Με τα ώτα στους 18ρηδες…

Μονολογώντας / Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 27-2-2015

Ένας μήνας μετά την Κυριακή των εκλογών είναι αρκετός χρόνος για να δούμε νηφάλιοι και απαλλαγμένοι από πάθη τη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης.

Θα πρέπει όλοι ν’ αναγνωρίσουμε ότι τα περί σχισίματος του μνημονίου, τ’ απαξιωτικά για εταίρους συνθήματα, οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί ήταν αντιπολιτευτικές λεκτικές κορώνες, άρα ρητορική δημαγωγία.

Και σωστά. Γιατί αν πραγματοποιούνταν οι δημαγωγικές ρητορικές σαφώς και θ’ αναζητούσαμε όλοι μας μιαν άλλην Ανατολή για να επαληθεύσουμε ό,τι κάποτε μας καταλόγισε ο Χάντιγκτον.

Προσωπικά θεωρώ μέγιστο λάθος όλες αυτές τις αντιπολιτευτικές ρητορικές. Ο πολιτικός οφείλει να έχει ήθος και το ήθος το ορίζει πρώτα η αλήθεια.

Θα ήταν ηθικό να διαλαλήσει ότι «θα κάνουμε όσα μπορέσουμε, όταν μπορέσουμε. Αλλά ό,τι και να κάνουμε θα διέπεται από διαφάνεια, αξιοκρατία και κοινωνική αλληλεγγύη».

Θα είχαν συμβάλλει και στη θεμελίωση μιας πολιτικής ωριμότητας, γιατί ούτως ή άλλως όσοι εκπροσωπούσαν το παλιό είχαν «αυτοκτονήσει».

Γιατί είχαν «αυτοκτονήσει»;

Γιατί οι κύριοι με τις γραβάτες και το ύφος του αλάθητου Πάπα είχαν γνωμοδοτήσει για τις ζωές των άλλων.

Γιατί οι κύριοι με τις γραβάτες και τα λιμαρισμένα νύχια είχαν γνωμοδοτήσει για τις αντοχές των άλλων.

Γιατί οι κύριοι με τις γραβάτες και τ’ απαλά δάχτυλα, χωρίς ποτέ τους να έχουν κάνει βιομηχανικοί εργάτες, αποφάσισαν για τους εργάτες.

Γιατί οι κύριοι με τις γραβάτες και τα παχυλά κρατικοδίαιτα πορτοφόλια, χωρίς ποτέ τους να έχουν σηκώσει στην πλάτη τον κουβά με το τσιμέντο ή χωρίς ποτέ τους να βγουν απ’ τ’ άγρια χαράματα στη στάση του λεωφορείου που θα τους μετέφερε σε νταμάρια και σε ανήλια υπόγεια, γνωμοδότησαν για τις τσακισμένες ζωές των φτωχών.

Γιατί οι κύριοι με τις γραβάτες και τις βαρύγδουπες γνωμοδοτήσεις, χωρίς ποτέ τους να βγουν στις λαϊκές για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, χωρίς ποτέ τους να περιμένουν στην ουρά για το επίδομα ανεργίας ή για μια υπογραφούλα του Ι.Κ.Α., χωρίς ποτέ τους να θαλασσοπνιχτούν ως λοστρόμοι, αποφάσισαν να πληγώσουν τους αδύναμους.

Γιατί οι κύριοι που ποτέ δεν ένιωσαν τα πόδια τους μουδιασμένα ως σερβιτόροι, που ποτέ δεν χρειάστηκε να καπνίσουν ένα τσιγάρο στα δυό, που δεν άκουσαν ποτέ το παιδί τους να ρωτά: «Εμείς γιατί δεν έχουμε λεφτά, μπαμπά;», που ποτέ δεν είδαν τα πόδια της γυναίκας τους πρησμένα απ’ τη φλεβίτιδα μετά από ώρες ορθοστασίας στη βιοτεχνία, είπαν: Το ασφαλιστικό πεθαίνει, το κράτος δεν στάθηκε ικανό να εμποδίζει την εισφοροδιαφυγή, δεν στάθηκε ικανό να εξυγιάνει τη δημόσια διοίκηση.

Γι’ αυτά και για άλλα πολλά είχαν «αυτοκτονήσει» πολιτικά.

Και κάθε δημαγωγία ήταν περιττή.

Ακόμα και στους εσωκομματικούς διαδρόμους.

Πρόγραμμα χρειαζόταν. Σεμνότητα. Ξεκάθαρες θέσεις.

Η πραγματικότητα αποδεικνύει όμως πως  δεν είχαν πρόγραμμα διακυβέρνησης. Δεν είχαν τις λύσεις στην τσέπη τους. Αναλώνονταν στις αντιπολιτευτικές αψιμαχίες.

