Η ηθική της ανηθικότητας

Μονολογώντας

Η ηθική της ανηθικότητας

                                            

                                              Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα,

                                              μου τα ’πες με το πρώτο σου το γάλα…

                                                                                         Νίκος Γκάτσιος

Και να που η άνοιξη και η διάθεση για κάτι πιο όμορφο και πιο ανθρώπινο, προ του Πάσχα, μολύνθηκε από τις πράξεις των πολιτικών, με το κίτρινο και το μαύρο να κυριαρχούν στις ‘‘σελίδες’’ της δημόσιας ζωής.

Μέρες μελαγχολικές με αιτία τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της εξουσίας, γεγονότα που έρχονται, ακόμα μια φορά, να μας θυμίσουν πόσο ασύμβατες είναι μερικές φορές η ακεραιότητα και η αξιοπρέπεια με το πολιτικό ήθος. Δυστυχώς στον τόπο μας οι κατάρες της διαπλοκής και της διαφθοράς αποτελούν θεσμό, που θυμίζει τη Λερναία Ύδρα, με τη διαφορά ότι κανείς απ’ όσους επαγγέλθηκαν καθαρό πολιτικό ήθος και κάθαρση, κατόρθωσε να θυμίσει τον Ηρακλή, έτσι ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιον άθλο, άρα και σε μια νέα εποχή.

Οι αρχαίοι μύθοι δεν κατόρθωσαν να περάσουν ως πρότυπα στη δημόσια ζωή που μαστίζεται από τη συναλλαγή και από το προσωπικό συμφέρον. Ούτε οι εξαγγελίες για υγιή δημόσιο βίο υλοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται ολοένα και περισσότερες μεταστάσεις του καρκινώματος της διαφθοράς, που πλέον περισφίγγει ασφυκτικά το πολιτικό σώμα της ελληνικής πραγματικότητας.

Τα λόγια περί πολιτικής αξιοπρεπείας και ήθους (τα ψεύτικα, τα μεγάλα, κατά τον ποιητή, που τόσο απλά κατέγραψε τη νεοελληνική τραγωδία), έμειναν λόγια και ο πολίτης καλείται ακόμα μια φορά να παρακολουθεί το ξεσκέπασμα ενός ακόμα βόθρου, που οι αναθυμιάσεις του είναι πλέον επικίνδυνες για την ουσία της ζωής αυτού του τόπου.

Ποιοι μας κυβερνούν, λοιπόν;

Ποια ηθική μπορεί να συγχωρήσει τα ανομήματα των ανθρώπων που διαχειρίζονται την εξουσία, άρα και τη ζωή μας;

Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να μεταλλαχθούν σε Ερινύες για να ταλανίζουν τον ανήθικο εφησυχασμό των πολιτικών μας, ακόμα κι εκείνων που δεν συνεργούν στη διαφθορά, αλλά την ανέχονται με την παθητικότητά τους και με τη σιωπή τους συχνά να υπερασπίζονται τους διεφθαρμένους.

Κρίμα για τους μεγαλόσχημους πολιτικούς, κρίμα για τους θεσμούς και τους μηχανισμούς, κρίμα για όσους τάχθηκαν να υπηρετούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Είναι κρίμα και για τον ανώνυμο πολίτη που παραμένει ανασφαλής και χωρίς πρότυπα, μέσα σε μια σύγχυση για το πού βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα;

Πάνω απ’ όλα αυτά πλανιέται ένα τεράστιο ‘‘γιατί;’’. Δίπλα του, εξ άλλου, ουρλιάζει ένα, τεράστιο επίσης, ‘‘μέχρι πότε;’’ Δυο ερωτήματα αδυσώπητα για όλους εκείνους που προεκλογικά επαγγέλλονται νέα ήθη, νέα κοινωνία, νέα Ελλάδα και μιλούν για σεβασμό του πολίτη, ο οποίος συνεχίζει να καταδικάζεται σε λιτότητα και σε απαξίωση, βιώνοντας έναν ασυγχώρητο εμπαιγμό.

Βεβαίως ουδείς θα βρεθεί ν’ απαντήσει σ’ αυτό το τεράστιο ‘‘γιατί;’’. Ούτως ή άλλως οι πολιτικοί στο οπλοστάσιό τους έχουν αποδείξει πως μόνο υπεκφυγές διαθέτουν για τα αυτονόητα, αλλά και μία δική τους ηθική για την ανηθικότητα.

Ιδού λοιπόν η ηθική της ανηθικότητας. Έχει επώνυμο, έχει σώμα, έχει πρόθεση, έχει στόχευση. Μόνο αθωότητα δεν έχει. Και μέγας υπόλογος για όλα αυτά είναι ο αρχηγός, ο Αντώνης Σαμαράς. Σε δεύτερο πλάνο και ευθύνη έχουν όλοι όσοι συντάσσονται μαζί του και δεν απαιτούν δημόσια την όποια επανόρθωση, τρέμοντας τις επιπτώσεις. Δεν μπορεί να δηλώνεις ότι μάχεσαι για τη σωτηρία της χώρας και το ορμητήριό σου να θυμίζει βόθρο. Δεν μπορεί να υποστηρίζεις ότι ως εκλεγμένος υπερασπίζεσαι την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και να είσαι ομοτράπεζος με άθλιους και συνωμότες.

Όπως οι λακκούβες των δρόμων δεν έχουν κομματικά χαρακτηριστικά και είναι χρέος αυτών που διεκδικούν την ψήφο μας σε επίπεδο αυτοδιοίκησης να στρέψουν την πειθώ τους στα προβλήματα της πόλης και όχι στο ποιος στηρίζει ποιον, έτσι και η πολιτική ηθική δεν έχει κομματικά χαρακτηριστικά. Ή υπερασπίζεσαι την ηθική και ζεις σύμφωνα με ό,τι συνάδει με την αξιοπρέπεια, ή μπαίνεις στο χώρο της ανηθικότητας. Ας σεβαστούμε το αυτονόητο…