Η αποθέωση της θρασύτητας

Μονολογώντας

Του Άγγελου Πετρουλάκη

«Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα και τα δαιμονικά του κόσμου τούτου. Έχω πει στη αγάπη ‘‘γιατί’’ και την έχω κυλήσει στο πάτωμα. Έγιναν οι πόλεμοι και ξανάγιναν και δεν έμεινε ούτ’ ένα κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγματά μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκουσε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας; Ένα κορμί μου μένει και το δίνω…»

 «Μαρία Νεφέλη»

Οδυσσέας Ελύτης

Ο ποιητής, ρωτώντας «Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας;» για ένα είναι απολύτως βέβαιος: Ότι αυτή δεν είναι η Ελλάδα. Και τούτο γιατί Ελλάδα σημαίνει πρώτα και πάνω απ’ όλα αμφισβήτηση και, δεύτερο, δημοκρατία. Ή θα έπρεπε να σημαίνει. Τελεία και παύλα. Οποιαδήποτε έννοια ή οποιοδήποτε γεγονός δεν εκφράζει την αμφισβήτηση και δε δικαιώνει τη δημοκρατία, ανήκει σε άλλες συνειδήσεις και δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι εκφράζεται από την ελληνική σκέψη και συνάδει με τον ελληνικό τρόπο ζωής. Αλλά στην Ελλάδα μας ούτε την ελληνική σκέψη μπορούμε να συναντήσουμε, ούτε τον ελληνικό τρόπο ζωής. Αντίθετα συναντούμε τους πολιτικούς βρυκόλακες να επιμένουν στην αιμοτοποσία τους και να επιχειρούν την ανακατάληψη της πολιτικής ζωής.

Αυτή είναι μια πρώτη – πρόχειρη – σκέψη απέναντι στα όσα συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ και στον ευρύτερο χώρο που αυτοαποκαλείται κεντροαριστερά.

Η δεύτερη σκέψη αφορά την ανικανότητα της παρούσας κυβέρνησης, που ενώ διαδέχθηκε μια τόσο αμαρτωλή κυβέρνηση, δεν προχώρησε στην αποκάλυψη των ανομημάτων της, αλλά συμβιβάστηκε και συνεργάστηκε με τους πρωταίτιους της καταστροφής, προκειμένου να γίνει εξουσία και να διατηρήσει την εξουσία. Επί πλέον, για να επιφέρει μια κάποια οικονομική σταθερότητα, καταλήστεψε τους αναίτιους, κατ’ ουσίαν δολοφόνησε τους αδύναμους.

ΠΑΣΟΚ, Ελιά και γελοιότητες. Σαν να μην κυβέρνησαν αυτοί αυτόν τον τόπο. Σαν να μην στήριξαν τον πλέον ανίκανο και τον πλέον ψεύτη πρωθυπουργό που διατυμπάνιζε ότι λεφτά υπάρχουν και σήμερα παρουσιάζει εαυτόν ως μέγα ευεργέτη και αδικημένο. Ωσάν κάποιοι άλλοι να είχαν διαχειριστεί την εξουσία κι εκείνοι να ζούσαν κάπου αλλού. Ασκέρια εργολάβων της διαπλοκής που πλέον τρέμουν μήπως και ιδιωτεύσουν και δεν ακούν προσφωνήσεις του τύπου «υπουργέ μου».

Ποιος δε διαισθάνεται την αλήθεια; Ποιος δε μυρίζει την μπόχα; Όταν έχει φτάσει η ζωή του κοινωνικού συνόλου να διαφεντεύεται από προστάτες και από εκβιαστές, όταν ηρωοποιούνται οι θύτες, όταν οι εγκληματίες γίνονται διασημότητες, όταν επιχειρείται η φίμωση των ανένταχτων, όταν τη θεαματικότητα στην τηλεόραση την προσφέρει μόνο η κακοποίηση της ζωής, ποιος είναι αυτός που μπορεί να ισχυριστεί πως εκπλήσσεται;

Και ποιος θ’ αποκαταστήσει τους αδικημένους;

Ποιος κομματικός σχηματισμός της κεντροαριστεράς είναι απαλλαγμένος από ανθρώπους που διαχειρίστηκαν την εξουσία, πλην του Κ.Κ.Ε.; Ίσως γι’ αυτό και όλοι τους τρέμουν μην τους πάρει το «Ποτάμι» και ξαφνικά βρεθούν ουραγοί στις επιλογές της κοινωνίας, η οποία βεβαίως δηλώνει μέσα από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις πως καμιά εμπιστοσύνη δεν έχει στα Μ.Μ.Ε. Αυτό κι αν είναι ολόπικρο και απογοητευτικό. Αντί τα Μ.Μ.Ε. να είναι μπροστάρηδες μιας επανάστασης και καταφύγιο των αδικημένων, φαίνονται πως στη συνείδηση των πολλών έχουν ταυτιστεί με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Άδικα;

Ανακαλύπτω στο αρχείο μου μια συνέντευξη του 1978 με τον αείμνηστο δάσκαλο της ελληνικής φιλοσοφίας Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο: «Όταν λέμε δημοκρατία απομακρύνουμε από την έννοιά της όλους τους μορφασμούς και όλες τις διαστροφές και τις κακοποιήσεις που έπαθε κι εξακολουθεί να παθαίνει στον αιώνα μας και κρατάμε μόνο την ελεύθερη επικοινωνία και έκφραση της γνώμης από άνθρωπο σε άνθρωπο, την ισηγορία και την ισονομία, όπως είπαν εκείνοι που ίδρυσαν τη δημοκρατία». Δεν αναρωτιέμαι πού έχουν καταχωνιαστεί η ελεύθερη επικοινωνία και έκφραση της γνώμης από άνθρωπο σε άνθρωπο, η ισηγορία και η ισονομία. Το γνωρίζω καλά, όπως το γνωρίζουν καλά πολλοί συμπατριώτες. Και πια δε μας πείθουν τα μεγάλα και βρόμικα λόγια των κατ’ επάγγελμα πολιτικών.