Μου πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα

Μου πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα

Εξέταζες με το μικροσκόπιο της λογικής συμπεριφορές που ξέφευγαν από τα κοινά μέτρα και σταθμά. Και ύστερα, αφού πια είχες μάθει και από πού ξεκίνησα και πού έφτασα, ζήτησες να σου εξηγήσω τι ήταν αυτό που μ’ έκανε να σε ψάχνω και πώς ήταν δυνατόν εσύ ν’ αποτελούσες πια, τον έναν και μοναδικό καταλύτη για όλα τα πριν και τα μετά μιας ζωής που είχε εντοιχιστεί στην καρτερία και στους ενδοιασμούς...

Δεν πρόλαβα να ξετυλίξω μπροστά στα μάτια σου κάποια άλλα πράγματα. Δεν πρόλαβα να σου μιλήσω για τραγούδια και για όνειρα. Δεν πρόλαβα να σου δείξω τα φεγγάρια της πόλης μας. Ούτε να σε ξεναγήσω σε κάστρα και σε ξεχασμένες πολιτείες. Δεν πρόλαβα να σου μάθω τη λαλιά του νερού, ούτε να χορέψω μπροστά σου το θανάσιμο χορό ενός έρωτα. Νύχτωνε γρήγορα και πάντα μέναμε στην αρχή. Εσύ έτρεχες να κρυφτείς ξανά στη μισή, άλλη σου, ζωή κι εγώ προχωρούσα ξανά ξυπόλητος στη νύχτα.

Δική μου πρόθεση δεν ήταν, ούτε είναι, να  πασχίσω να σου εξηγήσω τ’ ανεξήγητα, αλλά ούτε το πώς και το γιατί κάποιες επιθυμίες άλλων, παρ’ ότι τις απέρριπτα, λειτουργούσαν σε μένα ως εντολές.

`Ήθελα μόνο να σου μιλήσω για τις νύχτες μου, που πια σε ψάχνουν απελπισμένα... Ψάχνουν τα μάτια σου, ψάχνουν τα χείλη σου, ψάχνουν το σώμα σου... Αναζητούν κάποια απ’ τις τόσες επιθυμίες σου, να την ικανοποιήσουν...

`Όμως η εκπλήρωση της τελευταίας σου επιθυμίας προϋποθέτει τη μεταξύ μας σιωπή, το χτίσιμο του μεταξύ μας τείχους. Έξω απ’ αυτό εσύ, με τη φυγή σου. Εντός του εγώ, ν’ αναζητάω χαραμάδες, μήπως και μέσα απ’ αυτές μπορώ έστω φευγαλέα να βλέπω τη σκιά σου.

Καιρός να το πω: Με γυρίζεις πίσω, στα περασμένα, τα καταχωνιασμένα στο εφτασφράγιστο χθες, εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά. Είπες να σε θυμάμαι και μόνο να σε θυμάμαι, χωρίς να σε ψάξω ποτέ. Αυτή και μόνο απ’ τις επιθυμίες σου με γυρίζει πίσω και μου θυμίζει την Ισμήνη και τις «υποθήκες» της, εκείνο το πρωινό του Δεκέμβρη, που έμελλε να ειδωθούμε για τελευταία φορά...