Εγώ, ο άσχετος…

Μονολογώντας

Κι ενώ η Κυριακή των εκλογών που ανάδειξε δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές ανήκει στο παρελθόν, συλλογίζομαι αν εκτός από το ‘‘μήνυμα’’ που πήραν ή δεν πήραν οι εμπλεκόμενοι με τις εκλογές, τους απασχόλησε ποτέ η λέξη ‘‘αξιοπρέπεια’’.

Πώς αλήθεια θα μπορούσε να εκφραστεί η αξιοπρέπεια;

Με κομπασμούς από μέρους των νικητών;

Με πικρόχολες ανακοινώσεις από μέρους των ηττημένων;

Και ποιος από τους εκλεγέντες κατά την επαναληπτική ψηφοφορία μπορεί να ισχυριστεί ότι συγκέντρωσε την πλειοψηφία, αφού αυτή εκφράζεται μόνο με το 51% του α΄ γύρου;

Οι νικητές πανηγυρίζουν ωσάν να μην εκλέχτηκαν και με τις ψήφους των ηττημένων του α΄ γύρου. Σε εθνικό επίπεδο απειλούν και ανατροπές. Ωσάν με το ποσοστό που έλαβαν να μπορούν να σχηματίζουν εκείνη την κυβέρνηση που θα ισοπεδώσει τα πάντα. Αποσιωπούν το γεγονός της υποχρεωτικής συνεργασίας, οπότε και θα είναι αναγκασμένοι σε συμβιβασμούς και άλλα τινά. Με ύφος αλαζονικό οι εκπρόσωποι των νικητών ομιλούν ως να μη γνωρίζουν πως λεονταρισμοί δεν περνούν στη διεθνή οικονομική πολιτική και ότι οι υποσχέσεις απέχουν από την δυνατότητα πραγματοποίησης των προσδοκιών. Δυστυχώς οι νικητές δεν διδάχθηκαν τίποτα από τα λάθη εκείνων που κάποτε υπήρξαν κι αυτοί νικητές.

Η αξιοπρέπεια επιτάσσει σεμνότητα, ίσως και ευγένεια στην αντιμετώπιση του ηττημένου αντιπάλου. Κάτι που δεν συναντήσαμε στις πρόσφατες εκλογές. Αντίθετα συναντήσαμε τη μισαλλοδοξία, τον άκρατο εγωισμό και την ύβρη. Το πολιτικό ήθος για μια ακόμα φορά τράβηξε την κατηφόρα. Και πώς  μπορεί κανείς με τέτοιο πολιτικό ήθος να ευελπιστεί ότι θα δημιουργηθεί η νέα Ελλάδα;

Στον αντίποδα των νικητών αναδιπλώνονται οι ηττημένοι. Ονειρεύονταν εξουσία, πρωτοκαθεδρίες, δόξα. Εισέπραξαν την απόρριψη. Που την απέδωσαν στα βρόμικα παιχνίδια των αντιπάλων. Όχι στη δική τους ανεπάρκεια, όχι στα δικά τους λάθη, όχι στις δικές τους παραλείψεις.

Ο λόγος για αξιοπρέπεια; Ελλιπής ως και ανύπαρκτος. Γιατί η οργή δεν χαρακτηρίζει την αξιοπρέπεια. Ούτε η αποποίηση των ευθυνών. Αντίθετα την χαρακτηρίζει η αυτοπειθαρχία και η σεμνότητα, ακόμα και η γενναιοδωρία. Αλλά οι ηττημένοι διαφορετικά παρουσίασαν. Ακόμα και εκεί που οι επιλογές τους αποδείχθηκαν κραυγαλέα αποτυχημένες, όπως στην περίπτωση Τζιτζικώστα – Ιωαννίδη, δεν είχαν το θάρρος και την ευγένεια να αναγνωρίσουν το λάθος. Δεν είχαν το θάρρος να ομολογήσουν ότι περιφρόνησαν το κοινό αίσθημα και τιμωρήθηκαν. Και δεν έχουν το θάρρος να ομολογήσουν ότι η συμπεριφορά τους υπήρξε ληστρική σε βάρος των αδύναμων.

Βεβαίως πολλοί απ’ αυτούς που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές θ’ αποφανθούν πως δεν δικαιούμαι να παραδίδω μαθήματα πολιτικού ήθους. Ίσως με χαρακτηρίσουν και ως άσχετο των πολιτικών διεργασιών, άρα και της πολιτικής σκέψης και συμπεριφοράς. Δικαίωμά τους. Άλλωστε τα δυσάρεστα πονούν, αφού δεν χαϊδεύουν τ’ αφτιά.

Όμως, θα περίμενε κανείς στη δική μας χώρα, που δοκιμάστηκε σκληρά από πολλά, εκείνοι που εμπλέκονται με τα κοινά να προχωρήσουν πολλά βήματα μπροστά και να υπερβούν τις πρόσκαιρες σκοπιμότητες, δημιουργώντας την Ελλάδα της ελπίδας. Θα πρέπει με ιδιαίτερη υπευθυνότητα να δημιουργήσουν την Ελλάδα που θ’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του μέλλοντος. Και πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να σταματήσουν να ψεύδονται και να δακρύζουν πάνω απ’ τα πτώματα των θυμάτων τους.

Όλοι γνωρίζουν ότι στην Ευρώπη συντελούνται ανατροπές και διεργασίες που θ’ αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη. Ουδείς μας μίλησε ποια θα είναι η θέση και ο ρόλος της χώρας μας σ’ αυτήν την άλλη Ευρώπη. Ουδείς μας μίλησε για το πόσο θα επηρεάσουν το μέλλον της χώρας μας οι διάφορες ενθοφυλλετικές διεκδικήσεις. Όλοι τους εξαντλήθηκαν σε χαρακτηρισμούς λαϊκών αγορών, φάσκοντας και αντιφάσκοντας, χωρίς να μιλήσουν για στρατηγικές που θ’ αναπτύξουν στο Κοινοβούλιο της ταραγμένης Ευρώπης.