Πόσος βόθρος, θεέ μου…

Μονολογώντας

Πόσος βόθρος, θεέ μου…

 Έκπληκτοι οι βιομηχανικοί εργάτες που μετρούν και τα τελευταία ευρώ του μεροκάματού τους, θυμωμένοι οι συνταξιούχοι που υποχρεώθηκαν να ζήσουν στην αναξιοπρέπεια, αγανακτισμένοι οι υπάλληλοι των 485 ευρώ και των τετράωρων, απελπισμένοι οι άνεργοι που αντιμετωπίζουν πλέον όχι την επιβίωση αλλά το θάνατό τους, παρακολουθούν τις κάθε τόσο αποκαλύψεις για τον χορό της μίζας και την παντοκρατορία της διαπλοκής. Δισεκατομμύρια ευρώ, εκατοντάδες δισεκατομμύρια στις τσέπες των επιτήδειων, στις τσέπες των κολασμένων, των αλητών, των ληστών, των ανθελλήνων…

Όλοι αυτοί δεν ήταν παρά οι άνθρωποι, οι στενοί συνεργάτες, οι φίλοι, τα στελέχη αυτών που έφεραν τη χώρα στον γκρεμό και που συνεχίζουν να κυβερνούν και ν’ αποφασίζουν για τους άλλους, για μας…

Μα πώς αυτοί που χαντάκωσαν τη χώρα, θα μπορέσουν τώρα να τη σώσουν; Τι τραγικό ευτράπελο είναι αυτό; Και πώς ακόμα δεν έχουν σηκωθεί μέχρι και οι πέτρες να τους πάρουν στο κυνήγι;

Ίσως την απάντηση θα πρέπει να τη γυρέψουμε στην ιστορία, που θέλει αυτό το κράτος να γεννιέται μέσα από εμφύλιους, από τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη του, ίσως μοναδικού για την ανιδιοτέλεια και την αφοσίωση στην έννοια της πατρίδας, από τα δάνεια που καταφαγώθηκαν πριν καν τα χρήματα μπουν στα κρατικά ταμεία.

Θλίψη και αγανάκτηση. Βροχή τα ονόματα, ωκεανοί τα βρόμικα ευρώ. Και να σκεφτεί κανείς πως μόνο ένα μέρος των εξοπλισμών διερευνά η δικαιοσύνη. Ακόμα δεν έβαλε κανείς στη δικαστική έρευνα τις προμήθειες των νοσοκομείων, τα εκπαιδευτικά προγράμματα των πανεπιστημίων, τα δημόσια έργα κι ένα σωρό ακόμα τομείς που κατάπιναν χρήμα. Ακόμα δεν ερευνήθηκαν οι συμβάσεις της Ολυμπιάδας, ακόμα δεν έφτασε εισαγγελέας στα έξοδα για δημόσιες (;) σχέσεις στα υπουργεία εξωτερικών, στην Προεδρία της Δημοκρατίας, στις φιέστες και στα πολιτιστικά φεστιβάλ, στις χρηματοδοτήσεις των ποδοσφαιρικών σωματείων, στους συνεταιρισμούς.

Για όλα αυτά έφταιξαν οι βιομηχανικοί εργάτες, οι εργατοϋπάλληλοι, οι συνταξιούχοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Δεν έφταιξαν οι όμοιοι του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Στουρνάρα και των άλλων…

Ποιος ο ληστής και ποιο το θύμα;

Γιατί πρέπει μια ολόκληρη κοινωνία να οδηγηθεί στην παράκρουση;

Εν τέλει μόνο ένας πρέπει να οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα: Ο Έλληνας ψηφοφόρος που τους έδωσε την εξουσία. Αυτός ο ψηφοφόρος που κάποτε γέμιζε τις πλατείες με πλακάτ και σημαιούλες για να χειροκροτήσει τον «αρχηγό», που γέμιζε τα πούλμαν για να αποδείξει στη Δράμα ότι και η Κρήτη είναι με τον «αρχηγό», αυτός ο ψηφοφόρος που ξεροστάλιαζε στα βουλευτικά γραφεία, υποκλινόμενος στο τίποτα που διαφέντευε τη ζωή του, αυτός ο ψηφοφόρος που είχε γαλάζια, πράσινα, κόκκινα καφενεία και πολλάκις ψήφιζε τον «τάδε» επειδή τον ψήφιζε και ο παππούς του, αυτός που ψηφοφόρος που την επομένη των εκλογών απαιτούσε προγραφές…

Και τώρα ερημιά…

Τώρα ένας Σαμαράς που δεν έβγαλε μήνα με 400 ευρώ, που δεν έβαλε 10 ευρώ βενζίνη γιατί δεν είχε άλλα η τσέπη του, που δεν ζητιάνεψε από συγγενείς για να στείλει το παιδί του που σπουδάζει στην Αθήνα σ’ ένα πανεπιστήμιο μόνιμα κλειστό, ούτε πήγε στα επείγοντα να νιώσει την αναξιοπρέπεια του σκύλου.

Τώρα ένας Στουρνάρας που δεν εκπλιπαρεί για μια χημειοθεραπεία, που δεν γνωρίζει τη γεύση του μουχλιασμένου ψωμιού, που δεν μάζεψε παλιόξυλα για το τζάκι του μήπως και ζεσταθούν τα ξυλιασμένα πόδια των ποδιών του…

Βαθιά στο φόντο του κάδρου ένας Τσοχατζόπουλος (μόνο) να μετασχηματίζεται σε σύμβολο και γύρω του εκατοντάδες πρόσωπα με θολές φυσιογνωμίες, που διαφεύγουν και απολαμβάνουν τα κλεμμένα.

Πόσο κρίμα, πόσος βόθρος…

Πόση αναξιοπρέπεια και πόσο αδύναμη η Δικαιοσύνη. Με ποιο νομοθετικό πλαίσιο να στείλεις στην αγχόνη κάποιες δεκάδες χιλιάδες ληστές που έφαγαν με χρυσά κουτάλια επιδοτήσεις, αναπτυξιακά προγράμματα, προμήθειες και ό,τι ακόμα βάλει ο νους του ανθρώπου. Από τα πάρτι των συνδικαλιστών μέχρι τους εκβιασμούς των υπουργών, από την αγορά αεροπλάνων μέχρι τη γάζα και το βαμβάκι των νοσοκομείων. Ένα ατελείωτο φαγοπότι σε βάρος όλων όσοι πίστευαν στην ισονομία, στη δικαιοσύνη και στην τιμιότητα.

Θα μείνει ατιμώρητο αυτό το φαγοπότι, άραγε;

Πιθανότητα, αφού ακόμα δεν άρχισε να ξύνεται η επιφάνεια για να μπούμε στο βάθος, εκεί που υπάρχουν τα τεράστια δημόσια έργα, κάποιες οδικές αρτηρίες που παλιώνουν μέχρι να παραδοθούν στην κυκλοφορία, κάποιες γέφυρες που μας βεβαιώνουν ότι το γιοφύρι της Άρτας το συναντάς και στις μέρες μας, ή εκεί που κάποιες γάζες και κάποια ράμματα κοστολογούνταν κάπου εκατό φορές πάνω… Μέχρι να φτάσει εκεί η Δικαιοσύνη, όλα τα αδικήματα θα έχουν παραγραφεί και πιθανόν οι δράστες να έχουν αποδημήσει εις Κύριον, με τους απογόνους τους να κάνουν ζωή χαρισάμενη με τα κλεμμένα του Ελληνικού λαού.

Ας είμαστε καλά…