Ψηφίζω, άρα υπάρχω...

Μονολογώντας

Μέσα σ’ ένα σκηνικό άρνησης, αμφιβολιών, ανασφάλειας, απογοήτευσης και σύγχυσης οι δημότες οδηγούνται στις κάλπες. Με την έννοια «δημότες» εννοώ όλους εμάς που μεθαύριο, την Κυριακή 18 Μαΐου, θα κληθούμε να ψηφίσουμε αυτούς που θα διαχειριστούν τα πράγματα του χωριού, της πόλης, του νομού μας. Όλοι εμείς, που θα επιλέξουμε τους ανθρώπους οι οποίοι θα διαχειριστούν την καθημερινότητα του τόπου μας, έχουμε για μια ακόμα φορά τη μεγάλη ευκαιρία να καταθέσουμε τον λόγο μας, επιλέγοντας τους καταλληλότερους για τη διαχείριση των δημοτικών πραγμάτων...

Ακριβώς σ’ αυτήν τη μεγάλη ευκαιρία θέλω να σταθώ, με αιτία τα όσα ακούγονται για ευρύτατη αποχή εξ αιτίας της απροθυμίας του δημότη – συμπολίτη ν’ ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα, μια απροθυμία που πηγάζει από την αηδία που νιώθει για τα πεπραγμένα όσων διαχειρίστηκαν την εξουσία.

Σίγουρα, στον τόπο που κάποτε γέννησε την Αμφισβήτηση και τη Δημοκρατία, τον τόπο της Ύβρεως και της Νεμέσεως, πολιτικοί κοπρίτες που διαχειρίστηκαν την εξουσία, δεκαετίες τώρα έκαναν πλιάτσικο και δεν άφησαν τίποτα όρθιο, χωρίς να εισπράξουν την ελάχιστη τιμωρία.

Σίγουρα σ’ αυτόν τον τόπο ένας τεράστιος αριθμός λαμογιών ευνοήθηκε από την πολιτική ανηθικότητα και έζησε σε βάρος των τίμιων και σεμνών πολιτών.

Σίγουρα λωποδύτες, αγύρτες, ρουφιάνοι, απατεώνες, πλαστογράφοι, δημαγωγοί, τρωκτικά έστησαν πάρτι με την ανοχή των πολιτικών ‘‘σαλονιών’’ καταρρακώνοντας την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία του κράτους και της όποιας αρχής.

Όμως, τίποτα μα τίποτα δε θα πρέπει να μας αποτρέψει ν’ ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, το ύψιστο δικαίωμα της δημοκρατίας, για το οποίο πολλοί μάτωσαν και πολλοί θυσιάστηκαν, και που εν κατακλείδι ανήκει στα παιδιά μας.

Εκλογικό δικαίωμα και ψήφος δε σημαίνει μόνο ότι σε δέχομαι, ότι σε χειροκροτώ., άρα σε επιλέγω Σημαίνει και πως σε αρνούμαι, σημαίνει πως σου στερώ την πλειοψηφία και κατάμουτρα σου πετώ ότι είσαι ανάξιος, προσφέροντας την εμπιστοσύνη μου σ’ εκείνους που δε λέρωσαν τα χέρια τους, έστω γιατί δεν ήταν στην εξουσία.

Φτάνει να συλλογιστεί κάποιος πως αν η αποχή γίνει πλειοψηφία ο καθένας έχει το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι η πλειοψηφία δεν θέλει τη δημοκρατία, άρα ο δρόμος για την όποια δικτατορία είναι ελεύθερος. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί.

Τα δικαιώματα είναι για να τα διεκδικούμε και όχι να τα παραδίνουμε αμαχητί. Ακόμα κι όταν οι εκλογές αφορούν την τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία σαφώς και κομματικοκρατείται, ενώ θα έπρεπε να έχει εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα και δομές.

Πόσο γελοίο είναι, πριν κάποιος διεκδικήσει το χρίσμα από τους συν-δημώτες του να εκλιπαρεί γι’ αυτό την κομματική του εξουσία...

Και πόσο γελοίο είναι οι δημότες να επιλέγουν τον δήμαρχό τους ή τον περιφερειάρχη τους με βάση την κομματική του έκφραση...

Εδώ η απόλυτη ευθύνη είναι των δημοτών που επέτρεψαν να καλλιεργηθούν αυτές οι συνθήκες. Είναι δική μας ευθύνη, δηλαδή, που ανοίξαμε τις πύλες της πόλης για να αλωθούμε από τα κόμματα, που εν τέλει μόνο δυσοσμία μάς έχουν προσφέρει. Κάποτε ο πρωθυπουργός Σημίτης είπε πως ‘‘αυτή είναι η Ελλάδα’’. Αλλά και ο Γ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, είχε μιλήσει για ‘‘διεφθαρμένη χώρα’’. Δυο φράσεις απείρως σκληρότερες από οποιοδήποτε δημοσιογραφικό χαρακτηρισμό. Βέβαια, κανείς από τους δυο, δεν έκανε αυτοκριτική και δεν αυτοπυροβολήθηκε. Και οι δυο ζήτησαν από εκείνους που δεν έφταιξαν ν’ ανεβούν στον Γολγοθά και να πάρουν αυτοί στους ώμους τους τις αμαρτίες των δραστών. Όχι... Αυτό είναι το αποκορύφωμα της πολιτικής ανηθικότητας. Η πολιτική εντιμότητα στρέφει με αποτροπιασμό το πρόσωπό της από ομολογίες αυτού του είδους, που εν κατακλείδι δηλώνουν ότι «μαζί τα φάγαμε».

Μπροστά στα φαινόμενα αυτά ο δημότης θα πρέπει να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να επιλέγει τους διαχειριστές του κοινού βίου και να κατανοήσει ότι τόσο ο δήμαρχος, όσο και ο περιφερειάρχης δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαχειριστές των κοινών συμφερόντων στον περιορισμένο γεωγραφικό χώρο. Δεν είναι άρχοντες και η εντολή που τους εμπιστεύονται οι δημότες είναι ιερή και κρίσιμη.

 Υπάρχουμε σ’ αυτόν τον χώρο και αυτό και μόνο κάνει σημαντική την ψήφο μας. Οι αποχές συνηγορούν για τη δική μας ανυπαρξία και δηλώνουν πως δεν έχουμε διάθεση να χτίσουμε το μέλλον των παιδιών μας.