Breaking News

Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς Ανάσταση



Μονολογώντας

Εάν η χώρα βρισκόταν σε ανθηρή οικονομική κατάσταση και δεν απειλούνταν από ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή, θα μπορούσε να ήταν ένα ευχάριστο θέαμα του Θεάτρου Σκιών, με τον Καραγκιόζη πρωταγωνιστή και τους άλλους γνωστούς συμπρωταγωνιστές Μπάρμπα Γιώργο, Κολλητήρι, Χατζαβάτη, Μορφονιό κ.λπ. Και όλοι θα διασκεδάζαμε. Όμως η χώρα ανασαίνει θάνατο και ελάχιστοι έχουν διάθεση να παρακολουθήσουν Θέατρο Σκιών.
Όμως αυτό συνεχίζει να δίνει καθημερινά τις παραστάσεις. Με το υπουργείο Προστασίας (;) του πολίτη να πηγαινοέρχεται από το Εσωτερικών στο Δικαιοσύνης και από το Δικαιοσύνης στο Εσωτερικών, με την Βίκυ Σταμάτη να μετατρέπεται σε θύμα της κρατικής αναλγησίας, με το Σάββα Ξηρό να μετασχηματίζεται σε ήρωα της δημοκρατίας εκφράζοντας την αντίσταση στο Κεφάλαιο, με τους φοροφυγάδες της κυβερνητικής παράταξης να ενδύονται τη θυματοποίησή τους και με πολλά ακόμα τραγελαφικά επεισόδια της βραχύβιας κυβερνητικής θητείας του συμπαθούς ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, όπως τόνισε ο επίσης συμπαθής συντοπίτης Λαζόπουλος, που ανέλαβε επίσημα ρόλο υπερασπιστή της νέας Κυβέρνησης, ας μην απαιτούμε από μια κυβέρνηση τριών μηνών να βάλει σε τάξη οικονομικά παραστρατήματα σαράντα ετών. Σύμφωνοι. Όμως σοβαρότητα να μην απαιτούμε; Να μην απαιτούμε ήρεμες νύχτες χωρίς πυρπολημένα αυτοκίνητα; Να μην απαιτούμε σεβασμό για τα δημόσια κτήρια; Να μην απαιτούμε αποτελεσματική αστυνομία; Να μην απαιτούμε την εφαρμογή των νόμων; Να μην απαιτούμε μια ομοφωνία; Να μην απαιτούμε ένα κόσμιο Κοινοβούλιο; Και γι’ αυτά χρειάζεται χρόνος;
Αναλογίζομαι τι θα επινοήσει να πει ως υπερασπιστής ο Λ. Λαζόπουλος κάποιους μήνες αργότερα, όταν τα ολισθήματα θα αυξηθούν και όταν θα ζούμε νέα ήθη και νέες πολιτικές. Πιθανόν να καταλάβει πως πάντα η Τέχνη είναι απέναντι από την Εξουσία, για να μπορεί να την κρίνει και να αποδίδει Δικαιοσύνη. Όχι τη δικαιοσύνη των δικαστών, αλλά τη Δικαιοσύνη της Ιστορίας. Αυτή που καταδικάζει στις συνειδήσεις των ανθρώπων και που αναθεματίζει πρόσωπα και καταστάσεις.
Βέβαια υπάρχει και μια άλλη δικαιοσύνη, αυτή των πολιτικών, που έρχεται να επικροτήσει τα ανομήματά τους. Είναι αυτή που θέσπισε την ασυλία, την παραγραφή και όποια άλλα τερτίπια για να «τη βγάζουν καθαρή» και εκ του ασφαλούς να μηχανεύονται διαπλοκές, συντηρώντας το δάσος της διαφθοράς. Σχεδόν αθώος παραδόθηκε στην κοινωνία του τ. υπουργός Παπακωνσταντίνου για την αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ. Ευτυχώς που στη θέση του δε δίκασαν κάποιον κλητήρα του υπουργείου του. Τώρα, πώς γίνεται και εξαφανίστηκαν ονόματα συγγενών του και όχι κάποια άλλα άγνωστά του ονόματα, αυτό είναι άλλη ιστορία. Διαμαρτύρεται η αντιπολίτευση για την εξεταστική. Γιατί; Έχει κάτι να φοβηθεί; Υπήρξαν παράνομες ενέργειες που δεν πρέπει ν’ αποκαλυφθούν, λάθος χειρισμοί που πρέπει να συγκαλυφτούν. Και ναι, να φτάσει και μέχρι το 1981. Γιατί να μην φτάσει; Θα ανοίξει πληγές; Δεν δικαιούται ο Έλληνας να γνωρίζει ποιοι συνέργησαν στην καταστροφή του μέλλοντός του; Τα αδικήματα σίγουρα παραγράφονται, η αλήθεια όμως δεν παραγράφεται. Μόνο στο 1984 του Όργουελ οι μηχανισμοί του Μεγάλου Αδελφού έσβηναν και ξανάγραφαν την αλήθεια και την ιστορία. Στις Δημοκρατίες η αλήθεια πρέπει ν’ αποκαλύπτεται. Και αυτό πρέπει να το υπερασπίζονται όλοι οι πολιτικοί, γιατί υπερέχει της κομματικής σκοπιμότητας. Ή, τουλάχιστον, πρέπει να υπερέχει.
Δυστυχώς στη χώρα μας οι πληγές είναι πολλές και αθεράπευτες. Το πολιτικό σύστημα νοσεί σοβαρά εκ των έσω και αυτό το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους μας οι ίδιοι οι πολιτικοί, απλά δεν το ομολογούν. Καταγγέλλουν μόνο ό,τι αφορά τους αντιπάλους. Και πάλι όχι όλα. Όχι κι εκείνα που τα συναντούν και στους δικούς τους κομματικούς σχηματισμούς. Κι επιδίδονται σε κοκορομαχίες. Ως να μη γνωρίζουν τι σημαίνει αξιοπρέπεια, ως να έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιό τους το ήθος.
Εν τω μεταξύ η Ελλάδα βολοδέρνει. Η αγορά στενάζει. Η ανεργία συνεχίζει ν’ αυξάνεται. Οι επενδύσεις παραμένουν άπιαστη επιδίωξη. Ο κρατικός μηχανισμός διαλύεται ακόμα περισσότερο. Η αμηχανία των πολιτών μετατρέπεται σε απόγνωση. Ο εκφυλισμός των μέσων ενημέρωσης μεγαλώνει. Τίποτα το αισιόδοξο στον ορίζοντα. Η δική της Μεγάλη Εβδομάδα δεν φαίνεται να συναντά την Ανάσταση.
Το ανισόρροπο είναι ότι το αν η Ελλάδα βολοδέρνει, το αν η αγορά στενάζει, το αν η ανεργία συνεχίζει ν’ αυξάνεται, το αν οι επενδύσεις παραμένουν άπιαστη επιδίωξη, το αν ο κρατικός μηχανισμός διαλύεται ακόμα περισσότερο, το αν η αμηχανία των πολιτών μετατρέπεται σε απόγνωση, δεν απασχολεί τη νέα κυβέρνηση. Αυτή ετοιμάζεται να γιορτάσει το Πάσχα ως ημέρα απελευθέρωσης. Από τι άραγε;
Έτσι για να γελοιοποιείται και το δραματικό στοιχείο του παραλογισμού.

Άγγελος Πετρουλάκης
(Δημοσιεύθηκε στη Λάρισα νετ στις 10-4-2015)

Δεν υπάρχουν σχόλια