Ανηθικότητας το ανάγνωσμα - 1

Μονολογώντας / Δημοσιεύθηκε στην έντυπη Larissa net στις 6-3-2015.

 

Τούτη τη φορά είχα αποφασίσει να μην εστιάσω στην Πολιτική. Ήθελα να γράψω κάτι για την Άνοιξη, κάτι για τα ελπιδοφόρα μαρτιάτικα πρωινά, για την προσδοκία κάποιων αισιόδοξων ημερών.

Όμως ένα δημοσίευμα της ηλεκτρονικής εφημερίδας «lifo» για τα κρατικά αυτοκίνητα με θύμωσε, ξανά. Στο δημοσίευμα γίνεται λόγος και για τις δυο BMW που μόνο η αγορά τους στοίχησε 1.500.000 ευρώ. Και οι δύο είχαν αγοραστεί επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου, διευκρινίζεται στο δημοσίευμα.

Ποιο το πρόβλημα για μια κυβέρνηση που υποστήριζε πως «λεφτά υπάρχουν»; Και γράφω «Κυβέρνηση» και όχι Γιώργος Παπανδρέου, γιατί το σύνθημα αυτό το στήριξαν στην προεκλογική καμπάνια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όλοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι, κάποιοι από τους οποίους εξελέγησαν βουλευτές και στη συνέχεια κάποιοι υπουργοποιήθηκαν και έγιναν «Κυβέρνηση». Κανείς δεν παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την αγορά τους. Σε όλους βόλευε η βουλευτική αποζημίωση. Τους μάγκες να έκαναν;

Κάποιοι θα μιλήσουν για την υποχρέωση που έχει η Πολιτεία να εξασφαλίζει την ασφάλεια και προστασία των θεσμικών προσώπων.

Κι εγώ ρωτώ: Μήπως το δικαίωμα των πολιτών στη ζωή και στην αξιοπρέπεια είναι πιο πάνω από τα δικαιώματα των θεσμικών προσώπων στην πολυτέλεια και την «ασφάλεια» όπως κάποιοι την εννοούν; Αυτήν την «ασφάλεια» δεν την εξασφαλίζει η ατελείωτη σειρά των αστυνομικών που πληρώνονται από τον Έλληνα φορολογούμενο; Και στο κάτω - κάτω της γραφής οι κύριοι αυτοί πριν πολιτευτούν δεν ήξεραν ότι σε περίπτωση υπουργοποίησης πιθανόν ν’ αναλάμβαναν και κάποιο ρίσκο για την ασφάλειά τους;

Όμως το δημοσίευμα έκανε λόγο και για άλλα πολλά, ενδεικτικά του μπάχαλου που επικρατεί στη δημόσια διοίκηση. Αναφέρει πως «Το καλοκαίρι του 2013, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΔΙΜΗΔ) πήρε πρωτοβουλία να δημιουργήσει Μητρώο Κρατικών Αυτοκινήτων, με σκοπό να καταγραφούν όλα τα οχήματα του Δημοσίου. Κάτι όμως που δεν ευοδώθηκε, τουλάχιστον μέχρι την ημέρα αλλαγής της ηγεσίας του υπουργείου». Παράλογο;

Ανήθικο, θα υποστήριζα. Γιατί δεν γίνεται κάποιες εκατοντάδες υπάλληλοι που θα μπορούσαν με λίγες μέρες ενασχόλησης να περαιώσουν την καταγραφή να μην το έχουν κάνει και να μην έχει κανείς τους ελεγχθεί.

