Για ένα νέο όραμα

ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ

Η Κυριακή των Εκλογών ανήκει στο παρελθόν. Σε δυο μέρες, μια άλλη Κυριακή εκλογών θα ξεκαθαρίσει το τοπίο στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, με την ανάδειξη δημάρχου και περιφερειάρχη, ενώ θα θολώσει ακόμα περισσότερο το τοπίο στην εθνική πολιτική σκηνή.

Η Κυριακή που ανήκει στο παρελθόν ήταν η Κυριακή της τιμωρίας. Αυτή που δίδαξε ότι η πλεονεξία και η φιλαρχία κάποτε τιμωρούνται.

Ο Κώστας Τζανακούλης μετά από τέσσερις συνεχείς θητείες ταπεινώθηκε πλήρως. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε πως δεν μελέτησε πολιτική ιστορία – συνεπώς και δεν διδάχθηκε από τους κύκλους της. Δεν αφουγκράστηκε τον δημότη, παρότι είχε κάθε δυνατότητα να τον ακούσει και να πράξει τα δέοντα. Άκουσε μόνο αυτούς που χάιδευαν τ’ αφτιά του, όχι εκείνους που ασκούσανε κριτική. Μη έχοντας  επιπλέον την αυτογνωσία, αλλά και τη σοφία ότι κάποτε έρχεται η φθορά και η παρακμή, αυτοτιμωρήθηκε. Ο ίδιος μίλησε για πισώπλατα μαχαιρώματα. Αυτά τα ‘‘μαχαιρώματα’’ τα γνώριζε από την πρώτη στιγμή που είδε ότι στενοί του συνεργάτες απέσυραν την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Άρα δεν ήταν πισώπλατα. Επέμεινε όμως… Και διασύρθηκε πλήρως, παρασέρνοντας στην ήττα και πολλούς που ευελπιστούσαν να πάρουν κάτι από τη λάμψη του.

Βεβαίως, ο ίδιος όταν θα αποπειραθεί να κάνει τον απολογισμό των θητειών του ως Δημάρχου των Λαρισαίων θα ισχυρισθεί άλλα και θα επιχειρήσει να παρουσιάσει τη σημαντικότητα του έργου του. Θεμιτό και απαραίτητο. Όμως θα τον συνοδεύει πάντα ο χαρακτηρισμός του αρχομανούς και ακριβώς αυτό είναι που πληγώνει την εικόνα ενός ανθρώπου που επί 16 χρόνια ήταν ο πρώτος δημότης της πόλης. Δεν του ήταν αρκετά τα χρόνια αυτά, έτσι ώστε ν’ αποχωρήσει τιμημένος. Με πρόσχημα ότι τον είχε ανάγκη η πόλη διεκδίκησε την σχεδόν ισοβιότητα. Γελοίες δικαιολογίες στη θέση της απαραίτητης σεμνότητας που πρέπει να χαρακτηρίζει τα δημόσια πρόσωπα και δη τους ηγέτες.

Σίγουρα η πόλη έχει ανάγκη τους άξιους. Όμως δεν μπορεί να είναι μόνο ένας ο άξιος, δεν μπορεί να είναι τόσο μοναχικός ο θώκος του δημάρχου.

Από την άλλη πλευρά, η Ρένα Καραλαριώτου, (η βασική του αντίπαλος) σημείωσε την ανατροπή ακολουθώντας μια τίμια στρατηγική: Δήλωσε εξ αρχής ότι θα διεκδικήσει το Δήμο, ανοίγοντας διάπλατα τα χαρτιά της. Βεβαίως η ανατροπή θα συμπληρωθεί όταν οι συμπολίτες επιλέξουν - για πρώτη φορά - για Δήμαρχο γυναίκα. Αν την επιλέξουν… Και τούτο γιατί ο Απόστολος Καλογιάννης ελκύει, με την ίδια δυναμική, δημότες που αναζητούν την αλλαγή.

Σε δυο μέρες όλα θα έχουν τελειώσει, με τους Λαρισαίους να εκλέγουν εκείνους που πιστεύουν ότι θα προχωρήσουν τα δημοτικά πράγματα ένα βήμα μπροστά. Σαφώς το χρίσμα δε θα δοθεί στους ικανότερους (ο χαρακτηρισμός «ικανότερος» θα πρέπει να αποδοθεί μετά από πέντε χρόνια, γιατί αυτό θα φανεί εκ του αποτελέσματος), αλλά σ’ εκείνους που διαθέτουν πληρέστερη προβολή και δημοφιλία, σ’ εκείνους που έπεισαν, δηλαδή, ότι θα δώσουν νέα πνοή στην πόλη.

Το βέβαιο είναι ότι η πόλη μας έχει την ανάγκη μιας επιπλέον αγάπης. Ίσως να έχει και την ανάγκη ενός οράματος που θα τη θέλει ελκυστική για τους κατοίκους της. Οι υποσχέσεις δίνονται και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Δεν απομένει παρά να δούμε τα αποτελέσματα…