Η φωνή μου δε θα είναι ο έσχατος ήχος - ΛΟΓΟΣ τρίτος - Ε16

`Έτσι κι αλλιώς δε θα είμαι εγώ
ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας
και η φωνή μου δε θα είναι ο έσχατος ήχος.

`Έτσι κι αλλιώς
υπήρξα και θα υπάρξω
σημείο στις ατέλειωτες ευθείες
σημείο στους ομόκεντρους κύκλους
σημείο και λέξη του ανολοκλήρωτου Λόγου
ανάσα της αγωνίας των αιώνων

κι ένα μικρό καράβι
γεμάτο έρωτα.

`Έτσι κι αλλιώς υπήρξα για
να υπάρξω σ’ ένα αύριο
σαν δάκρυ σε μάτια άχρονα
σαν αίμα σε άγραφες σελίδες
σαν τραγούδι που έμεινε μισό.

Υπήρξα σ’ ένα μύθο χωρίς τέλος,
μ’ αρχή απροσδιόριστη
και σώμα ρευστό - διάπυρο.

Υπήρξα κρίκος της αλυσίδας
σ’ ένα γίγνεσθαι αμετάβλητο,
σ’ ένα γίγνεσθαι άχρωμο,
άηχο
ανώνυμο...

`Έτσι κι αλλιώς υπήρξα
αγωνία στα βλέφαρα του ορίζοντα,
σκόνη στον αμφιβληστροειδή του κόσμου
ερωτηματικό στη νηνεμία της θάλασσας.