Τώρα, λένε, πως δίνουν μάχες... Τώρα, λένε, πως θα αλλάξουν πολλά… ΕΙΘΕ…

Θα τους ευγνωμονούν οι νέες γενιές.

Και τις νέες γενιές δεν αντιπροσωπεύει ούτε ο κ. Γλέζος, ούτε ο κ. Θεοδωράκης, ούτε ο κ. Λαφαζάνης. Κάποιοι θα πρέπει να πάρουν την ευθύνη και να συνομιλήσουν με νέους από 18 ως και 30 χρονών. Μόνο μ’ αυτούς. Σ’ αυτούς να κάνουν τα γκάλοπ. Για τον κ. Γλέζο και τον κ. Θεοδωράκη ας κάνουν αγάλματα, προτομές, ας δώσουν σε δρόμους τα ονόματά τους. Ούτως ή άλλως οικονομικό πρόβλημα δεν έχουν, για να αναλάβει η πολιτεία και τη σίτισή τους. Ας τους δώσουν τίτλους τιμής. Αλλά ας ακούσουν τα όνειρα των νέων.

Διαφορετικά, πολύ πριν πληρώσουν οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι την ανευθυνότητά τους και την αμετροέπειά τους, θα έχει πληρώσει πολλά περισσότερα ο πολίτης που δεν ευθύνεται για κάτι, αλλά πάντα πληρώνει αυτός τα εγκληματικά σφάλματα της εξουσίας.

Τα δεινά είναι πλέον και πελώρια και πολυπληθή.

Καιρός να περάσουμε απέναντι και πούμε αλήθειες. Γιατί δεν μας αξίζει αυτή η μοίρα και γιατί ούτε όλοι μαζί φάγαμε, ούτε όλοι μαζί κυβερνήσαμε. Αυτοί κυβέρνησαν, αυτοί τα έφαγαν. Εμείς ξυπνούσαμε χαράματα και καταθέταμε τον ιδρώτα μας σ’ έναν κρατικό μηχανισμό που οι ίδιοι τον σκούριασαν και τον διέλυσαν. Εμείς στις γιορτές χαιρόμασταν το διαφορετικό και ονειρευόμασταν το καλύτερο. Ούτε κλέβαμε, ούτε εξαπατούσαμε. Αυτοί έστηναν ψεύτικα διαγγέλματα σε ξύλινες γλώσσες. Αυτοί μιλούσαν για ειρήνη, δικαιοσύνη, δημοκρατία. Ακόμα και τον Λόγο του Θεού διαπόμπευαν με τη συμπεριφορά τους. Οι χυδαίοι, που μας τα πήραν όλα και τώρα μιλούν για την Πατρίδα…

Δεν άξιζε αυτής της τύχης η ελληνική κοινωνία, ακόμα κι αν θεωρηθεί συν-υπεύθυνη των δεινών. Και τούτο γιατί η πάσχουσα σήμερα ελληνική κοινωνία δεν είναι αυτή που συντέλεσε δραστικά στη διάλυση του κράτους, αλλά ένα άλλο κομμάτι της, που παραμένει ατιμώρητο, έχοντας διασφαλίσει για τον εαυτό του την ευμάρεια. Όλοι όσοι πήραν μέρος σ’ αυτό το φαγοπότι, όλοι όσοι με άφρονες δράσεις διέλυσαν την οικονομία, μένουν μακριά από τις περικοπές, μένουν μακριά από την ανασφάλεια και δεν τους αγγίζει ούτε στο ελάχιστο η ανεργία ή η εξαθλίωση που αντιμετωπίσουν χιλιάδες συνταξιούχοι. Αυτοί έχουν εξασφαλισμένα αυτά που θα τους χρειαστούν για να σχεδιάζουν το μέλλον τους με αισιοδοξία.

Η οδύνη αφορά τους αδύναμους, τους μισθοσυντήρητους, τους βιοπαλαιστές. Αφορά αυτούς που δεν λάδωσαν και δε λαδώθηκαν, που δεν υπήρξαν λαμόγια, που δεν έκλεψαν, που δεν πήραν μίζες, που σεβάστηκαν τους θεσμούς, που πίστεψαν τα όμορφα λόγια, που τίμησαν τον νόμο. Αυτοί είναι τα θύματα.

Όσα «στοιχήματα» κι αν μπήκαν, όλα έχουν χαθεί κι έχει μείνει μόνη της η έπαρση των ανθρώπων που κατά καιρούς θέλησαν να υποδυθούν τον ρόλο του σωτήρα. Ας μη χαθεί ακόμα ένα.

Άγγελος Πετρουλάκης