Και με ποιο δικαίωμα στην εποχής της καθολικής πτώχευσης να υπάρχουν πρόσωπα που δικαιούνται αυτών των ευεργετημάτων; Δεν θα ήταν ηθικότερο τα αυτοκίνητα να είναι των υπηρεσιών και όχι των προσώπων, που σημαίνει ότι κάθε αυτοκίνητο να εξυπηρετεί ανάγκες περισσότερων του ενός προσώπου;

Πολλά θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει. Όμως για τους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου και πιο συγκεκριμένα των κυβερνήσεων που διαφέντευαν τον τόπο ήταν πιο εύκολο να κόψουν από 100 ευρώ σε κάθε σύνταξη, παρά να στρωθούν κάποιοι απ’ αυτούς γύρω από ένα τραπέζι και να επιχειρήσουν τον εξορθολογισμό του δικαιώματος χρήσης κρατικού αυτοκινήτου. Μήπως αυτοί θα πεινούσαν; Αυτοί παρ’ όλες τις μειώσεις, βάζουν στην τσεπούλα τους 6.000 βουλευτική αποζημίωση κάθε μήνα, κατά δήλωση του πρωθυπουργού. Με 6.000 το μήνα, όσο αχόρταγος και να είσαι δεν πεινάς.

Είναι ηλίθιο για έναν λαό να εκλιπαρεί δανεικά από το Γερμανό υπουργό οικονομικών και να μην απαιτεί εδώ και τώρα συμμάζεμα των δαπανών σε όλους τους χώρους της δημόσιας διοίκησης. Και είναι δυο φορές ηλίθιο να μην αντιλαμβάνεται ο «αγανακτισμένος» της όποιας πλατείας ότι μια από τις μεγάλες κακοδαιμονίες μας είναι πως πολλά απ’ αυτά, που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα, είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα κάποιων, με πρώτους και καλύτερους τους βουλευτές, τους πέριξ αυτών και τους διάφορους υψηλόβαθμους της κρατικής μηχανής.

Θυμάμαι πως ο προηγούμενος πρωθυπουργός συχνά στις ομιλίες του ανέφερε πως «μάτωσε ο ελληνικός λαός» και θα ήθελα σε κάποια στιγμή να διευκρινίσει αν μάτωσαν όλοι και σε ποιο βαθμό. Το ίδιο απαιτώ και από τον νυν πρωθυπουργό, όπως απαιτώ και από κάποιους της κυβέρνησης που βρίζουν ακόμα τους ευρωπαίους εταίρους, να δηλώσουν το σχέδιό τους για την κάθαρση των δαπανών του δημοσίου. Έχει χορτάσει τζάμπα μάγκες αυτός ο τόπος, έχει χορτάσει βολεμένους. Μήπως ήρθε η ώρα για ένα γενικό ξήλωμα πολλών καταστάσεων και προσώπων;

Μήπως ήρθε η ώρα να πάμε στην Ευρώπη εντελώς νέοι, εντελώς καθαροί, πλήρως αδιάφθοροι και να πούμε: «Δες τε, εμείς καθαρίσαμε την κοπριά από την αυλή μας. Νοικοκυρευτήκαμε. Κάνετε κι εσείς το δικό σας βήμα».

Αφελείς οι σκέψεις μου; Ίσως. Όμως τι μπορεί να σκεφτεί κανείς όταν πληροφορείται πως κινδυνεύει η σύνταξη κάποιου που δούλεψε και πλήρωνε για 35 χρόνια εισφορές, φόρους και όλες τις υποχρεώσεις προς το Κράτος του, ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι, που προεκλογικά έθεταν εαυτόν στην υπηρεσία του κοινού συμφέροντος, δίνουν μάχες (και υπόγειες) για να διατηρήσουν τα παράλογα προνόμιά τους;

Το πρόβλημα με αυτά τα ευεργετήματα και προνόμια δεν είναι απλά οικονομικό. Είναι ηθικό, πρώτιστα. Αποδεικνύει πως αυτοί που ζητούσαν την ψήφο μας δεν έχουν καμιά σχέση με την ΗΘΙΚΗ. Καιρός να τους αντιμετωπίζουμε ως ανήθικες και ανάλγητες προσωπικότητες και αυτό να είναι ένα ακόμα κριτήριο στις εκλογές, όποτε να συμβούν αυτές.

Άγγελος Πετρουλάκης