Αγαπώ κάτι θάλασσες - ΛΟΓΟΣ τρίτος - Ε15

Αγαπώ κάτι θάλασσες
ξεχασμένες απ’ τη γεωγραφία,
κάτι λέξεις μονοσύλλαβες...
το «ΠΩΣ;»
το «ΠΟΥ;»
το «ΠΥΡ!»
(αυτό γιατί το άκουγα
κάθε που μ’ έστηναν απέναντι στις κάνες τους).

Αγαπώ κάτι πέτρες που φυτρώνουν στον οισοφάγο.
Μ’ αυτές είχα χτίσει τη σιωπή
ως ανάμνηση των λιθοβολισμών τους.
(Είχα πει κάποτε
τη νύχτα – νύχτα και το πρωί - πρωί,
τους υπουργούς - νεκροθάφτες
τους δεσπότες - θνητούς
κι όλους μαζί - πεινασμένα κοράκια
και με λιθοβόλησαν).

Αγαπώ κάτι μαχαίρια δίκοπα
που χέρια λουλουδιών τα κράτησαν
και στο στήθος μ’ αυτά με σημάδεψαν,
γράφοντας:
Βασιλική
Ελένη και Παρασκευή, Βάια και Σταυρούλα
Ηλέκτρα, Μαντώ, Κατερίνα
και άλλα τόσα ονόματα
(με ημερομηνίες στο πλάι)
ξεχνώντας να γράψουν το: «ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ»...

Αγαπώ κάτι χρώματα που αρνούνται το χρόνο,
κάτι δάχτυλα που κρατούν τα πορτρέτα ολοζώντανα
προσκυνώντας τα Πάθη μου,
τη Σιωπή μου
και τον Έρωτα,
τις σχισμένες σημαίες,
τους Δον Κιχώτες μου