Το μαύρο χιούμορ

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

(Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 22/5/2015)

Ήταν ενθουσιώδεις εκείνες οι συγκεντρώσεις με τον όμορφο νεαρό αρχηγό χωρίς γραβάτα σε ρόλο επαναστάτη με άπειρες αιτίες για το όφελος του βασανισμένου λαού. Το όνομά του: Αλέξης Τσίπρας, ετών 41.

Στον αντίποδά του ένας άχρωμος ηγέτης να υποστηρίζει πως δεν πρέπει να χαθούν οι θυσίες ενός λαού που μάτωσε. Το όνομά του: Αντώνης Σαμαράς, ετών 64.

Οποία ηλιθιότης: Θυσίες ενός λαού που μάτωσε. Γιατί άραγε να ματώσει ο λαός; Γιατί να μη ματώσουν μόνο οι προνομιούχοι, αυτοί που οδηγούν τις Πόρσε, αυτοί που δίνουν πάρτι με εκατοντάδες καλεσμένους γύρω από τις πισίνες των σπιτιών τους στη Μύκονο και αλλού, αυτοί που για ν’ αγοράσουν μια τσάντα παίρνουν το αεροπλάνο για το Μιλάνο, αυτοί που ξεχειμωνιάζουν την Ελβετία και ξεκαλοκαιριάζουν στα σκάφη τους διασχίζοντας το Αιγαίο;

Και ο ματωμένος λαός, μέσα στην απόγνωση, αποφάσισε: Στον αγύριστο! Πάρε την αναποτελεσματικότητά σου και τράβα στο σπιτάκι σου. Να σε παρηγορούν οι βουλευτές που σε στήριξαν και ηδονίζονται να περπατούν με σκυμμένο κεφάλι. Ας σε χαίρονται αυτοί και ας συνεχίσουν να σε προσκυνούν, αφού δεν βρίσκουν έναν καλύτερο ανάμεσά τους να δώσει νέα πνοή στα προσδοκώμενα και να προχωρήσει σε ανατροπές.

Έτσι ο νέος και όμορφος αρχηγός κατήγαγε νίκη λαμπρά. Για να σκίσει τα μνημόνια, για να ξαναδώσει την αξιοπρέπεια στο λαό, για να στείλει στη φυλακή όσους παρανόμησαν, για να ξαναφτιάξει την υγεία, για ν’ ανορθώσει μια ξεχαρβαλωμένη παιδεία, για ν’ αποκαταστήσει το αίσθημα της ασφάλειας, για να καταργήσει τους άδικους φόρους, για να γραπώσει τους φοροφυγάδες, για ν’ αποκαταστήσει τις λεηλατημένες συντάξεις, για να θωρακίσει το ασφαλιστικό και να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη της ανεργίας.

Ως ηγέτης μοίρασε ρόλους και ευθύνες. Διόρισε «στρατηγούς». Να ριχτεί ο καθείς στον τομέα τους και ν’ ανατρέψει τα δεδομένα. Έτσι ώστε να ξημερώσει μια νέα ημέρα στη χώρα…

Όμως… Όμως…

Εκατό μέρες μετά, ο ευγενής κ. Αλέξης Μητρόπουλος, που ίσως έχει ρεκόρ τηλεοπτικών εμφανίσεων την τελευταία δεκαετία, δηλώνει πως «είχαμε υπερβάλει στην προεκλογική περίοδο», ενώ ταυτόχρονα αναζητά στο λεξιλόγιό του λέξεις ελάχιστα αιχμηρές έτσι ώστε να μην αναγκαστεί να ομολογήσει πως τότε, δηλαδή, προεκλογικά, λέγαμε και κανένα αστείο, ή μάλλον πολλά αστεία κι εσείς, αντί να γελάτε, μας παίρνατε στα σοβαρά…

Εκατό μέρες μετά, το ατίθασο άτι της παράταξης, η μαχητικότατη μέχρι παρεξηγήσεως κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, απαντά σε ερώτηση δημοσιογράφου της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ για το γεγονός πως τελικά το μνημόνιο ακόμη δεν έχει καταργηθεί μ’ ένα νόμο, όπως είχε εξαγγείλει η κυβέρνηση προεκλογικά, πως η κατάργηση με ένα νόμο αποτελούσε ένα "σχήμα λόγου" που ειπώθηκε για να καταδείξει την αντιδημοκρατική στάση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου.

