‘‘Μόκο’’ και υπομονή…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net την Παρασκευή 6-5-2016)

Σε τρεις μέρες μια ακόμα σύνοδος των ευρωπαϊκών οικονομικών παραγόντων για την κατάσταση στην Ελλάδα (έκτακτο Eurogroup της 9ης Μαΐου) και οι πόλοι  αντιδράσεων ξεκαθαρίζουν τις θέσεις τους. Από την μια πλευρά το κυβερνητικό στρατόπεδο που σε κάθε του δημόσια εμφάνιση σε τηλεοπτική συζήτηση, αλλά και στη Βουλή, σχεδόν πανηγυρίζει για τα πεπραγμένα του. Από την άλλη το αντικυβερνητικό, που, με διάφορες αποκλίσεις, πυροβολούν τα συγκεκριμένα πεπραγμένα. Στη μέση μια ολόκληρη κοινωνία, κάποια τμήματα της οποίας βρίσκονται σε επιθανάτιο ρόγχο, κάποια άλλα, αδιάφορα, παρακολουθούν τις εξελίξεις, καλύπτοντας τα ενδιαφέροντά τους με εσπρέσο, καπουτσίνο και τσιπουράκι ή ονειρευόμενα την ανεύρεση εραστή ή ερωμένης σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αυτοφωτογραφιζόμενα τρις και τετράκις ημερησίως.

Η Ελλάς του 2016 αργοπεθαίνει στην αγκαλιά των Ελλήνων της. Μεθυσμένη από την κυριαρχία της ταξικής συνείδησης, ναρκωμένη από τις περίλαμπρες νίκες κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατά των ξένων κεφαλαίων και των ντόπιων μονοπωλίων, δακρύζοντας για το δράμα των προσφύγων, που αφού πίστεψαν ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, απαιτούν από την δική μας χώρα να επιβάλλει το άνοιγμα των συνόρων που έκλεισαν οι βόρειοι γείτονες. Και μέχρι τότε οι γάμοι ή οι κηδείες στους προσφυγικούς καταυλισμούς θα γίνονται θέματα για τα ΜΜΕ, που θα επιστρατεύουν τα αποθέματα του λυρισμού τους προκειμένου να τονώνουν την τηλεθέασή τους στα διαλείμματα του «Μπρούσκο» και των «Συμμαθητών».

Εν τω μεταξύ οι ξένοι οικονομολόγοι που ξέρουν ότι το 1 είναι αριθμός και μόνον και όχι ότι μπορεί να σημαίνει άνθρωπος, πιθανόν άνεργος, πιθανόν ασθενής, πιθανόν ανήμπορος λόγω γηρατειών, επιμένουν πως 1 συν 1 ισούται με δυο, παρότι στην πραγματικότητα μπορεί να ισούται με την εξαθλίωση ενός ζεύγους γερόντων, ή τον οικονομικό μαρασμό ενός ζευγαριού που πίστεψαν πως θα μπορούσαν να ζήσουν ευτυχισμένοι στη χώρα τους. Ναι, οι ξένοι βλέπουν μόνον αριθμούς, ενώ οι δικοί μας μόνο φοροδότες και φοροφυγάδες. Την δυστυχία την βλέπουν μόνο οι κακοί δημοσιογράφοι και όσοι από τους πολιτικούς ξέρουν πως δεν υπάρχει πιθανότητα υπουργοποίησής τους.

Οι οικονομολόγοι, με τα διδακτορικά που πλήρωσαν πανάκριβα οι γονείς τους, οσφραίνονται ως σκύλοι κυνηγετικοί, τους λιγότερο φορολογημένους χώρους και καπνίζοντας το ηλεκτρονικό τσιγάρο τους ανακαλύπτουν ότι τα πραγματικά τσιγάρα αντέχουν κι άλλη φορολογία, οι πάνες ακράτειας επίσης, η κινητή τηλεφωνία βεβαιότατα, όπως και η βενζίνη, το υγραέριο κ.λ.π. Ενδεχομένως αύριο, όταν για μια ακόμα φορά θα διαπιστωθεί ότι τα μέτρα δεν βγαίνουν (που δεν βγαίνουν) επινοήσουν ακόμα πιο δραστικούς φόρους: Για τα φυτά που έχει κάποιος στον κήπο ή στο μπαλκόνι του, για τα κεριά και τα λιβάνια που καίει στους τάφους των αγαπημένων του, για την υπαίθρια ούρηση και αφόδευση…

