Γιατί όχι κ. Πρωθυπουργέ;

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

«Σ’ αυτήν τη χώρα είναι πλέον ιστορική ανάγκη να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας».

Ειπώθηκε από τα χείλη του κ. Πρωθυπουργού στην ιστορική συνεδρίαση της Κυριακή 8 Μαΐου.

Το ερωτηματικό προκύπτει από το «πλέον».

Γιατί αυτό το «πλέον» δείχνει μ’ έμφαση το παρελθόν. Ένα παρελθόν που αφορά τόσο και τον κ. πρωθυπουργό της χώρας, όσο και τους συνεργάτες του.

Σ’ αυτό το παρελθόν δεν περιλαμβάνεται μόνο ο κ. Σαμαράς του οποίου την στειρότητα καταδίκασε ο Έλληνας ψηφοφόρος.   

Δεν περιλαμβάνεται μόνο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου που τα κούφια λόγια του καταδίκασε επίσης ο Έλληνας ψηφοφόρος.

Δεν περιλαμβάνεται μόνον ο κ. Κώστα Καραμανλής, ο κ. Σημίτης και οι άλλοι προηγούμενοι πρωθυπουργοί.

Περιλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο τέως και ο νυν ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Που σημαίνει ότι το «πλέον» αφορά και αυτό το διπρόσωπο κόμμα, εκείνο δηλαδή που έσχιζε τα μνημόνια κι έκανε τις αγορές να χορεύουν στους ρυθμούς του κι αυτό που υπέγραψε το μνημόνιο και αναζητά συμβιβαστικές λύσεις με τους δανειστές. Το «πλέον» οδηγεί στην αλήθεια του ψέματος, όχι της αυταπάτης. 

Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η γλώσσα της αλήθειας. Σίγουρα είναι αυτή που λέει πως ο ΕΝΦΙΑ παραμένει θαλερός. Είναι αυτή που λέει πως το 13% της επάρατης κυβέρνησης Σαμαρά γίνεται ξεκάθαρο 24%. Είναι επίσης αυτή που επιβάλλει νέα φορολογία στα τσιγάρα, στον καφέ, στα καύσιμα, στις διανυκτερεύσεις των ξενοδοχείων και σε πολλά ακόμα. Προς το παρόν έμεινε έξω από την ευφάνταστη οικονομική πολιτική των ηγετών μας η φορολόγηση του… πηδήματος. Ίσως γιατί ξέρουν πως οι ερωτικές επιθυμίες του λαού μειώνονται συνεχώς, άρα τα έσοδα θα ήταν σχεδόν μηδενικά. Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία μπαίνει σε μια νέα πραγματικότητα, εισπράττοντας το αντίτιμο του ψεύδους.

Το ψεύδος είναι το αντίθετο της αλήθειας. Δηλαδή αυτά που είχαν γίνει σημαία διεκδίκησης της εξουσίας, ότι δηλαδή κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη, 13^η σύνταξη και άλλα πολλά που αποσιωπούνται, δεν ανήκουν στον χώρο της αλήθειας. Λογικά ανήκαν στην γλώσσα του ψεύδους. Πιο κυνική ομολογία δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Προς γνώση και συμμόρφωση όσων την Κυριακή των όποιων εκλογών επιλέγουν τον καναπέ αντί της κάλπης. Έτσι ψυχρά ας μοιραστεί η ευθύνη.

Ας μην έχουμε αυταπάτες, όπως πιθανόν είχε το σχήμα που μας κυβερνά, κατά παράδρομη ομολογία του πρωθυπουργού. Για το αν προστέθηκε στο πολιτικό λεξιλόγιο ακόμα μια λέξη – σύμβολο, η λέξη «κόφτης» η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά και μόνο 153 βουλευτές και όλους όσοι επέλεξαν να τους στηρίξουν ως εκπροσώπους στη Βουλή στις τελευταίες εκλογές. Αυτοί οι ψηφοφόροι ενέκριναν ως σωστές τις οικονομικές πολιτικές της κυβέρνησης των μηνών από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι και τις εκλογές του Σ/μβίου του 2016. Δηλαδή ενέκριναν την εποχή της μη αλήθειας, αφού κατά τον πρωθυπουργό η εποχή της αλήθειας ξεκινά από την τελευταία Κυριακή κατά την οποία οι 153 βουλευτές συμφώνησαν σε όλα όσα θα μας έρθουν. Οποία ψυχοπάθεια…

Επιστρέφω στο «πλέον» και αναρωτιέμαι αν αυτό εγκαινιάζει μια νέα εποχή, αν ισχύει και σε άλλες δραστηριότητες της πολιτικής διαδικασίας με την οποία η κυβέρνηση εξουσιάζει τον τόπο; Αν δηλαδή «πλέον» θα πρέπει να υιοθετήσουμε το πολιτικό ύφος του υπουργού κ. Πολάκη, που δηλώνει πως «Έπρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη, αλλά κράτησα την ψυχραιμία μου!»

Αναρωτιέμαι αν ένιωσε ή όχι δυσάρεστα ο αρχηγός του; Κι αν ένιωσε δυσάρεστα πώς να αντέδρασε; Είναι δυνατόν να δηλώνει ο κ. Τσίπρας πως είναι «ιστορική ανάγκη να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας» και να μην γνωρίζουμε την αλήθεια για το πώς αντέδρασε πληροφορούμενος το περιστατικό;

Δυστυχώς η γλώσσα της αλήθειας είναι άλλη. Είθε κάποτε οι Έλληνες πολίτες ν’ αντιληφθούν το κακό που ως καρκίνος απειλεί να καταστρέψει πλήρως το κοινωνικό σώμα. Είθε ν’ αντιληφθούν πως η γλώσσα της αλήθειας που επικαλείται ο κ. πρωθυπουργός δεν είναι παρά η ξύλινη γλώσσα της προπαγάνδας, που δεν αφηγείται παρά ένα τεράστιο τίποτα.

Μ’ αυτό το τίποτα θα σερνόμαστε και με όσα δεινά σέρνονται πίσω του. Η συνέχεια θα γραφεί στις τσέπες του καθενός μας…

Άγγελος Πετρουλάκης