Breaking News

Η αυτοταπείνωση ενός έθνους



Μονολογώντας… 

Η αυτοταπείνωση ενός έθνους

Πάνε κάπου τριάντα χρόνια όταν με τον ίδιο τίτλο στήλης ξεκίνησε μια σειρά καθημερινών χρονογραφημάτων στην τότε «Ελευθερία» της πόλης μας. Στα τριάντα και κάτι αυτά χρόνια πολλά άλλαξαν στη ζωή μας. Είδαμε το «τίποτα» να γίνεται «σημαντικό», το «σημαντικό» να αποδομείται και να καταρρέει, είδαμε το «δήθεν» ν’ αποκτά υπόσταση και να γίνεται διασημότητα, είδαμε τη ματαιοδοξία να κυριαρχεί στις κοινωνικές διαδικασίες, είδαμε πολλά, θαυμαστά και μη, ανεξιχνίαστα και τρομερά…
Όμως το σημαντικότερο που είδαμε και που βιώνουμε είναι η αυτοταπείνωση ενός έθνους, η απαξίωση κάθε ονείρου, ο εκφυλισμός κάθε προσδοκίας. Περίγελως η χώρα, αξιολύπητοι οι πολίτες της. Τουλάχιστον οι πολλοί, αυτοί που ήθελαν να έχουν «το κούτελό τους καθαρό» και ονειρεύονταν ένα ηλιόλουστο μέλλον για τα παιδιά τους.
Αυτοί οι πολλοί υπήρξαν τα θύματα μιας παρανοϊκής πολιτικής μισαλλοδοξίας, ποτισμένης με τον κομματικό εγωισμό και ταγμένης στο να εξυπηρετεί τη διαφθορά και τη διαπλοκή, πρώτα για το δικό της μιαρό συμφέρον. Τώρα αυτά τα θύματα, υποχρεώνονται στην ταπείνωση, απολαμβάνοντας τον χλευασμό των ίδιων εξουσιών, αδύναμα ν’ αντιδράσουν, ανήμπορα να ξαναστήσουν όνειρα και να προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.
Δυστυχώς βιώνουμε την αυτοταπείνωσή μας. Δε διδαχτήκαμε το ελάχιστο από την ιστορία μας και πληρώνουμε το λάθος. Αποδειχτήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και πλέον με πολιτικές εξουσίες υποταγμένες στον εγωισμό τους ζούμε το τέλος της αξιοπρέπειάς μας. Συν-υπεύθυνοι γι’ αυτήν την υποταγή παρακολουθούμε αμήχανα την άλωση των δικαιωμάτων μας ως πολίτες, προσβλέποντας στο «τίποτα».
Το 1949 η χώρα βγήκε – όπως βγήκε – από το αίμα και τον θάνατο. Και δεν αγκαλιαστήκαμε για να την ξαναχτίσουμε, δεν κλάψαμε όλοι μαζί για να μην επαναλάβουμε λάθη. Χωρίσαμε τον πόνο σε δεξιό και αριστερό, βάλαμε ετικέτες στους θανάτους. Εκείνους που είχαν σπείρει τον όλεθρο δεν τους πήραμε μετανάστες για να δουλέψουν στα εργοστάσιά μας. Γίναμε εμείς μετανάστες στα δικά τους. Δεν απαιτήσαμε τα ληστεμένα μας, προσκυνήσαμε για την ελεημοσύνη τους. Μας δανειοδότησαν για να στήσουμε το μεγάλο φαγοπότι της διαπλοκής και της διαφθοράς. Κι εμείς με σημαιούλες και συνθήματα στήναμε ένα κράτος μαϊμού, χειροκροτούσαμε μια απάτη, που βόλευε πολλούς, σίγουρα όχι όλους, και προχωρούσαμε στο άγνωστο χωρίς καμιά διάθεση αυτοκριτικής. Τους σκεπτικιστές τους χαρακτηρίσαμε γραφικούς και φροντίσαμε για την απομόνωσή τους. Μας χαλούσαν τη βόλεψη…
Τώρα η βόλεψη πήγε περίπατο για πολλούς. Έμεινε η αμηχανία, οι κουτσουρεμένες συντάξεις, οι μισθοί της πείνας, το πεθαμένο σύστημα υγείας, η ανάπηρη παιδεία, οι εκμηδενισμένες περιουσίες, ο μπαμπούλας της τρόϊκας. Έμεινε ένας Σαμαράς κι ένας Τσίπρας, ένας Στουρνάρας… Και οι πέριξ αυτών. Να αυτοθαυμάζονται καθώς μας οδηγούν σ’ ένα μεταλλαγμένο Ζάλογγο. Στον απόλυτο θάνατο του μέλλοντός μας…

2 σχόλια

γιωργος μπουρεκας είπε...

σοφα λογια....θα τ ανεβασω στο φβ

γιωργος μπουρεκας είπε...

σοφα λογια....θα τ ανεβασω στο φβ