Αηδία χωρίς πάτο…

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στη Larissa net την 1η Απριλίου 2016)

Το ζήσαμε κι αυτό… Ό,τι πιο εμετικό θα μπορούσε να συμβεί. Δυο ώριμοι πολιτικοί άνδρες, δηλαδή με ιδιαίτερα μακρόβια πορεία στην πολιτική σκηνή, ο εις υπουργός και ο έτερος με σημαντική υπουργική εμπειρία, ο μεν και αρχηγός πολιτικού κόμματος, ο δε κορυφαίο στέλεχος κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα επί σειρά ετών. Καμμένος και Βενιζέλος τα ονόματα…

Αν η αναμέτρηση και το ύφος της λεκτικής σύγκρουσης είχε λάβει χώρα σε καφενείο είμαι σίγουρος πως θα είχε κληθεί η αστυνομία. Θα είχαν υποβληθεί μηνύσεις για εξυβρίσεις και θα είχαν οδηγηθεί στο αυτόφωρο. Όμως ήταν στο Κοινοβούλιο. Που δυστυχώς έχει υποπέσει σε χαρακτήρα και του πλέον ρυπαρού καφενείου.

Αυτά ως προς την ουσία του θέματος. Γιατί, εν τέλει, διαφθορά και διαπλοκή αποδεικνύονται περιτύλιγμα της πολιτικής ζωής. Η ουσία είναι το ήθος. Χωρίς ήθος ο πολιτικός άνδρας είναι ευάλωτος και στην διαπλοκή και στην διαφθορά.

Βεβαίως δεν είναι η πρώτη φορά που η Βουλή γίνεται χώρος λεκτικών συγκρούσεων που παραβιάζουν την έννοια της ευπρέπειας και του αλληλοσεβασμού. Απλά, ως αφελής, πίστευα ότι τόσο η κρισιμότητα της εποχής, όσο και η πολιτική ενηλικίωση, θα είχαν διδάξει στους πολιτικούς άνδρες πως χωρίς να συζητούμε ήσυχα και απλά – όπως έγραψε ο Γ. Ρίτσος – λύση δεν βρίσκουμε ούτε στα απλά, ούτε στα κορυφαία προβλήματα. Και το πρόβλημα της Διαφθοράς, όπως και αυτό της Διαπλοκής είναι από τα κορυφαία της ελληνικής σήψης, τα πλέον κορυφαία της κατάντιας μας, αυτά που θα οδηγήσουν στον θάνατο της χώρας.

Εγωπαθείς, εκδικητικοί, μοιραίοι. Βουτηγμένοι στη λάσπη, στην απύθμενη κόλαση της υστεροβουλίας. Αυτά επιβεβαίωσαν στην τελευταία ‘‘συζήτηση’’ της Βουλής οι παραπάνω άνδρες και αρκετοί ακόμα, που οι φωνές τους, κραυγές ύβρεων, δημιούργησαν πολεμική ατμόσφαιρα.

Με τον κώδικα δεοντολογίας της Βουλής πλήρως απόντα. Με τον Πρόεδρο της Βουλής σε ρόλο χλιαρού και αποτυχημένου διαιτητή, με τον Πρωθυπουργό να χαμογελά, έστω πικρά, με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων άναυδους.

Τι κρίμα.

Το μόνο που ένιωσα ήταν μια απύθμενη αηδία.

Που βέβαια ήρθαν να την γιγαντώσουν τα όσα ειπώθηκαν.

Όλα ρυπαρά. Ούτε το ελάχιστο ελπιδοφόρο. Με πρώτον και χειρότερον τον πρόεδρο της Κυβέρνησης που είρων και προκλητικός απέφυγε κάθε αυτοκριτική, προσφέροντας την ευλογία του ακόμα και σε πράξεις οφθαλμοφανούς διαφθοράς και κραυγαλέας διαπλοκής. Θα περίμενα από έναν νεαρό πρωθυπουργό να καταθέτει κάθε αλήθεια και να σηκώσει στους ώμους του λάθη και ευθύνες, υποσχόμενος για νέα αντίληψη πολιτικής δράσης.

Από την άλλη πλευρά παρακολούθησα το Βατερλώ δυο επίσης νέων πολιτικών αρχηγών, του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Φώφης Γεννηματά. Και οι δυο τους ανέλαβαν την αρχηγεία των κομμάτων τους, κληρονομώντας από τους προκατόχους τους και όλα τα ανομήματα εκείνων. Η προίκα τους δεν έχει μόνο ιστορικά πεπραγμένα που πήγαν τον τόπο ένα βήμα μπροστά. Έχει και όλα εκείνα, που στελέχη και μέλη των κομμάτων τους, είχαν διαπραγματευθεί στο σκοτάδι. Είναι πλέον υποχρεωμένοι να απολογούνται για τον όποιον Τσοχατζόπουλο και τον όποιον Παπασταύρου, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Δέσμιοι και οι δυο του παρελθόντος των κομμάτων τους πάσχιζαν να φωτίσουν τις αντίπαλες μαύρες πλευρές, χωρίς να μπορούν ν’ αποδείξουν ότι οι δικές τους πλευρές είναι λευκές. Και τα δυο κόμματα μοιράστηκαν την εξουσία από το 1974 μέχρι το 2015. Σαράντα ολόκληρα χρόνια συνομιλούσαν με οικονομικούς παράγοντες, με εκδότες, με συνδικάτα, με κομματάρχες, με πατρώνες. Οι νέοι αρχηγοί θα έπρεπε να στήσουν λαιμητόμους και να είχαν αποκεφαλίσει εκατοντάδες στελέχη και ίσως χιλιάδες παρατρεχάμενους. Ούτε συνέβη κάτι τέτοιο, ούτε θα μπορέσει να συμβεί. Άρα, δεν θα μπορέσουν να εκπληρώσουν την ευαγγελική ρήση ‘‘ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω’’. Και ο βάλτος θα απλώνεται.

Ήταν ένα ολόπικρο βράδυ, τελικά. Το μόνο που αποκόμισα ήταν πως δεν θ’ αλλάξει ποτέ αυτός ο τόπος. Πάντα θα υπάρχουν υπουργοί που θα εκτελούν βρόμικες επιθυμίες και εντολές ισχυρών παραγόντων, πάντα θα υπάρχουν πρωθυπουργοί που θα αδυνατούν να παραδεχτούν λάθη ή αστοχίες και θα έχουν ως αντίλογο το ‘‘κι εσείς τα ίδια και χειρότερα κάνατε…’’. Πάντα θα υπάρχει το ‘‘δικό μας – δικό σας’’, όπως θα υπάρχουν και οι υπόγειες διαδρομές μέσα από τις οποίες το δημόσιο χρήμα θα κατευθύνεται σε τσέπες σκοτεινές κι αμαρτωλές. Γιατί εν τέλει η αλήθεια είναι μια και αδιάψευστη: Όλα για το χρήμα, γίνονται. Το εύκολο, το άφθονο, το ρυπαρό χρήμα.

Ήταν σχεδόν τρεις μετά τα μεσάνυχτα όταν έκλεισα την τηλεόραση. Έμεινα να κοιτάζω τις σημειώσεις που κρατούσα τόσες ώρες. Σχεδόν θυμωμένος τράβηξα πάνω τους ένα τεράστιο ‘‘Χ’’. Ξαναπήρα την πένα μου. Ένιωθα πως κάτι έλειπε για να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Μια λέξη έστω. Την έγραψα: Αηδία…

Άγγελος Πετρουλάκης