Τα Χριστούγεννα της εξαθλίωσης

Μονολογώντας

Τα Χριστούγεννα της εξαθλίωσης

Του Άγγελου Πετρουλάκη

Πηχυαίοι οι τίτλοι στις εφημερίδες που προδικάζουν τις μαύρες μέρες. Οι τηλεοπτικές κραυγές, που μετατρέπουν το τίποτα σε πολύ, προκαλούν την αντοχή του νευρικού συστήματος. Η Ελλάδα σέρνεται στον παραλογισμό, χωρίς ίχνος σοβαρότητας απ’ αυτούς που ορίζουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά της. Όλοι, μα όλοι, έχουν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα να διατηρήσουν το πλέον προσοδοφόρο των επαγγελμάτων: Πολιτικός.

Ο λόγος πυκνώνει για την επανίδρυση της Κεντροαριστεράς. Από ποιους; Θα  προσδοκούσα πως συζητούν αυτοί που δεν ευθύνονται για τον εκφυλισμό της. Το αντίθετο συμβαίνει. Και πλέον αναρωτιέμαι ποιοι ευθύνονται για τον εκφυλισμό της;

Ο λόγος πυκνώνει επίσης για την οντότητα της αμιγούς Αριστεράς. Ποιες οι προθέσεις της; Ποια η καθαρότητα της στρατηγικής της; Πώς θα πορευτούν στο μελλοντικό πολιτικό σκηνικό και ποια συμφέροντα θα εξυπηρετήσουν;

Αλλά πυκνώνει και ο λόγος για την κυβέρνηση… «εθνικής σωτηρίας», δηλαδή για την ομάδα των πολιτικών, που πριν τις εκλογές ήθελαν διακαώς να μας… σώσουν, ούρλιαζαν για τα λουκέτα της αγοράς, ούρλιαζαν για τη λεηλασία των συντάξεων, ούρλιαζαν για το φούντωμα της ανεργίας, ούρλιαζαν για τα μπαϊράκια των συνδικαλιστών, ούρλιαζαν για το φαγοπότι των ΔΕΚΟ και των άλλων οργανισμών. Θα περίμενε κανείς πως τα λουκέτα δεν θα αυξάνονταν, πως οι συντάξεις δεν θα πετσοκόβονταν άλλο, πως η ανεργία θα μειώνονταν, πως οι συνδικαλιστές θα έπαυαν να είναι εξουσίες, πως οι ΔΕΚΟ και οι άλλοι οργανισμοί θα παρουσίαζαν κερδοφορίες…

Τίποτε απ’ όλα. Όλα στο χειρότερο. Με τη γελοιότητα να παρελαύνει καθημερινά αφού ο λόγος τους έχει μόνο… αντιπολιτευτικά στοιχεία: Να παταχθεί η φοροδιαφυγή, να έχουν όλοι οι Έλληνες υγεία, να τονωθεί η αγορά, να αποκατασταθούν οι αδικίες, να… να… να…

Και γιατί ρε καλόπαιδα δεν τα κάνετε; Με τι περνά η καθημερινότητά σας; Γιατί δεν επανιδρύσατε το κράτος; Γιατί μεγαλώσατε το δράμα ενός λαού για το οποίο εσείς και οι όμοιοί σας εκλεγμένοι είστε υπεύθυνοι. Πού είναι τα μαχαίρια σας που θα έφταναν στο κόκαλο; Πού είναι τα κλεμμένα που θα ξαναγύριζαν στο εθνικό ταμείο; Γιατί εγώ και κάποια ακόμα εκατομμύρια συν-Έλληνες γινόμαστε ολοένα και φτωχότεροι; Εμείς κλέψαμε; Εμείς νομοθετήσαμε; Εμείς υπογράψαμε τα χαριστικά δάνεια; Εμείς διαπραγματευθήκαμε με τις όποιες Siemens και τους τόσους ακόμα διαπλεκόμενους; Εμείς φάγαμε τους ίδιους μεζέδες που φάγατε εσείς και ο προσφιλής σας Πάγκαλος;

Και τι θα γίνει ρε καλόπαιδα όταν αυτή η παθητική σιωπή της μεγάλης μάζας του ελληνικού λαού αρχίσει να κινείται; Όταν γίνει κραυγή και σεισμός, όταν χυθεί αίμα σε πεζοδρόμια; Ποιους θα κατονομάσετε ως υπεύθυνους; Ποιος θα βγάλει τα κάρβουνα από τη φωτιά; Και πώς θα ξαναγυρίσει η ελπίδα στον Έλληνα;

Το κεφάλαιο της εξαθλίωσης της χώρας θα φέρει μια και μόνο υπογραφή: Του πρωθυπουργού. Αυτήν θα καταγράψει η πολιτική ιστορία, αφού θα είναι ο ηγέτης που υπόγραψε όλα τα διατάγματα των υπουργών του και όλες τις διαπραγματεύσεις με την «Τρόικα», δηλαδή με τους εκπροσώπους αυτών που μέχρι τώρα έκλειναν τα μάτια στη διαφθορά, υποδαυλίζοντας τη διαπλοκή, και αφού στάθηκε ανίκανος να εμπνεύσει έναν άλλο αέρα στη χειμαζόμενη κοινωνία.

Δεκέμβριος του 2013 με όλες τις ελπίδες εξόριστες και με ψαλιδισμένα φτερά. Οι πολίτες άφωνοι μπροστά στη λεηλασία της ζωής και των ονείρων τους βλέπουν τις τύχες τους να ορίζονται είτε από μη ευφυείς, είτε από φαύλους, είτε από άνομους, πάντως αδίστακτους εχθρούς των δικαιωμάτων του ανθρώπου να έχει εργασία, περιουσία, μέλλον.

Δεκέμβριος του 2013 και Χριστούγεννα. Τα συσσίτια των πεινασμένων θ’ αυξηθούν, οι έρανοι για τα παιδιά των ανήμπορων θ’ αυξηθούν, τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικάντηδων θ’ αυξηθούν. Το κράτος πρόνοιας διάτρητο θα τουρτουρίζει σε αποδιοργανωμένα νοσοκομεία, στα σκαλιά των εφοριών, στο μηδέν της αξιοπρέπειας.

Δεκέμβριος του 2013 και νιώθω απόλυτα προδομένος και ματαιωμένος μπροστά στη μεγάλη γιορτή. Δεν κατέχω το χώρο της φιλοσοφίας για να οδοιπορήσω στη νύχτα των Χριστουγέννων και, ως οι αγραυλούντες ποιμένες, να στοχαστώ για το απόλυτο της νύχτας που διαρκεί κάποιες χιλιάδες χρόνια… Όμως, τολμώ να πω, ότι έπρεπε να φανεί για μια ακόμα φορά το μεγάλο αστέρι για ν’ αντιληφθούμε ότι μας αξίζει η ελπίδα, μας αξίζει ένας άλλος κόσμος. Είναι ασύλληπτα σύντομο το πέρασμά μας από τη ζωή ώστε να μη μας ταιριάζει αυτός ο κόσμος με τα τόσα του «προπατορικά» αμαρτήματα, αλλά να μας ανήκει ένας άλλος πιο φωτεινός και πιο μελωδικός για να πορευτούμε πέραν του χείλους της αβύσσου…