Εκατό μέρες μετά, όσοι διαθέτουν μνήμη χαμογελούν ολόπικρα. Ξέρουν πως σχεδόν όλα ήταν ένα άσχημο αστείο, ένα μαύρο χιούμορ, ένας εμπαιγμός από ανθρώπους που είχαν κατασκευάσει το δικό τους κόσμο, τον ανύπαρκτο, χωρίς να προβληματιστούν αν έχουν δικαίωμα να χαρίσουν απατηλές ελπίδες στους ήδη χαροκαμένους…

Εκατό μέρες μετά, η Ελλάδα (ποια Ελλάδα;) παραληρεί στην Πάολα και το Μαζωνάκη, ταπεινώνεται και προσεύχεται στα περιφερόμενα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας, συμπαρίσταται στο Σάββα Ξηρό. Η δε κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, θυμίζοντας κάποιον παλιότερο πολιτικό ονόματι Δροσογιάννη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει λεκτική αντιπαράθεση με ανώτατο αξιωματικό της Αστυνομίας (ευτυχώς αυτή δεν χαστούκισε όπως εκείνος τον τροχονόμο) για τα μέτρα τάξης που έχουν ληφθεί προκειμένου διαμαρτυρόμενοι να μην προσεγγίζουν τη Βουλή. Η κ. Κωνσταντοπούλου φαίνεται πως αγνοεί ότι τις αποφάσεις δεν τις παίρνει ο αστυνομικός υποδιευθυντής, αλλά ο φυσικός του προϊστάμενος, δηλαδή ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο πολιτικός του προϊστάμενος, ο υπουργός δηλαδή. Η κ. Κωνσταντοπούλου, δηλαδή, είτε γράφει στα παλιά της παπούτσια το συνάδελφό της και συναγωνιστή της πολιτικό, είτε επιθυμεί να προκαλεί θεσπίζοντας έναν δικό της κώδικα συμπεριφοράς, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου καπετανάτου. Όπως και να έχει το πράγμα κυβερνητική τοποθέτηση δεν υπήρξε. Κανείς κυβερνητικός δεν ασχολήθηκε με το περιστατικό, όπως πιθανότατα να είχε συμβεί αν ασθενούσε από ευκοιλιότητα κάποιος από τους αδελφούς Ξηρού.

Εκατό μέρες μετά ο συμπαθής κ. Λαπαβίτσας αναλύει λεπτομερώς τα οφέλη του λαού από πιθανή επιστροφή στη δραχμή, μένοντας συνεπής στις προεκλογικές του θέσεις, που όμως ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες στις εξαγγελίες του εκφραστή της κομματικής πεποίθησης, δηλαδή στο «θέλουμε την Ελλάδα στην Ευρώπη και στο ευρώ». Η δική μου απορία συνίσταται στο εξής: Γιατί οι ιθύνοντες του κόμματος δεν διαχώρισαν εξ αρχής στο κόμμα σε «ΣΥΡΙΖΑ του ευρώ» και «ΣΥΡΙΖΑ της δραχμής», όπως κάποτε είχε διαχωριστεί το Κ.Κ.Ε. σε «εξωτερικού» και «εσωτερικού»;

Εκατό μέρες μετά, τα λουκέτα μεγαλώνουν τη λίστα των ναυαγισμένων επιχειρήσεων, ο κ. Βαρουφάκης δηλώνει μοναχικός επαναστάτης εξ αιτίας της αντισυμβατικότητάς του, η κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου χαμογελά για τις λύσεις που έδωσε στο μεταναστευτικό…

Αν όλα αυτά δεν ανήκουν στο χώρο του μαύρου χιούμορ, άραγε πού ν’ ανήκουν;

Άγγελος Πετρουλάκης