Οι Έλληνες, έχοντας εξαντλήσει κάθε ενεργετικότητά τους στην πλατεία Συντάγματος ως Αγανακτισμένοι, τρισευτυχισμένοι που πήραν την αξιοπρέπεια στα χέρια τους και ταπείνωσαν τους δανειστές, θα ξέρουν πλέον πως για την επιστροφή τους στο κοινό νόμισμα θα φταίει αποκλειστικά ο αιμοβόρος κρυπτοναζί Σόιμπλε, η κρυπτοθαυμάστρια του Χίτλερ Μέρκελ, οι κρυπτογκέι Γιουνκέρ και Τόμσεν, η κρυπτολεσβία Λαγκάρντ και όλος ο διεθνής σιωνισμός. Πιθανόν να προκηρυχθεί κι ένα νέο δημοψήφισμα για το αν θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως Εθνάρχης ο κ. Τσίπρας, το οποίο βέβαια θα έχει ως αποτέλεσμα ένα πελώριο «ναι», που δεν θα γίνει στη συνέχεια «όχι», όπως το αξέχαστο «όχι» του καλοκαιριού που έγινε «ναι» σε μια νύχτα, εκείνη την νύχτα που είχε πολύ γέλιο για κάποιους αξιωματούχους του ΣΥΡΙΖΑ. Το «Γέλιο στο σκοτάδι» του Ναμπόκοφ σε άλλη εκδοχή, πριν δηλαδή η «Λολίτα» του δοκιμάσει τα ελληνικά γεμιστά λιαζόμενη στην Ομόνοια. Τώρα ποια μπορεί να είναι σήμερα η «Λολίτα»; Σε περίπτωση αδυναμίας της σωστής απάντησης, ας ερωτηθεί το κοινό. 

Ευτυχώς για τους κρατούντες (όλων των εποχών) το ποσοστό των ουσιαστικά αναλφάβητων είναι ακόμα συντριπτικά μεγάλο σ’ αυτήν την χώρα. Ακόμα μεγαλύτερο το ποσοστό των ανιστόρητων. Έτσι μπορούν και πωλούν φούμαρα για επανάσταση και νταβατζηλίκι για δημοκρατία. Και «άμα λάχει» σε χώνουν και τρία μέτρα κάτω ως εχθρό του λαού, για να θυμηθούμε και ολίγον ελληνικό κινηματογράφο με την δόξα του δίδυμου Δαλιανίδη - Κούρκουλου. Γιατί κάπως έτσι μειώνεται η ανεργία, κάπως έτσι έρχονται οι επενδύσεις, κάπως έτσι νοικοκυρεύεται το δημόσιο. Κάπως έτσι ικανοποιούνται και τα δικά μας παιδιά, που βρίσκονται ακόμα στην αρχή της «μάσας – χάψας» σε σχέση με τα είκοσι χρόνια της «μάσας – χάψας» των άλλων και των είκοσι χρόνων της «μάσας – χάψας» εκείνων. Όσο «ηθικό πλεονέκτημα» και να προσθέσεις στους 17 αυτούς μήνες ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Άρα «μόκο και υπομονή». Η ισοπαλία αργεί. Μέχρι τότε καλά που σφάζουν στα Σφακιά και φτάνουν το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο.

Μέσα σε όλα αυτά μάθαμε ότι όταν χρησιμοποιούμε την λέξη «κάβα» δεν εννοούμε πάντα αποθήκη ποτών, αλλά και κάτι άλλο, που εν καιρώ θα το νιώσουμε στο πετσί μας, υπερηφάνως ως συνήθως.

Άγγελος Πετρουλάκης