Ζωές στο κόκκινο (απόσπασμα) - ΓΡΑΦΗΜΑ

 

  Σου ήμουν αδιάφορη σεξουαλικά;

Εκείνη απενεργοποιεί το τηλέφωνό της και με αργές κινήσεις βγάζει τα ρούχα της, ενώ ο άντρας της, δήθεν αδιάφορος, κατευθύνεται προς το μπάνιο. Τον ενοχλεί που δεν μπορεί να μπει στη σκέψη της γυναίκας του και τρομάζει που αδυνατεί να προβλέψει τις προθέσεις της. Δυσκολεύεται να πιστέψει πως αυτή η γυναίκα, που για σχεδόν είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια έβλεπε τη ζωή μέσα από τα μάτια του, πλέον ξεδιπλώνει βήμα με βήμα έναν δυναμισμό ο οποίος απειλεί ν’ ανατρέψει πολλά, όχι μόνο της δικής του ζωής, αλλά και της ζωής άλλων ανθρώπων. Η συμπεριφορά της Ευτυχίας τον οδηγεί να υποθέσει πως ψάχνει τρόπους για να σπείρει την καταστροφή γύρω της, ίσως θέλοντας ν’ αποδείξει ότι γελά καλύτερα όποιος γελά τελευταίος.

Όταν θα βγει από το μπάνιο, θα τη δει να τον περιμένει καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού, όχι όμως με σεξουαλική διάθεση. Κάτι έχει αλλάξει στο ύφος της. Το πρόσωπό της είναι πετρωμένο. Δείχνει πως είναι έτοιμη να τον ρωτήσει πολλά και δεν πέφτει έξω. Η Ευτυχία χωρίς να στρέψει το κεφάλι της, για να τον κοιτάξει, ανοίγει τη συζήτηση:

–          Ό,τι και να σε ρωτήσω δε θα επηρεάσει τη σχέση μας. Πες μου κάτι, που ενδεχομένως ξέρω: Τι ήταν αυτό που σ’ έσπρωχνε σ’ άλλες γυναίκες;

–   Ζητάς απαντήσεις για ανερμήνευτες καταστάσεις. Με βεβαιότητα σου απαντώ πως δε γνωρίζω αν υπάρχει μια αιτία ή πολλές. Νομίζω ότι το ζήτημα είναι αρκετά σύνθετο.

–   Είχες κουραστεί από εμένα;

–   Όχι.

–   Σου ήμουν αδιάφορη σεξουαλικά;

–   Όχι.

–   Όμως ούτε ασκούσα πάνω σου και κάποια έντονη έλξη. Άλλωστε σπάνια με πλησίαζες, ενώ την ίδια    εποχή είχες έντονη σεξουαλική ζωή μακριά μου…

–   Θα έλεγα πως υπήρχε μια αδράνεια.

–   Η οποία πού οφειλόταν;

–   Ίσως στη συνήθεια. Στο ότι ζούσαμε μια ζωή σχεδόν επίπεδη.

–   Δεν είχες αναρωτηθεί ποτέ πως κι εγώ σε χρειαζόμουν;

–   Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ενοχές.

–   Αλλά εξακολουθούσες να με αγνοείς.

–   Έτσι είναι.

–   Γιατί, όμως;

–   Δεν ξέρω. Ίσως γιατί σε θεωρούσα σίγουρη.

–   Κτήμα σου;

–   Κατά κάποιο τρόπο…

–   Ενώ οι άλλες;

–   Με τις άλλες ήταν ένα παιχνίδι.

–   Που είχε το κόστος του.

–   Ήταν αμελητέο μπροστά στις δυνατότητες που    υπήρχαν.

–   Εννοείς για την εξαγορά του έρωτά τους;

–   Αυτό ακριβώς.

–   Άρα δε γαμούσες με την αξία σου, αλλά με την οικονομική δυνατότητα να πληρώνεις.

–   Νομίζω πως ναι.

–   Άρα τις αντιμετώπιζες ως πόρνες. Ό,τι δηλαδή κάνει κάποιος σε πορνείο. Η διαφορά ήταν στο ότι εσύ πίστευες πως είχες κατ’ αποκλειστικότητα την πουτάνα.

–   Κάπως έτσι…

–   Αν δεν ήσουν πλούσιος θα τις είχες;

–   Δεν ξέρω. Μπορεί και όχι. Σίγουρα όχι αυτές.

–   Άρα εσύ δεν έψαχνες ν’ αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να είσαι κατακτητής, αλλά πως μπορούσες με το χρήμα σου ν’ αγοράζεις κάποια σώματα, που σίγουρα είχαν την τιμή τους, το κόστος απόκτησής τους δηλαδή…

–   Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.

–   Όμως αυτό συμπεραίνεται από τα λεγόμενά σου.

–   Ίσως… Ναι…

     Η Ευτυχία μένει για λίγο σιωπηλή. Ανάβει τσιγάρο και προχωρά πάνω κάτω στο δωμάτιο. Σε κάποια στιγμή σταματά μπροστά στον καθρέφτη της τουαλέτας.

–   Όταν ξάπλωνες πάνω στην κάθε Γεωργία ή στην κάθε Αθηνά, εγώ ποια συμμετοχή είχα;

     Ο άντρας της ξεροκαταπίνει με τα μάτια κατεβασμένα. Να που ξέρει περισσότερα απ’ όσα έχει ομολογήσει, σκέφτεται, αλλά τελικά της απαντά.

–   Καμιά.

–   Πώς έκανες έρωτα; Εννοώ με τι τρόπο; Τις έγλειφες; Τις έπαιρνες από πίσω; Σ’ έπαιρναν από το στόμα;

–   Έχει σημασία;

–   Μπορεί… Ίσως… Μόνο για μένα. Πιθανόν για να καταλάβω πού υστερούσα. Ίσως και γιατί έχω ανάγκη να δικαιολογήσω την απόλυτη περιφρόνησή σου σ’ εμένα, στο σώμα μου, στα όσα το βασάνιζαν. Μπορεί και να νιώθω ηττημένη και να θέλω να πληγώσω άλλους.

–   Δεν έχω εξήγηση. Μπορείς να μου καταλογίσεις ελαφρότητα.

–   Και μια τάση πολυγαμικότητας, που όλοι λένε πως χαρακτηρίζει τους άντρες;

–   Το πιο πιθανό…

–   Μήπως κι ένα έλλειμμα στη μεταξύ μας σεξουαλική ζωή;

–   Ίσως…

–   Ή μήπως η αφύπνιση της σεξουαλικότητάς σου μπροστά στο ξένο, που διαισθάνεσαι πως μπορεί να το κάνεις δικό σου;

–   Ίσως…

–   Σου τόνωνε τον εγωισμό αυτή η ιδέα;

–   Σίγουρα ναι.

–   Μήπως έδινε και περιεχόμενο στη ζωή σου;

     Ο σύζυγος Θάνος κομπιάζει. Όχι γιατί νιώθει περισσότερο άσχημα, αλλά γιατί αρχίζει να ομολογεί πράγματα που κρατούσε μόνο για τον εαυτό του ή και που ποτέ δεν τα είχε συνειδητοποιήσει.