσαλακώνουν την ψυχολογία τους, δεν προσβάλλουν την αισθητική τους;

Είναι κι αυτό. Στη χώρα που βάναυσα καταπατείται κάθε έννοια της αξιοπρέπειας, στη χώρα που οι ληστές του λαϊκού μόχθου ισχυρίζονται ότι σώζουν το μέλλον των κατοίκων της, στη χώρα που όλα πωλούνται αρκεί να βρεθεί αγοραστής, στη χώρα που η Υγεία κατάντησε σύστημα απαξίωσης του πολίτη, στη χώρα του το δημόσιο όφελος εμπεριέχει αποκλειστικά και μόνο το προσωπικό ολίγων, στη χώρα του «ωχαδελφισμού» όλα γίνονται (κάποτε ο Σημίτης είπε πως αυτή είναι η Ελλάδα, ο νέος υπουργός Παιδείας μπορεί να ισχυριστεί αυτό ακριβώς: Όλα γίνονται. Έχει και φωτογένεια άλλωστε). Χτίζονται εγκαταστάσεις για τελωνεία που ποτέ δεν λειτουργούν και γκρεμίζονται από την εγκατάλειψη, κλείνουν οι δρόμοι γιατί αδικούνται κάποιοι που δεν είναι ταξιδιώτες, δε λειτουργούν τα μουσεία γιατί κάποιοι άλλοι αδικούνται, που όμως δεν πλήρωσαν για να έρθουν από την άκρη του κόσμου να δουν τις αρχαιότητες, συμβαίνουν σημεία και τέρατα με τη διαπλοκή και ξεσκεπάζονται καμιά δεκαριά από τους χιλιάδες έτσι για να έχουν τροφή κάποιοι επίσης διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι να γράφουν…

Ίσως όλα αυτά τα κακά και μαύρα να τα κατανοούν καλύτερα οι μαθητές του σχολικού συγκροτήματος που γειτνιάζει με τις φυλακές και ίσως το ελληνικό κράτος με τους εκπροσώπους του - αυτούς που βγαίνουν στην παρέλαση δηλαδή και κορδώνονται ως γαλοπούλες - να έχει τον αγαθό σκοπό του για να διατηρεί εκεί το σχολείο. Να θέλει να προσφέρει όχι μόνο γνώση, αλλά και φρόνηση, μια και οι φυλακές λειτουργούν και ως… σωφρονιστήριο.

Ντροπή για το ελληνικό κράτος, ντροπή ακόμα και για την αυτοδιοίκηση η ύπαρξη και η λειτουργία στο συγκεκριμένο χώρο του σχολικού συγκροτήματος. Ας στεγάζονταν εκεί κάποιες απ’ τις δεκάδες άλλες υπηρεσίες της πόλης και ας εξοικονομούσαν έτσι χώρους για να στεγάσουν τις σχολικές μονάδες. Είναι απαράδεκτο να θέλεις να είσαι στην Ευρώπη για το νόμισμα και όχι για τον πολιτισμό σου.

Κλείνοντας θα γράψω ότι και πάλι δεν ευελπιστώ πως θ’ αλλάξει κάτι και θα έρθει η μέρα που σ’ εκείνο το καταθλιπτικό κτήριο δεν τα ξαναμπούν μαθητές. Όμως κάθε φορά που θ’ ακούω τα όμορφα λόγια των πολιτικών, για τη δήθεν ανάπτυξη, τη δήθεν προσπάθεια για την Παιδεία και άλλα ρυπαρά και ανόητα, θα έρχεται στο νου μου το κτήριο αυτό και όλα όσα αποδεικνύουν τη ρηχότητά μας…

Άγγελος Πετρουλάκης